Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Οι Λειψοί μπορεί να βρίσκονται στη σκιά της Πάτμου, αλλά έχουν το δικό τους φανατικό κοινό.
Ίσως γι’ αυτό το μικρό αυτό νησί των Δωδεκανήσων, έχει κρατήσει στην αγκαλιά του, τόσους νέους να ζουν εδώ το χειμώνα. Βλέπεις παντού παιδιά… να παίζουν, να αθλούνται, να γελούν. Αλλά και νέους ανθρώπους να δραστηριοποιούνται σε εποχικά επαγγέλματα αλλά και σε επαγγέλματα που δεν περιμένεις να βρεις σε μικρό ακριτικό νησί.
Ο Νεκτάριος δουλεύει σε φάρμα με βουβάλια, ενώ εκτρέφει και πανέμορφα, εντυπωσιακά, ήρεμα άλογα. Άλογα ελεύθερα, όπως λέει, χωρίς πέταλα και χωρίς χαλινάρια.
Ο Αντώνης-Μάριος δουλεύει μάγειρας το καλοκαίρι και το χειμώνα απολαμβάνει το νησί. Τα χταπόδια, είναι μία από τις ειδικότητές του! Η Ηρώ κάνει γυμναστική στα παιδιά και τα μυεί στις τεχνικές της σωστής αναπνοής και της γιόγκα. Και δεν θα άλλαζε με τίποτα τη ζωή της στο νησί. Ο κ. Μανώλης είναι αυτοδίδακτος μουσικός. Το σαντούρι είναι η μεγάλη του αγάπη, μια αγάπη που τη διέδωσε στην οικογένειά του, στο γιο του, στον εγγονό του, στο νησί του, αλλά και πολύ πιο έξω απ’ αυτό! Κι ο Σταύρος, είναι ένας ακόμη χαρακτηριστικός κάτοικος – λάτρης του νησιού. Παίζει λαούτο, είναι χοροδιδάσκαλος και προπονητής ποδοσφαίρου. «Όπου υπάρχουν παιδιά, κι εγώ», λέει χαρακτηριστικά.
Λίγο πριν πάρουμε τον… επεισοδιακό θαλάσσιο δρόμο της επιστροφής, κάνουμε στάση στους Αρκιούς. Ένα μικρό, εξωτικό μυστικό, με μόλις 35 κατοίκους και μόνο έναν μαθητή. Εκεί, συναντήσαμε την αφοσιωμένη και δραστήρια Μαρία, τη μοναδική δασκάλα του νησιού, αλλά και τον κ. Στέφανο, που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά τον έφερε πίσω στους Αρκιούς!
Και φυσικά μιλήσαμε με τον Μανώλη, κοινώς Τρύπα. Διότι Αρκιοί χωρίς Τρύπα και γλέντια, δεν γίνονται! «Η ζωή είναι να την πάρεις όπως έρχεται», μας είπε. «Ούτε να το βιάσεις το πράγμα, ούτε να το χαλαρώσεις. Να ταξιδεύεις μαζί, μαζί της».
Οι Αρκιοί είναι για τους ανθρώπους αυτούς μια συνειδητή επιλογή ζωής, μιας ζωής αλλιώς με τόσες δυσκολίες, αλλά και με τόσες μεγάλες και ανεκτίμητες χαρές!