Ελληνικό ντοκιμαντέρ, παραγωγής 2020.

Ένας αθλητής με αναπηρία πηγαίνει την επτάχρονη κόρη του και τον πεντάχρονο γιο του να τρέξουν έναν από τους πρώτους τους αγώνες παιδικού τριάθλου και θυμάται τον πιο δύσκολο αγώνα που έχει κάνει ποτέ, ένα IRONMAN: μία από τις πιο εξαντλητικές ψυχοσωματικές δοκιμασίες που μπορεί ν' αντέξει κανείς σε μία μέρα. Έναν αγώνα που περιλαμβάνει 3,86χλμ. κολύμβηση, 180 χλμ. ποδήλατο και τα 42 χλμ. ενός Μαραθωνίου.

Πριν και μετά τους αγώνες η ταινία ερευνά πώς και εάν τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν αυτή την ιδέα του ακραίου τριάθλου, που τόσο πολύ γοητεύει τους μεγάλους.

Σημείωμα σκηνοθέτη:

«Καθώς μένω στο ισόγειο μιας διπλοκατοικίας θυμάμαι το 2006, από το παράθυρο του γραφείου μου, να βλέπω τα πρωινά τον νέο ενοικιαστή του πάνω ορόφου, πότε να φεύγει για τρέξιμο και πότε, με μια τσάντα στον ώμο, να φεύγει για το κολυμβητήριο. Ανάμεσα στις κουβέντες για το τι θα κάνουμε με τον καυστήρα και πότε θα αγοράσουμε πετρέλαιο αποκαλύφθηκε πως ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής με αναπηρία που διέσχισε κολυμπώντας τα 26 χιλιόμετρα του Τορωναίου Κόλπου. Ήταν ο Γιάννης Χατζήμπεης. Τρία χρόνια πριν, τον Σεπτέμβριο του 2003, είχε συλλάβει, οργανώσει και κολυμπήσει μαζί με άλλους τέσσερις αθλητές με αναπηρία, το “Αιγαίαθλον”. Μια μαραθώνια κολυμβητική σκυταλοδρομία ανοιχτής θαλάσσης από το Σούνιο μέχρι τη Μήλο (140 χλμ) που είχε σκοπό να περάσει μηνύματα για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. (www.aegeathlon.com).

Αργότερα, καλεσμένος στα γενέθλια του Γιάννη, στον απάνω όροφο, γνώρισα κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην προώθηση του αθλητισμού για Άτομα Με Αναπηρία στη χώρα μας. Τον Σάκη Κωστάρη, τον Νίκο Πατεράκη και τον προπονητή Γιώργο Μαθά, τον πρώτο Έλληνα που διέσχισε επίσημα τη Μάγχη μετά τον Ιάσονα Ζηργάνο.

Πράγματι, ενώ οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στη Ρώμη το 1960, στην Ελλάδα άργησε να διαδοθεί ο θεσμός και να γίνουν “προσβάσιμα” τα αθλήματα. Ο Γιάννης, που γεννήθηκε με αναπηρία στο αριστερό χέρι, κολυμπούσε χιλιόμετρα στην ανοιχτή θάλασσα από παιδί. Έβαζε και ένα κέρμα στο μαγιό του για το λεωφορείο της επιστροφής.

Γράφτηκε σε ομάδα κολύμβησης αλλά ο προπονητής τον έδιωξε αφού δεν ήταν αρκετά ανταγωνιστικός όσο τα αρτιμελή παιδιά. Αυτό δεν τον εμπόδισε, μαζί με τον Σάκη Κωστάρη, τον Νίκο Πατεράκη και αργότερα τον Γιώργο Μαθά ως προπονητή, να κάνουν διεθνή κολυμβητική καριέρα και να διακριθούν σε πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις.

