Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

“Όλη η Έδεσσα είναι ένα σκαλοπάτι όπου πατάει ο Θεός για να ανέβει στον ουρανό” γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης γι’ αυτή την πόλη.

Nερά και κεράσια, ποτάμια, λίμνες, καταρράκτες και δέντρα. Μπλε και πράσινο, σε μια ευλογημένη αφθονία.

Με τον Δημήτρη που συγκινείται εύκολα γνωρίσαμε το Μουσείο Ερπετών που έχει γίνει ο σκοπός της ζωής του. Ο Θοδωρής μάς έδειξε το δρόμο προς την προσφορά και τον εθελοντισμό, αλλά και έναν άλλο τρόπο διδασκαλίας. Δάσκαλος, συγγραφέας, μουσικός και τραγουδιστής ο ίδιος, μπαίνει με την κιθάρα του στην τάξη και κάνει το μάθημα διασκέδαση, ακόμη κι αν το τραγούδι είναι οι αριθμοί της προπαίδειας. Ο Ανέστης μάς μύησε στη φυσική ευεξία και μαζί του γνωρίσαμε τα θεραπευτικά Λουτρά Πόζαρ. Μια εμπειρία που δεν γίνεται να χάσεις εάν βρεθείς στην Έδεσσα. Μέσα στο θαύμα της φύσης βρίσκεται και ο Νίκος. Σε έναν μαγικό κήπο ο Νίκος φροντίζει γαϊδουράκια, ζώα όμορφα και χαρούμενα μακριά από καταναγκασμούς, ενώ η γυναίκα του, η Χρυσούλα, αξιοποιεί το πολύτιμο γάλα τους φτιάχνοντας καλλυντικά σαπούνια και κρέμες. Στο ταξίδι μας μπορεί να μην πετύχαμε τις κερασιές ανθισμένες, αυτό το μοναδικό, μαγευτικό ανοιξιάτικο υπερθέαμα της Έδεσσας. Πετύχαμε όμως τις κερασιές φορτωμένες με τα διάσημα πετροκέρασα και ζήσαμε την εμπειρία της συγκομιδής τους. Δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε από την περιοχή, εάν δεν πηγαίναμε στην Παναγίτσα να συναντήσουμε την κυρά Ανάστω. Την έφηβη αγωνίστρια ετών 82 που βράζει το αίμα της. Πρώτη στα συλλαλητήρια, αφυπνίζει εθνικές συνειδήσεις με τη ντουντούκα στα χέρια και με παράστημα αντίστοιχο των περιστάσεων. Στην Έδεσσα γνωρίσαμε ανθρώπους γήινους και αληθινούς, που αγαπούν τον τόπο τους πολύ. Όπως πολύ αγαπούν και αυτό που κάνουν. Χωρίς δυσκολίες, προβληματισμούς και διλήμματα. Ο τόπος τους είναι ολοφάνερο πως τους εμπνέει και τους γεμίζει χαρά και ικανοποίηση. Για αυτούς, το να Ζουν τη Ζωή τους αλλιώς, ταιριάζει στη φύση τους.