Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Η πρώτη εικόνα, δεν αφήνει αμφιβολίες ότι αυτή η μικρή γωνιά του Ιονίου είναι μοναδική. Βαθύ πράσινο των δασών και σμαραγδένια νερά. Σπάνια και άγρια ομορφιά, επιβλητικοί βράχοι και σπηλιές. Παξοί και Αντίπαξοι, θα σε κάνουν να αγαπήσεις το Ιόνιο ακόμα περισσότερο.
Βρεθήκαμε στον Γάιο, την πανέμορφη πρωτεύουσα των Παξών, κτισμένος γύρω από έναν κόλπο τον οποίο κλείνουν εντελώς τα νησάκια της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου, δημιουργώντας ένα ειδυλλιακό φιορδ ανάμεσά τους. Με τον Μπεν πήγαμε μια μεγάλη βόλτα στα σοκάκια και τα παραδοσιακά σπίτια.
Και ως δια μαγείας, από μια βροχερή μέρα, βρεθήκαμε να κολυμπάμε κάτω από τον καυτό ήλιο στα κρυστάλλινα νερά των Αντίπαξων. Δεκατρία λεπτά με ταχύπλοο από τον Γάιο απέχουν οι Αντίπαξοι. Ένα μικροσκοπικό νησί τριών χιλιομέτρων με γαλάζια νερά, αμπελώνες που βγάζουν θαυμάσιο κρασί, δύο παραλίες. Τι παραπάνω είναι οι Αντίπαξοι; Μια φαντασίωση. Η ενσάρκωση ενός επίγειου παραδείσου.
Με την Βαλεντίνα μάθαμε πως είναι να ζει κανείς στο Βουτούμι με την λευκή άμμο και να έχει καθημερινά για ντεκόρ τα διάσημα κρυστάλλινα νερά. Και με τον πατέρα της, τον κύριο Διονύση, έναν από τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους του νησιού, μαγειρέψαμε σουπιές κρασάτες. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, αλλά με τον παραδοσιακό, σε φωτιά με ξύλα, για να πάρει το φαγητό το άρωμα από τον καπνό.
Πίσω στους Παξούς συναντήσαμε τον κύριο Κώστα. Μορφή του νησιού, πρώην φαροφύλακας, πάντα κεφάτος και αυτό που λέμε… η ψυχή της παρέας.
Αλλά και τον Φώτη, που μετά από 40 χρόνια, άφησε τη ζωή στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στους Παξούς. Για να νιώσει για πρώτη φορά ότι είναι ευτυχισμένος.
Για το τέλος, περάσαμε ένα γεφυράκι. Ένα γεφυράκι μόνο για να βρεθούμε στο Μογγονήσι. Ένα νησάκι που είναι ενωμένο με τους Παξούς και είναι το σπίτι, η κατοικία, η ζωή ολόκληρη του κυρίου Βασίλη.
Πρόσωπα και ιστορίες ανθρώπων που νιώθουν τυχεροί που έχουν την υγεία τους και που έχουν έναν ωραίο σκοπό: να διατηρήσουμε ένα πανέμορφο νησί για τις επόμενες γενιές. Για να μπορούν και οι επόμενοι να ζήσουν μια Ζωή Αλλιώς.