Με εντυπωσίασε τότε η λάμψη, το χιούμορ και το πνεύμα τους. Κατάλαβα πόσο σημαντικά είναι τα ψυχικά τους αποθέματα για να κατορθώσουν τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει. Δεν ήξερα εάν είχαν δημιουργήσει αυτά τα αποθέματα λόγω αναπηρίας ή εάν τα είχαν έτσι κι αλλιώς από τη φύση τους όπως ο προπονητής τους, ο Γιώργος Μαθάς, που είναι αρτιμελής.

Ο αποκαλούμενος και “Πάπας της μαραθώνιας κολύμβησης” είχε την ίδια εξυπνάδα, απλότητα και παιδική αγνότητα.

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σαν να έγιναν η μουσική των 78 λεπτών του ντοκιμαντέρ που ολοκληρώσαμε με τον Γιάννη.

Στις 6 Ιουλίου του 2014, στις 06:45 το πρωί, στη λίμνη Waldsee, 12 χιλιόμετρα έξω από τη Φρανκφούρτη, ο Παντελής Μαντζανάς, ο Έντυ Διαμαντόπουλος κι εγώ, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα: 3.015 αθλητές, γυναίκες και άντρες από 20 έως 75 χρόνων, ετοιμάζονταν να βουτήξουν. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικοί σωματότυποι, διαφορετικές εθνικότητες και φυλές. Απ’ αυτούς οι επαγγελματίες δεν είναι πάνω από 50. Όλοι οι άλλοι είναι ερασιτέχνες. Είναι η εκκίνηση ενός Ironman, της πιο μεγάλης και μαζικής οργάνωσης μαραθωνίου τριάθλου. Ο Γιάννης, ένας αθλητής με αναπηρία ανάμεσα σε τρεις χιλιάδες αρτιμελείς, περίμενε κι αυτός όπως όλοι. Εμείς, με τις κάμερες, ψάχναμε να τον βρούμε αλλά ήταν αδύνατον. Αναρωτιόμουν εκείνο το πρωί εάν τελικά η ταινία που θα κάνουμε θα αποδίδει την ιδέα που του είχε μπει στο μυαλό από το 2011: Να εμφυσήσει στα παιδιά του την αγάπη για τον αθλητισμό, προσφέροντάς τους κάποιες ζωντανές αθλητικές εικόνες.

Η κόρη του, Μελίνα, ήταν τότε τριών χρονών και ο γιος του, Φίλιππος, λίγων μηνών. Με τη γέννηση της Μελίνας, έπειτα από μια περίοδο που ονομάζει “αγρανάπαυση”, είχε επιστρέψει στον πρωταθλητισμό δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο τρίαθλο.

Βγήκε έβδομος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα «Paratriathlon» του 2012. Ήξερε το πάθος μου για το ποδήλατο και σε μία από τις προπονήσεις του, που με είχε καλέσει να τον συνοδεύσω, μοιράστηκε μαζί μου την απόφασή του να συμμετάσχει στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ironman της Φρανκφούρτης. Τι είναι αυτό; Τρίαθλο μαραθωνίων αποστάσεων: 3,86 χλμ. κολύμβηση, 180 χλμ. ποδήλατο, 42 χλμ. τρέξιμο. Όλα σε μία μέρα. Tο ένα πίσω από το άλλο. Είχε ήδη δηλώσει συμμετοχή. Θα άντεχε; Το περιθώριο που είχε μπροστά του για προπονήσεις ήταν λιγότερο από έξι μήνες. Στην οικογένειά του ακόμα δεν είχε πει τίποτα. Του πρότεινα να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ.

Είπα την ιδέα στη Δήμητρα Νικολοπούλου. Η Δήμητρα, σκηνοθέτιδα, κολυμβήτρια στα νεανικά της χρόνια και βοηθός μου στο “ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ”, ενθουσιάστηκε. Της πρότεινα να συν-σκηνοθετήσουμε. Τον Μάιο του 2014 αρχίσαμε να κινηματογραφούμε τον Γιάννη σε κάποιους εθνικούς αγώνες στον Σχινιά και στο ΟΑΚΑ, όπου συμμετείχε για να προετοιμαστεί και τον Αύγουστο γυρίσαμε τον άθλο του στη Φρανκφούρτη. Κατόπιν άρχισα να ψάχνω μια σεναριακή φόρμα που θα αγκάλιαζε το τρίαθλο, τη φιλία, τη μητρότητα, την πατρότητα, καθώς και όλα όσα τραβάνε οι γυναίκες που οι άντρες τους θέλουν να γίνουν IRONMAN. Μια ταινία με χιούμορ, δράση και αισιοδοξία. Ένα ντοκιμαντέρ που θα παρακινούσε τον κόσμο να μάθει να χαίρεται τη ζωή δοκιμάζοντας τα όριά του. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα είχε και αυτόν τον τίτλο.

