Αν επιχειρήσουμε μία ενδοσκόπηση στο εγχώριο τηλεοπτικό τοπίο των τελευταίων δέκα χρόνων, περίοδος που ασφαλώς συμπίπτει με την οικονομική, κοινωνική και πνευματική κρίση στη χώρα μας, διαπιστώνουμε εύκολα ότι απουσιάζουν οι σταθερές αξίες.

Οι τηλεοπτικές “άγκυρες” που θα διαμορφώσουν μία οργανική σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιαίτερη σχέση με το κοινό, που αποτελεί πάντα το μυστικό πίσω από κάθε επιτυχημένο τηλεοπτικό εγχείρημα.

Η ΕΡΤ έχει να επιδείξει, στα πολλά χρόνια της λειτουργίας της, κάποιους τέτοιους τηλεοπτικούς φάρους που στηρίχθηκαν στην ποιότητα έχοντας παράλληλα κατακτήσει αυτή την προνομιακή σχέση με το κοινό ώστε εκείνο να αναμένει με αγωνία, σε μία σχεδόν “συνωμοτική” συνθήκη, την ημέρα και την ώρα της προβολής.

Το «Υστερόγραφο» φιλοδοξεί να αναδείξει αξίες που είναι ακόμη ζωντανές στον τόπο μας δημιουργώντας ταυτοχρόνως απαιτητικούς και ενεργούς τηλεθεατές μέσα από μία φιλμική γραφή που θα επιδιώξει να αποκαλύψει την αλήθεια και την ποίηση της πραγματικότητας.

Όλοι σχεδόν οι σκηνοθέτες του Υστερόγραφου προέρχονται από τη μεγάλη παράδοση του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ με σημαντικές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Είναι οι: Λάκης Παπαστάθης, Εύα Στεφανή, Γιώργος Σκεύας, Ηλίας Γιαννακάκης, Αποστολία Παπαϊωάννου, Γιώργος Κραββαρίτης. Ήδη, εδώ και δεκαετίες, κυρίως μέσα από την εκπομπή «Παρασκήνιο», έχουν δημιουργηθεί αφηγηματικοί τρόποι που συνδυάζουν επιτυχώς την κινηματογραφική εμπειρία του ντοκιμαντέρ με την τηλεοπτική αφήγηση. Έχει δημιουργηθεί μία αφηγηματική παράδοση από νέους και παλαιότερους σκηνοθέτες που μπορούν να εντάξουν σε μία τηλεοπτική εκπομπή πρόσωπα και θέματα της «άλλης Ελλάδας», της πνευματικής Ελλάδας, που συνήθως απουσιάζει από την τηλεόραση.

Η εκπομπή στηρίζεται, κυρίως στις φωτογραφίες των υπαίθριων πλανόδιων φωτογράφων, που τραβήχτηκαν στην Πανεπιστημίου τις δεκαετίες του 1940 και 1950.

Στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, το νεορεαλιστικό κίνημα στον κινηματογράφο.

Την ίδια εποχή όμως, από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, δεκάδες φωτογράφοι γύριζαν στους κεντρικούς δρόμους και φωτογράφιζαν σκηνές από την καθημερινή ζωή.

Κι αυτό έμοιαζε -κι ας ήταν στατική φωτογραφία- με την ευαισθησία, την αισθητική, αλλά και την ηθική στάση απέναντι στην πραγματικότητα των μεγάλων Ιταλών μετρ.

Κύριο χαρακτηριστικό, η αφτιασίδωτη καθημερινότητα, τα αυθεντικά πρόσωπα, τα πλήθη στους δρόμους και ο λαϊκός κόσμος με πλούσιο και σύνθετο ψυχισμό, ως πρωταγωνιστής.