Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Ταξίδι στην άγνωστη άγονη γραμμή. Στις εσχατιές του Ιονίου. Στο Μαθράκι, στους Οθωνούς και την Ερείκουσα. Σε αυτά που ονομάζονται διαπόντια νησιά. Μικροσκοπικές στεριές σιωπής, στους τελευταίους ανέγγιχτους παράδεισους της χώρας. Μια μικρή παρέα νησιών που επιπλέει γαλήνια στα βόρεια της Κέρκυρας.
Πρώτος μας προορισμός, το μικρότερο νησί, το Μαθράκι. Αφήνουμε πίσω μας την Κέρκυρα με το φουσκωτό του Μάρκου, ξεκινάμε από τον Αγιο Στέφανο. Κι αφού κάνουμε μια μαγευτική παράκαμψη από το Πόρτο Τιμόνι, μια σχετικά άγνωστη πανέμορφη παραλία, βρισκόμαστε στο Μαθράκι. Εκεί ο χρόνος έχει σταματήσει. Οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού, πολλοί από αυτούς μετανάστες που επέστρεψαν από τη Νέα Υόρκη πίσω στην πατρίδα τους, γνωρίζουν ότι έχουν όλα όσα μπορεί να χρειάζονται. Δηλαδή την απέραντη γαλάζια θάλασσα, τα υπέροχα λιβάδια καθώς και τις αμμουδερές παραλίες που στολίζουν το νησί. Αλλά και τα υπέροχα τηγανόψωμα από τα χεράκια της κυρίας Μαγδαληνής! Ιστορίες ανθρώπων που ζουν τη ζωή τους αλλιώς, με μνήμες, ελπίδες και όνειρα αφοπλιστικά απλά κι όμως τόσο πλήρη νοήματος και ουσίας. Όπως το όνειρο του Σωτήρη, που δεν ήθελε παρά να αφήσει πίσω του την πολυάσχολη ζωή και να μπορεί απλώς να βλέπει τη θάλασσα και να ακούει τα κύματα, ζώντας στο υπέροχο σπίτι του, στην κορυφή ενός λόφου. Το Μαθράκι μας χάρισε στιγμές αυθεντικές και μας σύστησε ανθρώπους που απολαμβάνουν μια απλή καθημερινότητα. Το ταξίδι συνεχίζεται, με φουσκωτά και καΐκια, για μια Ζωή Αλλιώς, στους Οθωνούς και την Ερείκουσα.

Να είναι το τέρμα; Ή η αρχή της Ελλάδας; Τα Διαπόντια Nησιά, δηλαδή οι Οθωνοί, η Ερείκουσα και το Μαθράκι είναι η άγνωστη άγονη γραμμή της χώρας. Είναι το βορειοδυτικότερο άκρο της Ελλάδας, πάνω από την Κέρκυρα. Και όπου άγονη γραμμή, πολλά ναυτικά μίλια, άνεμος που σφυρίζει, απρόσιτα λιμάνια, αγριεμένες θάλασσες. Μα και ομορφιά, ησυχία, αυθεντικότητα και μια γαλήνη αδιαπραγμάτευτη.
Στους Οθωνούς, μπήκαμε στο καΐκι του κυρίου Αλέκου για να πάμε στη σπηλιά της Καλυψούς και του Οδυσσέα. Για τον Ζακ-Ιβ Κουστό οι Οθωνοί ήταν ένας από τους αγαπημένους σταθμούς του εξερευνητικού του σκάφους, του «Καλυψώ», ενώ για τους Ιταλούς είναι ο Φανός, το μόνο φως μεσοπέλαγα. Με τον Διονύση περπατήσαμε στα λίγα σπίτια του χωριού και τον ακούσαμε να μιλά με πάθος και ενθουσιασμό για όλους εκείνους που έρχονται εδώ, ακόμη και από την Αμερική, για να περιποιηθούν τα σπίτια των γονιών τους ή των παππούδων τους. Ο ίδιος δεν έχει καταγωγή από το νησί αλλά από την Κέρκυρα. Η αγάπη του όμως γι’ αυτόν τον μικρό παράδεισο είναι μεγάλη. Ακολουθήσαμε όμως και τον παλιό φαροφύλακα του νησιού, και ανεβήκαμε μαζί στον φάρο, που είχε να τον επισκεφτεί 28 χρόνια τώρα. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε μαζί τα σκαλιά που κάποτε ανεβοκατέβαινε καθημερινά, αμέτρητες φορές. Ζώντας μια ολόκληρη ζωή χαράς, συγκίνησης και γλυκιάς μοναχικότητας.
Στην Ερείκουσα συναντήσαμε έναν άνθρωπο που το όνομά του είναι γραμμένο στο φεγγάρι. Κυριολεκτικά! Ο κύριος Χρήστος ανήκε στην ομάδα της NASA που κατασκεύασε τη σεληνάκατο που προσγειώθηκε στις 20 Ιουλίου του 1969 στη Σελήνη. Και στο υπέροχο σπίτι της εξίσου υπέροχης κυρίας Αγγελίνας δοκιμάσαμε πατατόπιτα. Και ζήσαμε μέσα από τις διηγήσεις της… Μια Ζωή Αλλιώς. Από τη Νέα Υόρκη, πίσω στο όμορφο νησί της, εκεί όπου μπορεί να δώσει χαρά, αγάπη και ελευθερία στα εγγόνια της. Τα απαραίτητα δηλαδή.
Πάνω σε δύο κουκκίδες του Ιονίου, σε δύο νησιά που δεν υπάρχουν καλά καλά στον χάρτη, κάναμε το δικό μας αχαρτογράφητο ταξίδι. Και γνωρίσαμε ανθρώπους με καθαρό βλέμμα, ανθρώπους που όταν ξεκινάς να φύγεις, δεν σε αποχαιρετούν. Σε ρωτούν μόνο πότε θα ξαναγυρίσεις. Ώστε και την επόμενη φορά να σου πουν «έλα, έλα να μοιραστούμε έναν καφέ, έλα να μοιραστούμε μια Ζωή Αλλιώς».