Στο συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Παρασκήνιο», ο ζωγράφος Χρόνης Μπότσογλου παρουσιάζει το έργο του κορυφαίου Έλληνα γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά.

Αναφέρονται βιογραφικά στοιχεία του σπουδαίου καλλιτέχνη, αλλά κυρίως αναλύεται η δεύτερη δημιουργική περίοδος του γλύπτη από το 1916 μέχρι και τον θάνατό του στην Αθήνα το 1938.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς γεννήθηκε το 1851 στον Πύργο της Τήνου. Καταγόταν από οικογένεια μαρμαρογλυπτών. Το 1872 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών και, με υποτροφία του Πανελλήνιου Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εκδηλώνονται οι πρώτες κρίσεις της ασθένειάς του και το 1888, οι γονείς του τον έκλεισαν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας.

Ο πατέρας του εναντιώθηκε εξαρχής στην ενασχόληση του γιου του με τη γλυπτική. Έπειτα από 15 χρόνια εγκλεισμού, επέστρεψε στην Τήνο.

Η μητέρα του τον εμπόδισε να εργαστεί, θεωρώντας αιτία της ψυχασθένειάς του τη γλυπτική.

Μετά τον θάνατο της μητέρας του, το 1916, ο Γιαννούλης Χαλεπάς επανέκαμψε, δημιουργώντας έργα ανυπέρβλητης αξίας.

Με παρότρυνση της ανιψιάς του, μετακόμισε, το 1930, στην Αθήνα. Βιώνοντας πλέον την οικογενειακή θαλπωρή, δημιουργούσε αδιάκοπα σημαντικά έργα και αναγνωρίστηκε ως ο σημαντικότερος γλύπτης της Νεότερης Ελλάδας.

Τα έργα του διακρίνονται σε δύο περιόδους. Στην πρώτη περίοδο αναπαριστά πρόσωπα από μύθους, σύμφωνα με τα πρότυπα των κλασικών γλυπτών.

Τη δεύτερη περίοδο, την ονομαζόμενη «μεταλογική», τα γλυπτά του μετατρέπονται σε προσωπικά σύμβολα, φορείς της πνευματικής του περιπέτειας και εξομολογήσεις των βιωμάτων. Είναι αξιομνημόνευτη, σε έργα της δεύτερης περιόδου, η σύμπτυξη διαφορετικών χρόνων και χώρων, η πληρότητα και η λιτότητα στις μορφές του.

Μερικά από τα πιο σπουδαία έργα του είναι η «Κοιμωμένη», η «Μήδεια», ο «Σάτυρος και ο Έρωτας» και η «Μεγάλη Αναπαυομένη».

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Στρατής Δούκας στο βιβλίο του «Ο βίος ενός αγίου: Γιαννούλης Χαλεπάς», τα έργα του Χαλεπά αγγίζουν την ψυχή των θεατών γιατί, «ταυτίζοντας την προσωπική του περιπέτεια με την επιβίωση της φυλής μας, περνώντας από το φως του λογικού στο σκοτάδι της ανυπαρξίας, σαράντα ολόκληρα χρόνια και αναδυόμενος πάλι στον λόγο, μας καταθέτει ό,τι ήταν εντελώς δικό του, την αλήθεια του».