Ελληνική ταινία μυθοπλασίας|2021

Υπόθεση: Μια ομάδα Φιλιππινέζων οικιακών εργατριών στην Κύπρο προετοιμάζει έναν διαγωνισμό ομορφιάς, επαναπροσδιορίζοντας τη θέση της στην κυπριακή κοινωνία. Στο μεταξύ, η αποκάλυψη της δράσης ενός κατά συρροή δολοφόνου, με θύματα ξένες εργάτριες, προκαλεί τις αντιδράσεις της φιλιππινέζικης κοινότητας.

Βραβεία:

- 44ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας / Βραβείο Ντοκιμαντέρ
- 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας / Ειδική Μνεία Ντοκιμαντέρ
- Πανόραμα Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών 2022/ Εύφημη Μνεία

Σκηνοθετικό σημείωμα: «Σήμερα, η Κύπρος με πληθυσμό 850,000, φιλοξενεί περίπου 20,000 οικιακούς εργάτες, που στην τεράστια πλειοψηφία τους είναι γυναίκες. Το φαινόμενο της οικιακής εργασίας άρχισε να καθιερώνεται στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90’ στην οποία μεγάλωνα, σε μια μέχρι τότε κλειστή, ομοιογενή κοινωνία. Εξαιτίας της οικονομικής ευμάρειας της περιόδου, οι Κύπριες γυναίκες εισέρχονταν μαζικά στο μέχρι τότε ανδροκρατούμενο εργατικό δυναμικό. Σε συνδυασμό με τον ολοένα γηραιότερο πληθυσμό, δημιουργήθηκε μια νέα κοινωνική ανάγκη που μπορούσαν να καλύψουν οι οικιακές εργάτριες σαν νταντάδες, φροντίστριες και νοσοκόμες, καθιστώντας τες αναπόσπαστο κομμάτι της Κυπριακής οικιακής ζωής. Παρόλη την τεράστια σημασία τους στην Κυπριακή κοινωνία αλλά και οικονομία, οι οικιακές εργάτριες έχουν ελάχιστα, στην πράξη ανεφάρμοστα εργασιακά δικαιώματα και εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς (€300-400 τον μήνα), κάτι που τις καθιστά εξαιρετικά ευάλωτες σε πολλών ειδών κίνδυνούς και εκμετάλλευσης. Τα θέματα αναφορικά με τα δικαιώματα τους, που είναι βαθιά ριζωμένα στις πατριαρχικές δομές και ρατσισμό που διέπουν την κοινωνία και πολιτεία της Κύπρου, ακόμη δεν έχουν βελτιωθεί ή έστω συζητηθεί. Σαν γυναίκα, μπορώ να αντιληφθώ τις δυσκολίες να επιβιώσεις και να δουλέψεις σε αυτές τις δομές και έχω αναπτύξει μια δυνατή αίσθηση αλληλεγγύης και σύνδεσης με τις οικιακές εργάτριες. Για να αντισταθμίσουν την έλλειψη οποιωνδήποτε προσπαθειών ενσωμάτωσης από την πολιτεία και το θεσμικό λίμπο στο οποίο ζουν σαν αποτέλεσμα, καταφεύγουν στην αυτοοργάνωση εντός των δικών τους κοινοτήτων. Η Φιλιππινέζικη κοινότητα είναι η μεγαλύτερη και η πιο δραστήρια από τις κοινότητες των οικιακών εργατριών. Για αυτό το ντοκιμαντέρ περάσαμε 6 μήνες πηγαίνοντας σε διάφορες κοινοτικές εκδηλώσεις και συναθροίσεις, αναπτύσσοντας μια βαθύτερη κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζει μια αλλοδαπή εργάτρια που ζει και εργάζεται στην Κύπρο. Το Every Sunday ξεκίνησε ως ένα ντοκιμαντερ που ακολουθούσε τη διοργάνωση ενός διαγωνισμού ομορφιάς από τη Φιλιππινέζικη κοινότητα, προσπαθώντας να εξερευνήσει τους λίγους πίσω από την διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων και κατά συνέπεια να αναδείξει τις ζωές και τις προσωπικότητες των οικιακών εργατριών.»