Με αφορμή τις Παγκόσμιες Ημέρες του ΟΗΕ, η ΕΡΤ παρουσιάζει τη σειρά ντοκιμαντέρ ‘Μια μέρα για όλο τον κόσμο’. Δώδεκα ντοκιμαντέρ που βασίζονται σε ανθρώπινες ιστορίες και εμπειρίες και αναπτύσσουν διαφορετικά κοινωνικά θέματα, που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη κοινωνία και το περιβάλλον.
Το κάθε επεισόδιο εστιάζει σε 1-2 προσωπικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, των οποίων η συναισθηματική εμπλοκή και οι εμπειρίες τους, αναπτύσσουν το θέμα της κάθε Παγκόσμιας Ημέρας και αναδεικνύουν την ουσία της, που είναι η αποδοχή, η ενημέρωση και τελικά η συμμετοχή των πολιτών στα κοινωνικά θέματα.

Κάθε μήνα η ΕΡΤ θα κάνει ένα αφιέρωμα σε μια Παγκόσμια Ημέρα, προβάλλοντας ένα ντοκιμαντέρ της σειράς. (Αλτσχάιμερ, ζώα, δικαιώματα παιδιού, αναπηρία, καρκίνου, ερωτευμένων, ρατσισμού, γης, καπνίσματος, πατέρα, ναρκωτικών, φιλίας)

Τρεις παράλληλες ιστορίες αναδεικνύουν θέματα σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών,
όπως αυτά κατοχυρώνονται στη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, η οποία
ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου 1989.

Το δικαίωμα στην προστασία και την ασφάλεια.
Η ελευθερία στην έκφραση και στη γνώμη.
Η απαγόρευση των διακρίσεων.
Η προστασία από κάθε μορφή βίας, παραμέλησης,
εκμετάλλευσης ή κακοποίησης.
Η πρόσβαση στην εκπαίδευση.

Η λίστα ακόμη μεγαλύτερη.

Τα ίδια τα παιδιά μιλούν για τα παιδιά:
Ο Ηλίας, με μαλλιά τζίνζερ, στα 16 του συνειδητοποιεί ότι είναι ομοφυλόφιλος και αποφασίζει να μην το κρατήσει κρυφό. Η αποκάλυψη του σεξουαλικού του προσανατολισμού έχει σαν
αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από το σπίτι του. Στο σχολείο, ο εκφοβισμός έρχεται από
συμμαθητές και εκπαιδευτικούς. Έχοντας βιώσει το μπούλινγκ, την επιθετικότητα αλλά και την
απόρριψη, ο Ηλίας επέλεξε να παλέψει για τα βασικά και αυτονόητα. «Για να μπορούμε να
κυκλοφορούμε στους δρόμους χωρίς να μας την πέφτουν», όπως εξηγεί. Η έλλειψη νομικού
πλαισίου που να διασφαλίζει την ισότιμη παρουσία των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην κοινωνία και η
απουσία «ορατότητας», τα παράπονά του αλλά και οι στόχοι του στη μάχη που έχει
αφιερωθεί. «Ο μόνος τρόπος να αποδεχθεί η κοινωνία τη διαφορετικότητα, είναι να τη
βλέπει», αναφέρει.
Τα προσφυγόπουλα στην πλατεία Βικτωρίας, απλώς επιβιώνουν. Η εξαθλίωση, η απουσία
μιας στέγης, η αδυναμία να φοιτήσουν σε κάποιο σχολείο – όλα όσα είναι για τα υπόλοιπα
παιδιά αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους, στη δική τους περίπτωση
καταπατώνται. Το χειρότερο; Βρίσκονται δίπλα μας, μπροστά μας.
«Επειδή αγανακτώ και ήθελα να κάνω κάτι γι’ αυτό», εξηγεί το λόγο, για τον οποίο η
Κατερίνα, ήθελε να συμμετάσχει ως μέλος της ομάδας των Εφήβων Συμβούλων του
Συνηγόρου του Πολίτη.
Καμιά δεκαριά έφηβοι, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι γύρω από τα
δικαιώματα του παιδιού, παλεύουν για να διασφαλίσουν ότι καλύτερο μπορούν, όχι μόνο για
τους ίδιους αλλά και για τους συνομήλικούς τους. Ενημερώνονται, αναλαμβάνουν δράσεις,
αλληλοεπιδρούν με τους ευρωπαίους συναδέλφους τους – σίγουρα πάντως δεν «βολεύονται»
με όσα η αναμφίβολα πιο «προνομιούχα» ζωή τους, τους έχει προσφέρει.
Οι τρεις άξονες της ταινίας βρίσκονται σε ένα διάλογο, με τους εφήβους να παραθέτουν τους
προβληματισμούς τους, και τον Ηλία και τις οικογένειες στην πλατεία Βικτώριας να
μοιράζονται μαζί μας τα βιώματα μιας καθημερινότητας που τα δικαιώματα των παιδιών
καταπατούνται. Μία ώρα δυνατή, μία ώρα αφύπνισης.