Δραματική σειρά εποχής, παραγωγής 2009.

Ένα από τα γνωστότερα ειδύλλια που έχει περάσει στη συνείδηση των Ελλήνων σαν μια ερωτική ιστορία γεμάτη πόθο, πάθος και πόνο, είναι η σχέση της ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη και του Κώστα Καρυωτάκη. Κι αν η εικόνα που είχαμε αρχικά κι άγγιξε τα όρια του θρύλου ήταν η αδιέξοδη συμπόρευση δύο αντιφατικών προσωπικοτήτων, σήμερα, 90 χρόνια μετά το θάνατο του Καρυωτάκη (1928) (η Πολυδούρη πέθανε δύο χρόνια αργότερα), μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι διαμόρφωσαν αυτή τη σχέση που εκτυλίσσεται παράλληλα με μεγάλα ιστορικά γεγονότα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τα οποία και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την υπόσταση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912 - 1913, η προσάρτηση της Κρήτης, το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η σύγκρουση Βενιζέλου – Κωνσταντίνου, η Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης, η Οκτωβριανή Επανάσταση, η εκστρατεία στην Ουκρανία, η ελληνική παρουσία στην Ιωνία και η Μικρασιατική Καταστροφή, η Δίκη των Έξι, η ανακήρυξη της Ελληνικής Δημοκρατίας, οι δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη, η κυβερνητική αστάθεια στην Ελλάδα, καθώς επίσης η αμερικανική διείσδυση στη Μεσόγειο. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή, που άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα αποτυπώνεται και στην ιστορία μας, καθώς περνά στην ποίηση του Καρυωτάκη.
Τα καφενεία, οι λογοτεχνικές συντροφιές, οι ποιητικοί διαγωνισμοί, οι οπερέτες, τα ρεσιτάλ μουσικής, οι βεγγέρες στα αστικά σπίτια, οι χοροί και τα βαλς, οι κοινωνικές συναναστροφές στον κήπο του Ζαππείου, και την ίδια στιγμή σιωπηλοί πρόσφυγες σε απόγνωση, εξαθλίωση, χαμαιτυπεία, πορνεία, καφέ αμάν και ρεμπέτικα τραγούδια, είναι ο περιβάλλων χώρος της μυθοπλασίας.
Αθήνα, Καλαμάτα, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Σύρος, Πάτρα, Πρέβεζα αλλά και Παρίσι, Βουκουρέστι, είναι οι πόλεις που αναπτύσσεται η δραματουργία.
Στο σενάριο αποτυπώνονται τα κύρια χαρακτηριστικά των ηρώων και όσα από τα βιογραφικά στοιχεία τους μπόρεσα να διασταυρώσω.
Επιπλέον, ο υπογράφων το σενάριο και τη σκηνοθεσία, επί εννέα συνεχή έτη ερευνά τις συνθήκες που οδήγησαν τον Καρυωτάκη στην αυτοκτονία, ανοίγοντας για πρώτη φορά αρχεία, όπως ο φάκελος «Καρυωτάκη» του Υπουργείου Εσωτερικών και ο στρατολογικός του φάκελος, η μελέτη των οποίων ανατρέπει ορισμένες από τις μέχρι τώρα βεβαιότητες που υπήρχαν για τον ποιητή.
Ο Καρυωτάκης δεν ήταν ο πεισιθάνατος ποιητής, ο καταθλιπτικός, ο απαισιόδοξος, ο μόνιμα λυπημένος. Ο Καρυωτάκης ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος, γεμάτος ζωντάνια και χιούμορ, με κοινωνική συνείδηση, συνδικαλιστής, και πολιτικός σχολιαστής της εποχής του, όπως προκύπτει μέσα από αυτήν την ίδια την ποίησή του. Αγαπούσε τη ζωή, τις σκανδαλιές, τις φάρσες, ήταν εκδότης σατιρικού περιοδικού, αλλά και συγγραφέας επιθεώρησης.
Υπήρξε αγωνιστής, συγκρούσθηκε με οργανωμένα συμφέροντα με την ίδια την εξουσία, αλλά και την κοινωνική υποκρισία.
Ξεκίνησε συντηρητικός, διέγραψε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής χωρίς να σκαλώσει σε κανένα πολιτικό σχήμα. Έγραψε πολιτικά κείμενα που εξακολουθούν να παραμένουν σύγχρονα.
Ομοίως, η Μαρία Πολυδούρη δεν ήταν απλώς η φίλη, η σύντροφος του Καρυωτάκη. Ήταν μια σημαντική προσωπικότητα, μια αγωνίστρια για την ισότητα και τα δικαιώματα των γυναικών, μια εξαιρετική λυρική ποιήτρια.
Αυτές οι δύο προσωπικότητες θα βρεθούν μαζί στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας και θα συμπορευθούν παράλληλα, καθώς κλυδωνίζεται το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και τελικά καταρρέει...

