Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Με κλειδί τη λέξη, την έννοια, «αποθήκη» ως εφαρμοσμένη χρήση, η Περσεφόνη Μήλιου περιηγείται στον Ασπρόπυργο. Γεωμετρικά κάδρα συμμετρικών βιομηχανικών εγκαταστάσεων και εξίσου γεωμετρικά κάδρα ασύμμετρων αυθαιρέτων και τσιγγάνικων παραπηγμάτων, εκθέτουν την ανομοιογένεια των ανθρώπινων κατασκευών που συνυπάρχουν στην ίδια περιοχή και δείχνουν τον πόλεμο ανάμεσά τους. Σ’ αυτό το τοπίο που θυμίζει τη συνάθροιση αμαρτιών σε πίνακα του Μπος (έναν ψυχικό αποπροσανατολισμό παρόμοιο), η παράλογη εικόνα αλόγων που βόσκουν, μια συλλογή από βαλσαμωμένες πεταλούδες, ο συλλέκτης έγκλειστος στην οικία του, αεροπλάνα που ίπτανται προς άγνωστους, μακρινούς προορισμούς, ο ορίζοντας που προσδιορίζεται από τους παρατεταγμένους πυλώνες, το πλασμένο ζυμάρι στα χέρια μετανάστη, το σφάξιμο μιας κότας από τα χέρια ενός ηλικιωμένου άντρα, οι εμμονικές αφηγήσεις του για την περίοδο της γερμανικής Κατοχής και τα δικά του παιδικά τραυματικά βιώματα, λειτουργούν ως ένα φίλτρο απειλής που εφαρμόζει πάνω στο φακό και καταγράφει τον Ασπρόπυργο σαν ένα τοπίο συντέλειας. Οι πενθούσες γυναίκες που φροντίζουν τα μνήματα, οι εργάτες στο μαρμαράδικο με αντάλλαγμα την επιβίωση και οι σκύλοι που στέκουν παγεροί, θέτουν το ερώτημα: έχει ήδη έρθει το τέλος ή μόνο μία μόλις υποψία του, ένα πρώτο δείγμα;