Όλα αυτά διακόπηκαν βίαια με τον θάνατο της Δήμητρας που αρρώστησε και πέθανε από καρκίνο μέσα σε έξι μήνες. Το υλικό με τον Γιάννη να κολυμπάει, να ποδηλατεί και να τρέχει στη Φρανκφούρτη, από τις 7 το πρωί ώς τις 8 το βράδυ, μαζί με 3.150 αρτιμελείς αθλητές εγκαταλείφθηκε. Εγκαταλείφθηκαν και οι προσπάθειες χρηματοδότησης της παραγωγής. Όλα πάγωσαν για τέσσερα χρόνια. Και τότε, τον Ιούνιο του 2018, έγινε το φυσικό θαύμα:

Η Μελίνα και ο Φίλιππος που όταν ο Γιάννης έτρεχε στη Φρανκφούρτη ήταν μωρά, μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να προσφέρουν εκείνα στον πατέρα τους μια ζωντανή, αθλητική εικόνα. Ήρθε η ώρα να τρέξουν έναν από τους πρώτους τους αγώνες παιδικού τριάθλου. Τα κινηματογραφήσαμε με τον Αργύρη Θέο και τον Παναγιώτη Στεργιανό. Τους πήραμε συνεντεύξεις, τοποθετώντας τα στον φακό με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνουμε για τους μεγάλους. Αυτά σιωπούσαν ή έκαναν αταξίες ή προσπαθούσαν να συγκεντρωθούν και να αντεπεξέλθουν σοβαρά. Το πείραμα σκόπευε να διερευνήσει εάν τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν κάτι τόσο ακραίο.

Γιατί οι μεγάλοι απολαμβάνουν αυτή την κακουχία;

Γιατί υποβάλλουν τα σώματά τους σε μια δοκιμασία που βάζει σε κίνδυνο την ίδια τους την υγεία;

Γιατί το Ironman είναι τόσο δημοφιλές;

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των παιδιών με τον Γιώργο Πατεράκη οδηγηθήκαμε να μοντάρουμε παράλληλα τον παιδικό αγώνα και το Ironman. H ταινία πηδάει μπρος-πίσω, από το 2018 στο 2014 μέχρι να φτάσει στη βαθιά εξομολόγηση του ήρωά της. Παρακολουθεί το ταξίδι των παιδιών από το σπίτι τους ώς την Παλλήνη, το ταξίδι του πατέρα τους από την Αθήνα μέχρι τη Φρανκφούρτη, τους δύο αγώνες, την τεράστια διαφορά κλίμακας χώρου και σωμάτων, την κοινή προσπάθεια. Οι σκηνές άρχισαν να φανερώνουν το παιχνίδι της πειθαρχίας που παίζουμε με τον εαυτό μας και τα παιδιά μας, τις προσδοκίες μας, τη θέλησή μας ν’ ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των άλλων αλλά και την ανάγκη μας ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτές. Άρχισαν να φανερώνουν με ποιον τρόπο ο αθλητισμός μας βοηθάει να μεγαλώσουμε και πώς, όταν έχουμε πια μεγαλώσει, να κρατήσουμε ζωντανή μέσα μας την παιδική αγνότητα. Μικρά θραύσματα χρόνου κατά τη διάρκεια των τριών αγωνισμάτων, άρχισαν να μοιάζουν με μεγάλες περιόδους όπως εκείνες ανάμεσα στη μια γενιά κ