“Η αγάπη της Δανάης” του Richard Strauss σε λιμπρέτο του Joseph Gregor βασίστηκε σε μια προεργασία του Ηugo von Hofafmanstahl.
Σκηνοθεσία Avis Hermanis και γενική μουσική διεύθυνση του Franz Welser Μöst. Στους κεντρικούς ρόλους η Krassimira Stoyanova (Δανάη), ο Gerhard Siegel (Μίδας) και ο Tomasz Konieczny’s (Δίας).
O Richard Strauss ολοκλήρωσε αυτή την όπερα τον Ιούνιο του 1940. Πνευματικά και θεματικά συνδέεται με την Ελλάδα. Η όπερα είναι μια σατιρική μυθολογική όπερα, μια μίξη κωμωδίας και ελληνικής μυθολογίας ενώ στο τελευταίο μέρος του έργου κορυφώνεται ο πλούτος των μουσικών ιδεών του συνθέτη διαγράφοντας έτσι με χαρακτηριστικό τρόπο την ιδιαiτερότητα της μουσικής υφής αυτού του έργου. Μεσογειακό ηλιακό φως και ελληνικός χρυσός διαμορφώνουν ενα φωτεινό και ρυθμικό κλίμα στο έργο μιας και καθορίζουν την πλοκή του. Λόγω των πολιτικών δυσκολιών και συνθηκών πολέμου της εποχής και το κλείσιμο των θεάτρων από το ναζιστικό καθεστώς ο Richard Strauss κατάφερε εν ζωή να βιώσει μόνο μια ιδιωτική παράσταση του απαιτητικού αυτού έργου με την Φιλαρμονική της Βιέννης κεκλεισμένων των Θυρών και υπό αυστηρά επιτήρηση. Συγκινημένος σε αυτή την μοναδική κλειστή παρουσίαση ο R. Strauss στην τελευταία σκηνή της τρίτης πράξης σηκώθηκε και άκουγε με κατάνυξη την ορχήστρα ενώ λίγο αργότερα σήκωσε τα χέρια του και απευθύνθηκε προς τους μουσικούς συγκινητικά λέγοντάς τους...”Ισως συναντηθούμε ξανά σε ενα καλύτερο κόσμο”. Δεν μπόρεσε να πεί τίποτε άλλο. Όλοι παρατηρούσαν συγκινημένοι... Πλουσιότητα πολλών θεμάτων και εφευρετικότητα νέων μοτιβικών σχέσεων που η εμπνευσή τους διασυνδέεται με την αέναη ανάπτυξη του μέλους από την ελληνική μελωδική τέχνη και παράδοση είναι ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της τεχνικής ανάπτυξης της όπερας. Η ενορχήστρωση πλούσια και λειτουργική συνδιαλέγεται με ένα ευφυή τρόπο με την συνεχή ευρηματικότητα των νέων μελωδιών δημιουργώντας μια αίσθηση μιας μαγικής ατμόσφαιρας. Η πρώτη δημόσια μεταπολεμική παρουσίαση του λυρικού αυτού έργου πραγματοποιήθηκε κάτω από τη γενική μουσική διεύθυνση του Clemenss Krauss στο Φεστιβάλ Σάλτσμπουργκ του 1952 και η επόμενη το 1962 στο βασιλικό θέατρο του Λονδίνου σε διεύθυνση του Rudolf Kempe.

YΠΟΘΕΣΗ

Ο πατέρας της Δανάης ο βασιλέας Πολύευκτος έχει χρεοκοπήσει και τον πολιορκούν οι πιστωτές. Η ίδια η Δανάη ονειρεύεται και αναζητεί έναν πλούσιο σύζυγο με ατελείωτο χρυσό. Απεσταλμένοι του βασιλείου της ανακαλύπτουν έναν υποτιθέμενο πάμπλουτο βασιλέα τον Μίδα Στην πραγματικότητα ο Μίδας έχει συμφωνήσει μυστικά να εκπρο-σωπεί τον Δία στη θνητή του μορφή αναζητώντας για αυτόν νέες γυναικείες κατακτήσεις. Η Δανάη αντιλαμβάνεται τη διαφορά όταν προσπαθεί να την αρπάξει ο Δίας τη στιγμή που την έχει αγκαλιάσει ο Μίδας. Η διαφορά μεταξύ πραγματικής αγάπης και πλούτου παίζει καθοριστικό ρόλο στην τελική αποφασή της να αρνηθεί και να αποχαιρετίσει τον Δία ενώ στην όπερα ταυτοχρόνα τονίζεται η διαφορά μεταξύ θνητών και θεών.