Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

Ένα θαυμαστό κοχύλι στην τσέπη σου.

Ο σπουδαίος συγγραφέας και ακαδημαϊκός μιλά για τη ζωή του.
Κατάδυση στις αλήθειες μιας ζωής δεμένης με τις περιπέτειες της γραφής και τη μοίρα του τόπου μας.
Σε κάποιες ευτυχισμένες στιγμές η γλώσσα μπορεί και αποτυπώνει την ουσία των πραγμάτων στις ορατές και αόρατες εκδοχές τους.
Από την εποχή της πρώτης του παρουσίας στα γράμματα με την ‘’Κάθοδο των εννέα’’ η δημιουργία προβάλλει σαν ένας ακατάβλητος αιματηρός, και σκληρός αγώνας, μια υπαρξιακή βιολογική αναγκαιότητα.
Μια συνεχή προσπάθεια αποδέσμευσης από τους προσωπικούς μύθους που σε ορίζουν. Η θάλασσα στην ‘’Κάθοδο των εννιά’’ τελικά μπορεί να μην υπήρξε ποτέ. Η λύτρωση μπορεί να μην υπάρχει. Υπάρχει όμως η γραφή, η μετουσιωτική λειτουργία της γραφής που επιτρέπει να καταξιώνεται η ύπαρξη σου. Ακόμα κι αν δε υπήρξε η θάλασσα, εσύ κουβαλάς σήμερα στην τσέπη σου ένα θαυμαστό κοχύλι.
Και με αυτό κλείνει χωρίς να τελειώνει η συνάντησή μας μαζί σου.