Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

Ένα μικρό κάτι μέσα μας που αγγίζει ουρανό.

Πόσο θαυμαστές στην απλότητα και συνάμα σπαρακτικές μπορεί να είναι οι ζωές των ανθρώπων;

Πώς να μιληθεί μια ζωή που ηθελημένα έφτασε μια ανάσα πριν το τέλος;

Oταν νεαρό κορίτσι, φτάνεις στο σημείο να πεις ‘’Οχι άλλο, αρκεί ως εδώ’’ κι ετοιμάζεσαι με μια φούχτα χάπια να βουτήξεις στη θάλασσα.

Από πότε αρχίζεις να μετράς τη δυστυχία σου; Από τα μεγάλα και τα ορατά; Tον πρόωρο θάνατο π.χ της λατρεμένης σου μητέρας; Ή μήπως από πιο πριν; Από τα πρώτα πρώτα χρόνια. Ποιος όμως θυμάται με ακρίβεια τι έγινε τότε στη ζωή του; Πόσο και πως αγαπήθηκε από τους σημαντικά άλλους; Από πότε ακριβώς λογαριάζεται ο χρόνος έναρξης μιας βαθιάς θλίψης;

Κι είσαι έτοιμη με μια φούχτα χάπια να βουτήξεις στη θάλασσα. Να πάψεις να υπάρχεις.

Όμως κάτι θα συμβεί. Κάτι είναι πάντα έτοιμο για να συμβεί. Το απρόσμενο χάδι της τυχαιότητας.

Ο άγνωστος κύριος στην προκυμαία σε αποτρέπει την τελευταία στιγμή από το χαμό. Δεν υπάρχει όμως αθωότητα στο τυχαίο. Είσαι πλασμένη από την ύλη της ανθεκτικότητας. Ακόμα κι όταν υφίστασαι την απύθμενη βία συνανθρώπων σου, όταν π.χ σε πετάνε στο δρόμο καθώς δεν έχεις να πληρώσεις ένα ενοίκιο. Ακόμα κι όταν ‘’κομψοί κανονικοί’’ άνθρωποι, λοιδορούν την παχυσαρκία σου και σε αποκλείουν από κάθε εργασία. Εσύ έστω κι έτσι, ή ίσως ‘’επειδή έτσι’’, θα το παλέψεις. Ακόμα κι ο εγκλεισμός σου στο ψυχιατρείο, θα γίνει έναυσμα ενεργοποίησης του μυαλού σου. Μέσα εκεί γνωρίζεσαι με αλλόκοτα ευαίσθητους ανθρώπους. Με ανθρώπους που όταν λένε ‘’σ αγαπώ’’ εννοούν ‘’σ αγαπώ’’ Ο Φωτάκος, για παράδειγμα που γεμίζει πετραδάκια τα άδεια κουτιά από τσιγάρα για να ακούει τη μουσική τους. Τον κρατάς από το χέρι……του χαρίζεις κι άλλα πετραδάκια. Το παλεύεις. Δεν θα ενδώσεις στην ανημποριά. Στον ξενώνα νέες απώλειες δοκιμάζουν την ψυχική σου ισορροπία. Πολύτιμα πρόσωπα της νέας σου ζωής πεθαίνουν κι εσύ έρχεσαι σε επαφή με όλα όσα μπορείς να υπομείνεις αλλά και να προσφέρεις στον άλλον. Κερδίζεις το μεγάλο στοίχημα της ζωής. Είναι χρόνια τώρα που δουλεύεις σε θέση ευθύνης. Είσαι επόπτρια στα συνεργεία καθαριότητας ενός σημαντικού φορέα. Στον Κοινωνικό Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (Κοι.Σ.Π.Ε) ‘’Διάπλους’’ Είσαι το πρόσωπο αναφοράς για 70 εργαζόμενους. Τους συντονίζεις καθημερινά στην εργασία τους, με αγάπη, με ενσυναίσθηση, με σεβασμό. Είσαι το ‘’αφεντικό’’ που ο κάθε εργαζόμενος θα ονειρευόταν να έχει.

Όχι! Δεν θα τελειώσει μ' ένα λυγμό ή μ' ένα κρότο η ζωή. Θα συνεχίζεται, όχι ερήμην σου, αλλά χάριν εσού.