Το πρώτο διάστημα μετά τον οριστικό χωρισμό φαίνεται να είναι δύσκολο, τόσο για τον Κώστα όσο και για τη Μαρία.
Ο Κώστας με εκδρομές και περιπάτους προσπαθεί να ελέγξει τις δυνάμεις του, ενώ η Μαρία -με σύσταση του γιατρού της- πηγαίνει αυτή τη φορά στο Χαλάνδρι που το κλίμα του θεωρείται καταλληλότερο για την περίπτωσή της.
Εκεί πληροφορείται τοΝ θάνατο του ποιητή Ιωσήφ Ραφτόπουλου, φίλου της και φίλου του Καρυωτάκη.
Στην κηδεία του θα ξαναβρεθούν, η συνάντησή τους όμως αυτή δεν έχει τίποτε από τις παλιότερες φλογερές συναντήσεις τους.
Στο μεταξύ, ο ποιητής εγκαταλείπει οριστικά το Υπουργείο Εσωτερικών και τη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας και μετατίθεται στις κεντρικές υπηρεσίες του Υπουργείου Υγιεινής και Πρόνοιας, ως προϊστάμενος του Γραφείου Εποπτείας Εγκαταστάσεως Προσφύγων.
Για μία ακόμη φορά θα έρθει σε επαφή με τη συναλλαγή και τη διαφθορά. «...Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία...», θα γράψει αργότερα στην «Κάθαρση».
Η ευσυνειδησία του να ελέγχει στο ακέραιο όλες τις συναλλαγές γίνεται αιτία να μετατεθεί σε μια ανεξάρτητη και χωρίς ουσιαστικό ρόλο υπηρεσία. Η έλλειψη σημαντικών υπηρεσιακών υποχρεώσεων του δίνει τη δυνατότητα να πάρει άδεια για ένα ταξίδι αναψυχής στη χιονισμένη Ευρώπη.
Την ίδια περίοδο, η Μαρία, απογοητευμένη, χωρίς ενδιαφέρον για δουλειά, προσπαθεί να διατηρήσει τη θέση της στη νομαρχία με αλλεπάλληλες αναρρωτικές, περιμένοντας μάταια κάποιο σημάδι από εκείνον.
Ένα βράδυ ωστόσο, θα συναντήσει σε μια δεξίωση τον Αριστοτέλη Γεωργίου, έναν νεαρό γοητευτικό και ευκατάστατο δικηγόρο, που μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Παρίσι...


Η γνωριμία της Μαρίας με τον Αριστοτέλη Γεωργίου αλλάζει τη διάθεσή της, μετά τον χωρισμό της από τον Κώστα, αλλά και την εκδήλωση αδενοπάθειας που την ανάγκασε να παραμείνει για ένα διάστημα στην εξοχή. Όλα δείχνουν πως μια νέα σελίδα αρχίζει στη ζωή της Μαρίας. Εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα και την ομορφιά της, ο Γεωργίου την ερωτεύεται και της προτείνει να παντρευτούν. Την ίδια περίοδο, η Μαρία παίρνει ένα συναισθηματικό κείμενο από τον Καρυωτάκη που την αναστατώνει. Απαντά μ’ ένα εξίσου λυρικό κείμενο γνωστό και από το ημερολόγιό της με τον τίτλο «Τρία χρόνια μετά» που καταλήγει με την προτροπή «Μείνε». Ωστόσο, ο ποιητής έχει πάρει ήδη τις αποφάσεις του και κρατιέται μακριά.
Απελπισμένη η Μαρία, που ζώντας μόνη αντιμετωπίζει και διάφορα άλλα προβλήματα, δέχεται την πρόταση του Γεωργίου και αρραβωνιάζονται. Τόσο οι στενές της φίλες αλλά και τα αδέρφια της, ευνοούν αυτή την εξέλιξη μια και ο Αριστοτέλης ήταν ένας περιζήτητος γαμπρός σε ευρύτερους κύκλους της Αθηναϊκής κοινωνίας.
Στο μεταξύ, ο Καρυωτάκης υπηρετώντας πλέον στον Υπουργείο Υγιεινής και Πρόνοιας, έρχεται καθημερινά σε σύγκρουση με το καθεστώς υποταγής και αλλοτρίωσης των υπαλλήλων. Επιπλέον, οι συχνές κυβερνητικές αλλαγές που συνοδεύονται με αλλαγές διευθυντών και προϊσταμένων δεν προσφέρουν το κατάλληλο κλίμα σ’ έναν ευσυνείδητο υπάλληλο για δημιουργική εργασία.