Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με κλειδί τη λέξη, την έννοια, το χώρο "αλάνα", ο Θωμάς Κιάος παρουσιάζει το Ίλιον.
Με σταθμούς τους αδόμητους ακόμα χώρους της συνοικίας, το ντοκιμαντέρ σχεδιάζει έναν χάρτη όπου μέσα του η ανθρώπινη ελεύθερη δράση και κίνηση, χειρονομίες αυτοσχεδιασμού και αναπάντεχα στιγμιότυπα, ασύμβατα με τα στερεότυπα της αστικής ζωής, αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας υπολογίσιμης έκτασης χωρίς ακόμα μια άνωθεν προσδιορισμένη χρήση.
Στηριγμένη σε δύο φαινομενικά αντίθετους ηλικιακούς πόλους του πληθυσμού, τους ηλικιωμένους από τη μια και τους πολύ νέους κατοίκους του Ιλίου από την άλλη, η αφήγηση μετατοπίζεται διαρκώς ανάμεσα στα δύο άκρα, δείχνοντας τελικά πως των γερόντων η μνήμη και των νέων η δίψα για ελεύθερο χώρο, είναι αυτές που τροφοδοτούν με ενέργεια, δράση και όνειρα πλατείες, χωράφια, πάρκα και γήπεδα.
Βετεράνοι ποδοσφαιριστές της τοπικής ομάδας και τσικό εγγονοί συνευρίσκονται στους ίδιους χώρους, στις αλάνες-σύμβολα μιας αλλοτινής ποδοσφαιρικής δόξας, στις αλάνες-φυτώρια νέων θριαμβευτικών σκορ. Το ίδιο και στις πλατείες, όπου ο κύκλος μιας "Βουλής Γερόντων" συντονίζεται με το ραντεβού κάποιας νεανικής παρέας, και το πηγαδάκι που τα σέρνει στους πολιτικούς συγκατοικεί με τις συνεννοήσεις για τη βραδινή βόλτα.
Ακόμα πιο γοητευτικές και αναπάντεχες, οι διαδρομές του ντοκιμαντέρ στις φάρμες, τα κοτέτσια, τα μποστάνια και τα βοσκοτόπια του Ιλίου, όπου μια αυθεντική αγροτική οικόσιτη οικονομία συνεχίζει να αποδίδει καρπούς κάτω από τη σκιά των πολυκατοικιών. Ζωντανά μνημεία των πρώτων δεκαετιών της αστυφιλίας, της εποχής που το χωριό μεταφερόταν στην πόλη, πολύ συχνά ατόφιο στις συνήθειες και τον τρόπο ζωής, οι αγρότες του Ιλίου δίνουν στην ταυτότητα του επεισοδίου μια διάσταση λαογραφίας, ενώ το πάρκο Τρίτση (το ανάλογο μιας ζωής κοντά στη φύση στους σημερινούς όμως καιρούς), αποκτά τη δική του δυναμική κάτω από τα πέλματα τριών φίλων που τρέχουν μέσα του, χτυπώντας ρυθμικά την ίδια γη με τα αθλητικά τους παπούτσια.