Η Πίτσα Παπαδοπούλου, η μεγάλη κυρία του λαϊκού τραγουδιού, ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται μαζί μας συναισθήματα και εικόνες από τη ζωή της.

Η σπουδαία ερμηνεύτρια γυρνά στην εποχή των παιδικών της χρόνων και στις μουσικές συναντήσεις που είχε με κορυφαίους καλλιτέχνες. Μεγάλωσε στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, τις εποχές που τα σπίτια έμεναν ξεκλείδωτα και τα παιδιά τριγυρνούσαν παίζοντας στους δρόμους. Τότε, που οι φωνές του Καζαντζίδη, του Αγγελόπουλου και της Πόλυς Πάνου ακούγονταν από τα τζουκ μποξ των καφενείων και έφταναν σε όλα τα σπίτια της γειτονιάς. Δύο ήταν οι φωνές που είχε ξεχωρίσει από παιδί. Της μητέρας της, που τραγουδούσε υπέροχα τους αμανέδες και του Στέλιου Καζαντζίδη.

Δεκαέξι χρόνων ήταν, όταν ο Γιώργος Ζαμπέτας την επέλεξε να τραγουδήσει το ίδιο κιόλας βράδυ στα «ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ», δίπλα στον ίδιο και τη Βίκυ Μοσχολιού. Από τότε έχουν περάσει πενηνταπέντε χρόνια σκληρής δουλειάς. Η Πίτσα Παπαδοπούλου θυμάται τις στιγμές που σκεφτόταν να σταματήσει τη δουλειά, αλλά δεν μπορούσε, γιατί από αυτή ζούσε την οικογένειά της. Ό,τι κέρδισε, το κέρδισε δουλεύοντας: «Πρώτη πήγαινα και τελευταία έφευγα. Δεν έχω κάνει στη ζωή μου διακοπές, δεν το ξέρω και κάτι που δεν ξέρεις δεν μπορεί να σου λείπει».

Με την απλότητα που την χαρακτηρίζει, αναφέρεται στις επιλογές που έκανε στην προσωπική της ζωή, για τις οποίες δεν μετανιώνει, παρόλο που σήμερα αναγνωρίζει, ότι δεν ήταν οι καλύτερες. Η πολλή δουλειά ήταν η απάντηση και χάρη σε αυτή και την αγάπη του κόσμου, που απλόχερα της έχει προσφέρει, νοιώθει ζωντανή.