Εκπομπή με θέμα τις εικαστικές τέχνες, παραγωγής 2024

Η «Εποχή των Εικόνων» (2003-2023 ΕΡΤ) συμπλήρωσε 20 χρόνια σταθερής παρουσίας και καταγραφής της σύγχρονης εικαστικής σκηνής τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Σε αυτή την 20ετία δημιουργήθηκε ένα εθνικό, καθώς και διεθνές, αρχείο για τη σύγχρονη τέχνη, δίνοντας παράλληλα στο κοινό τη δυνατότητα να γνωρίσει σπουδαίους καλλιτέχνες, μεγάλες εκθέσεις, μουσεία, συλλέκτες.
Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου, που επιμελείται, ερευνά και παρουσιάζει επί 20 χρόνια την «Εποχή των Εικόνων», συνεχίζει να καταγράφει αυτόν τον συναρπαστικό και σύγχρονο κόσμο της τέχνης, του οποίου τα μηνύματα, οι αναζητήσεις και οι μορφές συντονίζονται με καίρια ζητήματα της εποχής, όπως οι ταυτότητες, οι οικολογίες, οι συλλογικότητες, οι γενιές Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και η εκ νέου ανάγνωση των έργων τους, το σώμα, η ανάδειξη παραδοσιακών μορφών τέχνης μέσα σε νέα πλαίσια και με νέα γλώσσα, τα μουσεία και οι νέοι τους στόχοι, η ζωγραφική, η γλυπτική και η κινούμενη εικόνα μέσα από διαφορετικές αναγνώσεις του Κόσμου, των τόπων, της ιστορίας τους.

Ο Νέος κύκλος των 12 αρχικά επεισοδίων εστιάζει σε καλλιτέχνες και εκθέσεις, που αυτή τη χρονική στιγμή επαναπροσδιορίζουν όλα αυτά τα ζητήματα, στον τρόπο που τα μουσεία αντιλαμβάνονται τον μουσειολογικό και κοινωνικό τους ρόλο, με νέες πρακτικές και αφηγήσεις κάνοντας αισθητό το γεγονός ενός κόσμου που αλλάζει ραγδαία.

Μία επιστολή με ημερομηνία 27.09.1962 του Νίκου Καχτίτση (1926-1970), που απευθύνεται στο φίλο του και συγγραφέα του "Ταξιδιώτη" (1945), Επαμεινώνδα Χ. Γονατά (1924-2006), επικρίνοντάς τον για την κριτική αμφιβολία του απέναντι στο πρώτο αυτό έργο του γίνεται αφορμή για έναν τίτλο μιας έκθεσης που συζητήθηκε πολύ. Η επιμελήτριά της, Νάντια Αργυροπούλου, καλεσμένη της εκπομπής μιλά στην Κατερίνα Ζαχαροπούλου για την έκθεση «Έξω φρενών από ευχαρίστηση», που εκκινεί από τα παράδοξα και αντιφατικά που φέρει η διατύπωση αυτή. Έργα απρόοπτα επίκαιρα και άλλα από περασμένους καιρούς, μαζί συγκεντρωμένα ερευνούν κυρίως όσα μπορεί να σημαίνει στο παρόν και το μέλλον αυτή η φράση και η έννοια της «ευχαρίστησης» με τις πολλαπλές εκδοχές και μεταμορφώσεις της στα σύγχρονα «εξωφρενικά» δεδομένα.
Η Νάντια Αργυροπούλου μέσα από έναν λόγο που ξαφνιάζει και αναστατώνει τα ήρεμα νερά και μέσα από δεδομένα σύνθετων καλλιτεχνικών πρακτικών, διεκδικήσεων για το φύλο και τον ερωτισμό, ακτιβιστικών πρωτοβουλιών, κοινοτικών (ανα)σχηματισμών, έφτιαξε μια έκθεση της οποίας τα έργα ήρθαν από καλλιτέχνες πολλών διαφορετικών προσεγγίσεων, αλλά με κοινό χαρακτηριστικό τους τη λοξή ματιά σε ό,τι σήμερα θεωρούμε καθρέπτη της σύγχρονης κοινωνίας. Σε ένα ημιτελές κτήριο στο Χαλάνδρι, το κτήριο Νόμπελ, η έκθεση επιχείρησε να ανιχνεύσει την (επανα)σύνδεση της ευχαρίστησης με αγώνες για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, με queer προσεγγίσεις φροντίδας, γενναιοδωρίας και αλληλεγγύης, με το χιούμορ ως μεταμορφική δύναμη κριτικής ανατροπής μέσα από έργα για το σώμα, το λόγο και το περιβάλλον, όπως τα άγνωστα έως τώρα ζωγραφικά έργα της πρωτοπόρου κινηματογραφίστριας Αντουανέττας Αγγελίδη, τα σουρεαλιστικά ενοραματικά έργα της Marie Wilson-Βαλαωρίτη, τις εικαστικές πολιτικές ταινίες του Κώστα Σφήκα, το μοναχικό βίωμα της μαστορικής του Θανάση Τότσικα, τη συλλογικά αναπτυσσόμενη για πολλά χρόνια δράση του Τεό Ρόμβου και της Χαράς Πελεκάνου για τη σωτηρία του νησιωτικού περιβάλλοντος.
Θα δούμε με λίγα λόγια σκηνές του μέλλοντός μας, βγαλμένες από τις ιστορίες που μέχρι τώρα φτιάξαμε καλώς ή κακώς…