Ελληνική ταινία μυθοπλασίας | Θρίλερ, Δραματική |2017|

Υπόθεση: Ένα ζευγάρι προσλαμβάνει νεαρή μετανάστρια για να γίνει παρένθετη μητέρα. Ως φιλοξενούμενη των εργοδοτών της, απολαμβάνει την πλούσια ζωή τους, ενώ μοιάζει να δένεται και να συνυπάρχει αρμονικά μαζί τους. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, μια πλουσιοπάροχη ασφάλεια ζωής προϋποθέτει το τίμημα μιας ανθρώπινης ζωής, προκειμένου να εισπραχθεί…

Σημείωμα σκηνοθέτη: «Αθήνα 2016. Η Ελλάδα σε µια κατηφορική τροχιά δίχως φαινοµενική επιστροφή. Τα δελτία ειδήσεων βοµβαρδίζουν τον κόσµο µε όλα τα δεινά. Μετανάστες που στοιβάζονται σε νησιά και ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο, η τρόικα που επιστρέφει στην χώρα για να εξετάσει την λειτουργικότητα της χώρας και οι µισθοί των πολιτών που θυσιάζονται στον βωµό ενός υπέρογκου κρατικού χρέους είναι το background της ιστορίας µας. Μέσα σε αυτό το κλίµα της κρυµµένης πολιτικής και κοινωνικής αναρχίας έρχεται το ζευγάρι της ιστορίας µας να δράσει. Μη µπορώντας να απαρνηθούν όλα αυτά που νοιώθουν πως τους αξίζουν κι έχουν στερηθεί, ο άντρας και η γυναίκα αποφασίζουν να κατακτήσουν το πολυπόθητο αµερικάνικο όνειρο µε το οποίο χρόνια αυτή η κοινωνία τους έχει γαλουχήσει.
Μια βίλλα αξίζει γι’ αυτούς περισσότερο από µια ανθρώπινη ζωή. Η ανθρώπινη ταυτότητα ανταλλάξιµη, αφού στην Ελλάδα του χάους αξία έχει µόνο η οικονοµική
επιφάνεια. Έτσι σκέφτονται οι ήρωες µας κι έτσι αποφασίζουν µέσα στην αλαζονεία τους να πάρουν την ζωή στα χέρια τους, αφήνοντας πίσω την παλιά µικροαστική και µίζερη ζωή τους.
Το σχέδιό τους βασισµένο στον πόθο-πόνο πολλών ανθρώπων για την απόκτηση ενός µωρού. Τι πιο πειστικό; Όσο πιο µεγάλο είναι το ψέµα τόσο πιο αληθοφανές µοιάζει. Άλλωστε ο χώρος των παρένθετων µητέρων σφύζει από εκµετάλλευση. Άνθρωποι που µπορούν πωλούν σ’ αυτούς που δεν µπορούν τις υπηρεσίες τους. Μια χρηµατο-οικονοµική σχέση, όπως πολλές άλλες που έχουν δηµιουργηθεί στη κοινωνία µας µε το πρόσχηµα της αλληλεγγύης. Ο καυτός καλοκαιρινός ήλιος, µια βίλλα µε πισίνα και η αστείρευτη χλιδή είναι το τέλειο σκηνικό-δόλωµα για την παρένθετη µητέρα, η οποία βιώνει αυτή την ψεύτικη κατάσταση όπως άλλωστε κι ο θεατής.
Δυο νέοι άνθρωποι, ο άντρας κι η γυναίκα, προσιτοί και πρόσχαροι προσπαθούν να προσφέρουν στη µετανάστρια κάτι που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να βιώσει στο παρελθόν. Με περισσή γαλαντοµία και ανοιχτότητα, κάτι που έρχεται σε αντίθεση µε την αίσθηση που εισπράττουµε σήµερα στην Ελλάδα, όπου ο καθένας κοιτάζει µόνο τον εαυτό του, προσπαθούν να της δηµιουργήσουν ένα τέλειο περιβάλλον.
