Η σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 αναφέρεται στα ταραγμένα χρόνια των αρχών του 20ου αιώνα, όπως τα βίωσαν οι Ρωμιοί της Ανατολικής Θράκης, της Μαύρης Θάλασσας και της Μικράς Ασίας.

Οι συνεντεύξεις των παππούδων και γιαγιάδων, που, μικρά παιδιά το 1922-1925, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, μαγνητοσκοπήθηκαν το 1996-1998 με τη συνεργασία του Ιστορικού Αρχείου Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς (ΙΑΠΕ), αποτελώντας ένα πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Στο ντοκιμαντέρ μιλούν για τα παιδικά τους χρόνια, τα σχολεία τους, τις γιορτές και τα πανηγύρια τους, τη συμβίωση με τους Τούρκους γείτονές τους, την επιστράτευση και τις εξορίες των γονιών τους, τους απόηχους της Μικρασιατικής εκστρατείας, τα δεινά της ήττας, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, τις νέες πατρίδες, τη νοσταλγία.
Με τη χρήση δραματοποιημένων σκηνών, αρχειακού υλικού, περιγραφικών και συμβολικών πλάνων ζωντανεύουν ψηφίδες μιας εποχής παιδικής αθωότητας, που τη σάρωσαν οι πόλεμοι και οι ξεριζωμοί.
To κινηματογραφικό και φωτογραφικό αρχειακό υλικό της σειράς προέρχεται από το Ιστορικό Αρχείο και την Ταινιοθήκη της ΕΡΤ, το Ιστορικό Αρχείο του Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς (ΙΑΠΕ), το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας, το Ελληνικό, Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ), το Φωτογραφικό και το Ιστορικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη και ιδιωτικές φωτογραφικές συλλογές.Στις δραματικές σκηνές συμμετείχαν εθελοντές κομπάρσοι, μικροί και μεγάλοι.


Τα κοστούμια προσέφεραν το ΚΘΒΕ και η Όπερα Θεσσαλονίκης. Τα γυρίσματα έγιναν σε πολλά μέρη της Ελλάδας και την Τουρκία.

Την ήττα και τη φυγή του ελληνικού στρατού, τον Αύγουστο του 1922, ακολουθεί η έξοδος και η φυγή χιλιάδων ελληνορθόδοξων από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Στο 9ο επεισόδιο της σειράς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες από τα παράλια της Μικράς Ασίας αφηγούνται τα όσα τρομερά και φοβερά έζησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή. «Δεν ήταν στρατιώτες, ήταν αλλιώς ντυμένοι αυτοί που ερχόντουσαν και πατούσαν τα σπίτια και παίρνανε τα κορίτσια. Και φώναζαν βοήθεια, δεν υπάρχουν χριστιανοί, σώστε μας.» «Πατούσε κανείς στο πλοίο, σωζότανε. Δεν πατούσε, χανόταν. Τραβούσε ο ένας τον άλλον να ανεβεί επάνω για να γλιτώσουν.»