Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Ο σκηνοθέτης Θωμάς Κιάος συστήνει τα Εξάρχεια μέσα από τoυς τοίχους τους.
Τοίχοι-εφημερίδες, τοίχοι-καμβάδες της underground κουλτούρας, τοίχοι διαμπερείς ανάμεσα σ’ ένα ταξικά ετερόκλητο ανθρώπινο υλικό, τοίχοι που πάνω τους ακουμπούν οι περισσότερες βιβλιοθήκες τούτης της πόλης, τοίχοι εικονικοί ανάμεσα στο σύστημα του αστικού μοντέλου ζωής και το αντι-σύστημα των εναλλακτικών κατοίκων της γειτονιάς.
Τοίχοι από σώματα ασπιδοφόρων οργάνων της τάξης, αυτά τα πραγματικά ή μεταφορικά μπετόν - διαχωριστικά αποκτούν στα Εξάρχεια υπόσταση συμβολική, όπως συμβολικά συστήνει τον εαυτό της στην υπόλοιπη πόλη η περίκλειστη αυτή περιοχή του κέντρου.
Πώς ένα τέτοιο φαινομενικά άκαμπτο και απόλυτο όριο μπορεί να σημαίνει την επικοινωνία, να αμφισβητεί την εξουσία του ιδιωτικού, να συνοψίζει την ανάγκη κοινωνίας των ανθρώπων, να διεκδικεί την κυριαρχία του δημόσιου χώρου και λόγου, να αποτελεί επιφάνεια συνάντησης και όχι επιφάνεια απομόνωσης.
Το απαντούν η κάμερα, οι σημαντικές εκκρίσεις ανθρώπινης έκφρασης που εισρέουν στο ημίωρο, τα πρόσωπα των συμμετεχόντων στο γίγνεσθαι του τόπου: η γηραιά κάτοικος, η δροσερή νεαρή έποικος, ο γνωστός κύριος συγγραφέας, ο καβαλάρης μιας παλιάς BMW με καλάθι, ο intellectual graffiti artist και φυσικά το κοινό φόντο «Εξάρχεια».