Ψυχολογικό δράμα

Δύο αδέρφια, ο Στέλιος και ο Γιάννης, μεγαλώνουν σ’ ένα χωριό ορυχείων. Ο τόπος σκουριά και πέτρα, δονείται από υπόγειες εκρήξεις. Ο πατέρας, εργάτης στις στοές. Η μάνα έχει πεθάνει.
Ο μεγάλος, ο Στέλιος, ανεξάρτητος, ενστικτώδης, παρορμητικός. Δεν τον χωρά ο τόπος. Φεύγει. Αργότερα λιποτακτεί από το στρατό, χάνεται στα νερά της λίμνης, πάνω στα σύνορα. Θεωρείται νεκρός.
Ο μικρός, ο Γιάννης, εξαρτημένος από τον μεγάλο, φοβισμένος. Καταλήγει αρχιφύλακας στην αστυνομία, στην πόλη, «κρυμμένος» κάτω από τη στολή. Ανύπαρκτος.
Ένα πλαστό ναυτικό φυλλάδιο στα χέρια ενός λαθρομετανάστη που συλλαμβάνει o Γιάννης: το όνομα του πατέρα, το χωριό... Η φωτογραφία καταχωρημένη στα κομπιούτερ της Ασφάλειας. Ο Στέλιος μπορεί να ζει. Mαρκόνης σε πλοία, αλλάζοντας ονόματα, ο Στέλιος παντού και πουθενά.
Ο Γιάννης βγαίνει να τον ψάξει, παγιδεύει την Υπηρεσία, καταλήγει ο ίδιος παράνομος. Ο πατέρας έχει μείνει πίσω, σ’ έναν τόπο που ερημώνει, τα ορυχεία έχουν κλείσει.
Τα ίχνη του Στέλιου οδηγούν τον Γιάννη σ’ έναν δικό του δρόμο, αυτονομείται, κρύβεται, ακολουθεί την καρδιά του, τ’ αφήνει όλα πίσω, χάνει την όποια ταυτότητά του και μένει ανοιχτός, εκτεθειμένος, ελεύθερος, συνειδητός απέναντι στο χάος. Στο μεταίχμιο.

Βραβεία:
Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου – FIPRESCI 1994.
Βραβείο Σκηνοθεσίας, Βραβείο Μουσικής, Βραβείο Β΄ Ανδρικού ρόλου στο 35ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1994.

Η ταινία προβλήθηκε στα Διεθνή Κινηματογραφικά Φεστιβάλ του Λοκάρνο, του Τορόντο, του Σικάγο, των Βρυξελλών, της Τεχεράνης, της Κωνσταντινούπολης, του Σίδνεϊ, του Δουβλίνου κ.ά.