Το σκηνικό δράμα Θάμος ο βασιλεύς της Αιγύπτου Κ.345 του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ είναι μια πολυδιάστατη μουσικοχορευτική δραματική σύνθεση με οργανική μουσική, χορικά και διαβατικά μέρη, που συνετέθη αρχικά γύρω στα 1779 /1780 για τις ανάγκες πλαισίωσης του ερασιτεχνικού ηρωϊκού θεατρικού δράματος του ελευθεροτέκτονα αδελφού Tobias Philipp Freiherr von Gebler. Μετά τη πρώτη παρουσίαση του θεατρικού δράματος στη Βιέννη το 1773 το έργο ανέβηκε μετά από μερικά χρόνια στο Σάλτσμπουργκ σε μια νέα μουσικά πλαισιωμένη εκδοχή στο θεατρικό εργαστήρι του Johann Bοehm και την εποπτεία του Εμάνουελ Σικανέντερ με την παρότρυνση και συνεργασία του Μότσαρτ. Στο έργο αυτό διακρίνονται οι αρχικές μουσικές ιδέες που μεταστοιχειώθηκαν στην μεγαλειώδη όπερα του Μότσαρτ «Ο Μαγικός Αυλός» αργότερα στα 1791. Κύρια στοιχεία η διαφύλαξη της ελευθερίας του ανθρώπου, η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο και η λύτρωση. Απότομες αλλαγές της ταχύτητας ερμηνείας, ανορθόδοξες μετατροπίες και διάφωνες συγχορδίες χαρακτηρίζουν την πολύ εκφραστική μουσική διάσταση του σκηνικού δράματος και τη μεταρρύθμιση της λειτουργίας των χορευτικών ενεργειών σε συνδυασμό με την κυκλική μορφή της Da capo aria ενώ αποκαλύπτονται ίχνη ιερών τόνων που τείνουν να σκιαγραφήσουν την εσωτερική ταραχή των πρωταγωνιστών κατά ένα τρόπο που η γλώσσα αυτή καθαυτή δεν δύναται να εκφράσει. Τα τέσσερα διαβατικά μουσικά μέρη (interludes) έχουν συμφωνικά χαρακτηριστικά και σκιαγραφούν τη διαμάχη του Θάμου και του Φερών. Τα τρία χορικά παρόλο που προορίζονταν για σκηνικές ανάγκες έχουν ισχυρή λειτουργική διάσταση. Αργότερα μάλιστα υιοθετήθηκαν στο λειτουργικό ρεπερτόριο.
Η σκηνοθετική αναπροσαρμογή του Carlus Padrissa προσανατολίζεται να φωταγωγήσει τις νέες πολιτισμικές αλλαγές της ανθρωπότητας στον 21ο αιώνα τονίζοντας την προσπάθεια υπέρβασης των νέων μορφών σκλαβιάς. Υιοθετεί επίσης επιλεγμένες άριες του Μότσαρτ από τον Μαγικό Αυλό και την Ζαίδα. Μέσα από την αποκάλυψη φυσικών και καλλιτεχνικών παραδειγμάτων και τη ουνιβερσαλιστική ματιά του Μότσαρτ η ατομική ύπαρξη του καλλιτεχνικού όντος συνδέεται με την ολιστική συλλογικότητα του σώματος σαν ένα μυστήριο που συναντώνται επίσης οι σκέψεις των Nikolaus Tesla, Antonin Artaud και Alicia Aza.