Ακολουθούμε ανθρώπους που έχουν ξεχωρίσει στις προσωπικές τους διαδρομές, σταματάμε στους σταθμούς της ζωής τους και μοιραζόμαστε μαζί τους εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.
Πρόσωπα που θέλουμε να γνωρίσουμε, που θαυμάζουμε, που αγαπάμε, αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα σε ένα χώρο όπου τα σχέδια, τα χρώματα και οι υφές στους καμβάδες θυμίζουν εικόνες της καθημερινής ζωής.
Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος όταν μοιραζόμαστε, νοιαζόμαστε, αγωνιζόμαστε. Όταν δεν περπατάμε μοναχοί στις γειτονιές του κόσμου.
Προσωπικές ιστορίες με την υπογραφή των ανθρώπων που τις έζησαν.

Ο Σταμάτης Γονίδης γεννήθηκε στο χωριό Δρυοπίδα της Κύθνου. Από παιδί ακόμα έμαθε να βγάζει το ψωμί του με ιδρώτα. Ξεκίνησε να δουλεύει σε ηλικία οκτώ χρόνων στον φούρνο των γονιών του, λίγο καιρό αργότερα βρέθηκε στο Νεώριο Σύρου και μετά στον Πειραιά.

Κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού με μια καριέρα που μετρά πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, σημαντικές συνεργασίες και πολλές επιτυχίες, κάποιες από τις οποίες είναι τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος, ενώ άλλα έχουν τραγουδήσει συνάδελφοι του.

Πήγαμε μαζί του στα μέρη που έζησε, όπως στη νυχτερινή σχολή μηχανικών που φοιτούσε πριν μπαρκάρει στα καράβια και μας άνοιξε την καρδιά του. Μίλησε για τον παππού του και τα παιδικά του χρόνια, για τις καταιγίδες και τους ναυτικούς που έγιναν η οικογένεια του. Για τον πατέρα του που τον έχασε σε ναυτικό δυστύχημα και για όσα έχει κρατήσει να του τον θυμίζουν. Θυμήθηκε την εποχή που ξεκίνησε και έπρεπε να τραγουδά επί οκτώ ώρες, τους καυγάδες που γίνονταν, τα μεγάλα ονόματα που του έκλειναν το μικρόφωνο τα πρώτα χρόνια... «Όταν ήρθα στην Αθήνα το τηλέφωνο δεν χτυπούσε. Και μάλιστα εκεί κατάλαβα πώς πρέπει να ζητήσεις απ’ το Θεό κάτι για να το πάρεις. Αφού είχα αγανακτήσει, δεν ζήτησα να γίνω γνωστός, δεν ζήτησα ποτέ να πάρω χρήματα. Πάνω στην αγανάκτησή μου είπα «Θεέ μου, κάνε τους να με παίρνουν τηλέφωνο και να μην έχω χρόνο γι’ αυτούς…» «Όταν είχα ξεκινήσει δεν ήμουν ο χαρακτήρας που είμαι σήμερα και αν κάποιοι με βλέπανε στραβά, να το πω έτσι, δεν τους ρίχνω άδικο, είχαν δίκιο, γιατί είχα τα απωθημένα του ναυτικού, της ζωής της προηγούμενης…» « Δεν έχω αδικήσει, δεν έχω κλέψει, δεν έχω κατηγορήσει άδικα. Δεν έχω κάνει κακό σε άνθρωπο. Είμαι ο εαυτός μου. Και ο τίτλος που μου έχει δώσει ο κόσμος είναι original. Έτσι με λένε. Ο αυθεντικός. Κι έτσι είμαι».