Σειρά ντοκιμαντέρ 14 επεισοδίων.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες, ο Γιάννης Γαϊτανίδης, ο Θωμάς Κιάος και η Περσεφόνη Μήλιου σχεδιάζουν και παρουσιάζουν μία προσωπική χαρτογράφηση της αστικής ζωής στην Αθήνα, έτσι όπως αυτή διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή, εξαιτίας χωροταξικών δομών, ανθρωπολογικής σύνθεσης, κοινωνικής ταυτότητας και εντέλει δικής τους, σκηνοθετικής ματιάς.
Από τον πυρήνα της παραδοσιακής Αθήνας ως συνοικίες νωπά θεμελιωμένες, τα επεισόδια, πέρα από την καθαυτή αυτοτέλειά τους, αποτυπώνουν συνολικά την πολυπλοκότητα των μορφών της πόλης, τη ρευστότητά της, τη διαρκή μετάλλαξη των προσώπων της.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με κλειδί τη λέξη, την έννοια, το χώρο "αλάνα", ο Θωμάς Κιάος παρουσιάζει το Ίλιον.
Με σταθμούς τους αδόμητους ακόμα χώρους της συνοικίας, το ντοκιμαντέρ σχεδιάζει έναν χάρτη όπου μέσα του η ανθρώπινη ελεύθερη δράση και κίνηση, χειρονομίες αυτοσχεδιασμού και αναπάντεχα στιγμιότυπα, ασύμβατα με τα στερεότυπα της αστικής ζωής, αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας υπολογίσιμης έκτασης χωρίς ακόμα μια άνωθεν προσδιορισμένη χρήση.
Στηριγμένη σε δύο φαινομενικά αντίθετους ηλικιακούς πόλους του πληθυσμού, τους ηλικιωμένους από τη μια και τους πολύ νέους κατοίκους του Ιλίου από την άλλη, η αφήγηση μετατοπίζεται διαρκώς ανάμεσα στα δύο άκρα, δείχνοντας τελικά πως των γερόντων η μνήμη και των νέων η δίψα για ελεύθερο χώρο, είναι αυτές που τροφοδοτούν με ενέργεια, δράση και όνειρα πλατείες, χωράφια, πάρκα και γήπεδα.
Βετεράνοι ποδοσφαιριστές της τοπικής ομάδας και τσικό εγγονοί συνευρίσκονται στους ίδιους χώρους, στις αλάνες-σύμβολα μιας αλλοτινής ποδοσφαιρικής δόξας, στις αλάνες-φυτώρια νέων θριαμβευτικών σκορ. Το ίδιο και στις πλατείες, όπου ο κύκλος μιας "Βουλής Γερόντων" συντονίζεται με το ραντεβού κάποιας νεανικής παρέας, και το πηγαδάκι που τα σέρνει στους πολιτικούς συγκατοικεί με τις συνεννοήσεις για τη βραδινή βόλτα.
Ακόμα πιο γοητευτικές και αναπάντεχες, οι διαδρομές του ντοκιμαντέρ στις φάρμες, τα κοτέτσια, τα μποστάνια και τα βοσκοτόπια του Ιλίου, όπου μια αυθεντική αγροτική οικόσιτη οικονομία συνεχίζει να αποδίδει καρπούς κάτω από τη σκιά των πολυκατοικιών. Ζωντανά μνημεία των πρώτων δεκαετιών της αστυφιλίας, της εποχής που το χωριό μεταφερόταν στην πόλη, πολύ συχνά ατόφιο στις συνήθειες και τον τρόπο ζωής, οι αγρότες του Ιλίου δίνουν στην ταυτότητα του επεισοδίου μια διάσταση λαογραφίας, ενώ το πάρκο Τρίτση (το ανάλογο μιας ζωής κοντά στη φύση στους σημερινούς όμως καιρούς), αποκτά τη δική του δυναμική κάτω από τα πέλματα τριών φίλων που τρέχουν μέσα του, χτυπώντας ρυθμικά την ίδια γη με τα αθλητικά τους παπούτσια.