Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

Το ταλέντο, η οδύνη, η δημιουργία και ξανά το ταλέντο.

"Είμαι συγγραφέας όλα τα άλλα για μένα είναι αχνά".

"Η τρέλα και η δημιουργία, η μια τροφοδοτεί την άλλη. Αισθάνεσαι και μια μεγάλη θλίψη γι' αυτό".

"Σαν παιδί φοβόμουν την εγκατάλειψη. Ήμουν ένα πολύ ευαίσθητο παιδί άρα είχα πολλές φοβίες. Η ευαισθησία, όταν είναι τεράστια, κουβαλάει και κακά πράγματα. Ζούσα πολύ με το φόβο".

"Είχα ένα κεφάλι γεμάτο παραστάσεις όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου".

"Είμαι ακόμα αυτό το παιδί".

Το Μαγικό των Ανθρώπων ολοκληρώνει τον τρίτο κύκλο της με την Μαργαρίτα Καραπάνου.

Ξεχωριστή ύπαρξη που φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ένας ανθρωπος μετουσιώνει την οδύνη του σε ένα σπουδαίο έργο που σημαδεύει τη λογοτεχνία του 20 αιώνα.

Ένα ανέκδοτο υλικό από μια μακρά συζήτηση με τη Μαργαρίτα Καραπάνου στο σπίτι της, τότε που ζούσε. Περιμέναμε 23 χρόνια μέχρι να αποφασίσουμε να βγει στο φως. Στο τέλος όμως, τα πράγματα βρίσκουν τη θέση τους και το χρόνο τους.

So long Margarita.