Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Συνεχίζουμε την εξερεύνησή μας στη Χίο και σε αυτό το επεισόδιο, κάνοντας μια συνειδητοποίηση. Κάθε τόπος κρύβει μια απροσδόκητη έκπληξη. Η διαφορά με τη Χίο είναι ότι το νησί της Χίου είναι όλο μια έκπληξη. Είναι σαν να την ευλόγησε ο Θεός τη Χίο. Οι ανθισμένοι κήποι της, οι οπωρώνες των εσπεριδοειδών στον Κάμπο και οι μυρωδιές της μαστίχας σού φέρνουν ζάλη. Εντυπωσιακά ψηφιδωτά και γεωμετρικά σχήματα, έρημοι οικισμοί του 13ου αιώνα σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο. Ένας διαφορετικός κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά μας την κάθε ώρα που περνάμε πάνω πάνω στο νησί, και παρέα με τους Χιώτες μυούμαστε στην καθημερινότητά τους.

Χίος χωρίς μαστίχα Χίου δεν γίνεται! Προσπάθειες να καλλιεργηθεί μαστίχα υπήρξαν και αλλού, όμως μόνο εδώ, σε αυτό κομμάτι της νότιας Χίου, υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα. Λες και δέντρο και φύση σε μια μαγική συνταγή συνωμότησαν για να χαρίσουν ευχαρίστηση, ανακούφιση και γιατρειά μέσα από τα πολύτιμα δάκρυα της μαστίχας. Ο Αλέξης, παρέα με τη γιαγιά του και τις φιλενάδες του, μας υποδέχονται για το πλέξιμο. Τι εμπειρία!

Χίος όμως δεν γίνεται και χωρίς τα μεσαιωνικά χωριά, αλλά και τα αρχοντόσπιτα στον Κάμπο! Ο Κάμπος της Χίου, άλλη μια εμπειρία από μόνη της. Μαγικά σπίτια που όταν ανοίγεις την πόρτα δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβουν αυτό το θησαυρό…οι κήποι των σπιτιών είναι ατελείωτες εκτάσεις εσπεριδοειδών, για τα οποία και φημίζεται η Χίος. Σε ένα αρχοντικό με τον δικό του -σαν από παραμύθι- πορτοκαλεώνα μάς έκανε βόλτα ο Βαγγέλης και μας μίλησε για τη γεωργία στον Κάμπο.

Η Χίος δεν είναι μόνο το νησί των εφοπλιστών, των αρχοντικών, του Κάμπου και της μαστίχας. Είναι και η Χίος της σκληρής καθημερινής δουλειάς, της βιοπάλης. Η Χίος που λοξοκοιτά απέναντι προς τη Σμύρνη και θυμάται την προσφυγιά. Αυτήν τη Χίο την είδαμε μέσα από τα μάτια του Δημήτρη και της Γαρουφαλλίας, που μας άνοιξαν όχι μόνο το τυροκομείο τους και τυροκομήσαμε, αλλά και το σπίτι τους για μια υπέροχη συζήτηση για τη ζωή τους.

Χίος είναι επίσης και Βολισσός. Και η Βολισσός της Χίου είναι γνωστή για δύο πράγματα. Για το ότι φημολογείται ότι ήταν η πατρίδα του Ομήρου και για τον πολύ αγαπητό 93χρονο σήμερα κατασκευαστή σαμαριών κύριο Θωμά Τσολάκη. «Ελάτε και χτυπήστε μου την πόρτα, ό,τι ώρα θέλετε και αν δεν με βρείτε σπίτι θα είμαι στο καφενείο. Ελάτε εκεί» μας είπε στο τηλέφωνο. Έτσι είναι ο κύριος Θωμάς. Ο πιο ζωντανός 93χρονος που έχουμε συναντήσει. Και τι και αν η ζωή δεν του τα έφερε εύκολα. Πάντα με το χαμόγελο, την ανθρωπιά, την καλοσύνη και την αισιοδοξία πορεύεται, και για αυτό μάλλον δεν μεγαλώνει και ποτέ!

Η Χίος είναι όμως και αυτή της μουσικής. Η παρέα του Γιώργου ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για μια ωραία συντροφιά στα γραφικά Μεστά, με ωραίες μουσικές και ανθρώπινες κουβέντες.

Φεύγοντας από τη Χίο, αυτό που νιώσαμε ότι μάθαμε από τους ανθρώπους αυτού του ευλογημένου τόπου είναι ότι ό,τι μεγαλώνει μόνο του αγριεύει, γιατί ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να μοιράζεται. Να ζει μαζί με άλλους, και όσο πιο γρήγορα καταλάβει ότι είναι προς το συμφέρον του πάνω από όλα να συναισθάνεται τους γύρω του, τόσο πιο γρήγορα θα φτιάξει όμορφες ομάδες, όμορφες κοινωνίες. Αυτό μας έμαθε τελικά η ευλογημένη Χίος και οι άνθρωποί της!