Μια τέλεια παγίδα. Ποια είναι η αισθητική του ψέµματος και πως εκφράζεται; Ποιοι είναι αυτοί οι χαρακτήρες που δεν επηρεάζονται και δεν µετακινούνται από τον στόχο τους µπροστά στην ανθρώπινη επαφή µε την µετανάστρια;
Είναι όντως αυτό το ζευγάρι προϊόν της σηµερινής κοινωνίας όπου οι ηθικοί δεσµοί έχουν πια ατονήσει;
Ή µήπως εκφράζουν τη βαθιά σχέση της έννοιας της προσωπικής ταυτότητας µε το χρήµα; Άλλωστε όπως θα δούµε και στο δεύτερο και τρίτο µέρος της ταινίας, η έννοια του αµοραλισµού συνεχίζει να υπάρχει και απλά να µεταλλάσσεται αλλάζοντας χέρια µέχρι την κορύφωση της ταινίας µε τον επιστάτη, ενός χαρακτήρα που έρχεται να θίξει βαθιά κρυµµένες πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Για µένα, το Love Me Not, µιλάει µε αλληγορικό τρόπο για την έλλειψη πραγµατικής αγάπης. Για δυο ανθρώπους που το µόνο που τους ενώνει είναι η ανάγκη για µεγάλη ζωή και τον τρόπο που αυτή ασκεί γοητεία.
Προσωπικά, βρίσκω συγκλονιστικό τον τρόπο µε τον οποίο οι άνθρωποι δηµιουργούν άµυνες και συµπεριφορές, ασυνείδητα ή ακόµη και συνειδητά, για να κρύψουν αυτό που πραγµατικά είναι και επιθυµούν.
Ποιοι είναι οι µηχανισµοί που ακολουθούνται και ποιες οι προβολές που κάνουν στους συνανθρώπους τους για να γίνουν αρεστοί;
Θέµατα που δεν βρίσκονται µακριά από την προσέγγιση που θα επιθυµούσα να κάνω όσον αφορά το ερµηνευτικό κοµµάτι της ταινίας, εφόσον πιστεύω ακράδαντα πως πρόκειται για µια ταινία χαρακτήρων και ανθρώπινων συµπεριφορών, µε µια γλώσσα ρεαλιστική, που πάλλεται µεταξύ µιας σκληρής ωµότητας αλλά κι ενός συµβολισµού. Κάνοντας έτσι την ταινία να φύγει από τα όρια του στυγνού ρεαλισµού, που πολλές φορές περιορίζει τα θέµατα, δίνοντας της έναν παγκόσµιο και πανανθρώπινο χαρακτήρα. Η επιλογή της εποχής του καλοκαιριού, σαν αισθητική προσέγγιση, υποβοηθά την ισορροπία της ιστορίας αφού δηµιουργεί µια ευχάριστη αίσθηση, ακόµη και ροµαντική θα µπορούσε να πει κανείς, κάνοντας τον θεατή να αφήνεται στην ηλιόλουστη κινηµατογράφηση της ταινίας που έρχεται σε αντίθεση µε την ιστορία και τις σκοτεινές καταστάσεις που παρακολουθεί. Η ισορροπία αυτή, άκρως αναγκαία, έρχεται να δηµιουργηθεί και σε ακόµη ένα επίπεδο, αυτό του plot και των χαρακτήρων, όπου το ένα υποβαστάζει κι εξελίσσει το άλλο. Το Love Me Not είναι µια απόλυτα σύγχρονη ταινία που έρχεται να διαπραγµατευτεί τις αποφάσεις των ανθρώπων µέσα σε µια δύσκολη εποχή ξεχνώντας ένα βασικό ζητούµενο ότι ο άνθρωπος δεν θα σταµατήσει ποτέ να έχει την ανάγκη για επιβίωση. Κάποτε βέβαια, όχι πολύ παλιότερα, υπήρχε η έννοια της συλλογικής συνείδησης που το πλαισίωνε αυτό. Τώρα πια µάλλον οι άνθρωποι νοιώθουν και πάλι µόνοι τους.»