Μια εκπομπή που παρουσιάζει προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής ζωής, με αναδρομές στο χώρο και τον χρόνο και μουσουργούς που συνδέονται με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πνεύμα

Τιμητική μετάδοση αφιερωμένη στον Μάρκο Δραγούμη (1934-2023) έλληνα μουσικολόγο - ερευνητή με θέμα το έργο του Εκτωρα Μπερλιόζ σε σχέση και με την Ελλάδα , τον Λόρδο Βύρωνα και τον Σαίξπηρ.
Αποκλειστική παραγωγή και μετάδοση της Βουλής Τηλεόρασης. Εξέχουσα προσωπικότητα της διεθνούς μουσικής ακαδημαϊκής έρευνας ο Μάρκος Δραγούμης με υψηλή παιδεία και ήθος εργάστηκε ακατάπαυστα για την τεκμηρίωση και διάδοση της πλούσιας κληρονομιάς της ελληνικής δημοτικής και λαϊκής παράδοσης και των νεότερων παραδόσεων με τη ματιά του πάντα στραμμένη και στις γενικότερες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες μουσικές εξελίξεις. Εγγονός του πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και ανιψιός του Ίωνα Δραγούμη.
Από την πλευρά της μητέρας του είναι εγγονός του Ιωάννη Βαλαωρίτη, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας και δισέγγονος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, πατέρας 4 τέκνων, της Ναταλίας Δραγούμη, ηθοποιού, του Φίλιππο Δραγούμη, δημοτικού συμβούλου Αθήνας και πρώην μέλος της εκτελεστικής επιτροπής των Οικολόγων Πράσινων, της Ελένης Δραγούμη, εικαστικού καλλιτέχνιδος, και της Δανάη Δραγούμη, συντηρήτριας έργων τέχνης και ζωγράφου βυζαντινών εικόνων
Σπούδασε πιάνο, ανώτερα θεωρητικά με τον συνθέτη Ι. Α. Παπαϊωάννου, βυζαντινή μουσική με τον Ι. Μαργαζιώτη και παρακολούθησε για δύο χρόνια τη Σχολή Παραδοσιακής Μουσικής του Σίμωνα Καρά (1958-60). Μετά το τέλος των σπουδών του στην Αθήνα το 1962, πήγε με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου στην Αγγλία, όπου παρακολούθησε, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, μαθήματα μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, με επιβλέποντα καθηγητή τον κορυφαίο ακαδημαϊκό ερευνητή της μουσικής του Βυζαντίου και συνθέτη Egon Wellesz ο οποίος ήταν μαθητής του Guido Adler και του Arnold Schoenberg, καθώς και ακαδημαϊκός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης στην ιστορία τέχνης επί ανατολικών θεμάτων με τον αρχιτέκτονα Josef Strzygowski.
Επιστρέφοντας το 1964 ο Μάρκος Δραγούμης από την Αγγλία διορίστηκε καθηγητής μουσικής και υπεύθυνος του μουσικού τμήματος του Γυμνασίου-Λυκείου του Κολλεγίου Αθηνών, θέση από την οποία αποχώρησε το 1988.
Από το 1970 έως το 2003 δίδαξε Γενική Ιστορία της Μουσικής στο Ωδείο Αθηνών κι από το 1975 διετέλεσε υπεύθυνος του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών,
που ίδρυσε η Μέλπω Μερλιέ το 1930 συμβάλλοντας και συνεχίζοντας περαιτέρω με προσωπική του έρευνα και καταγραφές σε όλη την Ελλάδα προς την κατεύθυνση του ερευνητικού οράματος της Μέλπως , του Οκτάβιου Μερλιέ και του Samuel Baud Bovy Αφορούσε τη διάσωση της ιστορίας της άυλης λαογραφικής παράδοσης των εκφράσεων και της μουσικής πνευματικότητας, του πολιτισμού του ξεριζωμένου μικρασιατικού ελληνισμού και όχι μόνον. Κορυφαίο έργο του το πολύτομο πόνημα
"Η παραδοσιακή μας Μουσική" που συμπληρώνεται ακόμα και στις μέρες μας.
Σε μια μεγάλη επίσης σειρά εκδόσεων γύρω από το πολυδιάστατο φαινόμενο της ελληνικής δημοτικής και λαϊκής ελληνικής μουσικής τεκμηριώνει ακριβώς τον κρυμμένο και πολυσήμαντο πλούτο των ηχητικών νοηματοδοτήσεων των ελληνικών τόπων με εμπεριστατωμένο επιστημονικό τρόπο. Μέλος της Διεθνούς Μουσικολογικής Εταιρείας. Για την προσφορά του στη μουσική ζωή του τόπου, βραβεύτηκε το 1991 από την Ακαδημία Αθηνών.
Στο τελευταίο του σημαντικό σύντομο βιβλίο
"Συμφωνίες που δεν πρόλαβαν την κιβωτό του Νώε - Από τον Moscheles στον Μagnard",
εκδόσεις οδός Πανός, ο Μάρκος Δραγούμης επεξεργάζεται και παρουσιάζει με εμπνευσμένη διεισδυτικότητα μέσα από το πλατύ φάσμα των γνώσεων του συμφωνίες εφάμιλλες ή ακόμα και ανώτερες από τις καθιερωμένες που συνετέθησαν οκτώ δεκαετίες μετά το 1823 και που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της συμφωνικής μορφής . Ελάχιστοι ερευνητές ασχολήθηκαν με αυτές ενώ παραγνωρίστηκαν αδίκως μέσα στην ιστορική μεταμόρφωση. Σαν βαθύς επίσης γνώστης της μουσικής της ρομαντικής περιόδου και ειδικότερα του έργου του Έκτωρα Μπερλιόζ ο Μάρκος Δραγούμης μας καταθέτει την σκέψη του και φωταγωγεί με συμπυκνωμένη συνολική και συγκριτική μεθοδολογία τη μεγάλη σημασία της συμβολής του έργου του.