Δραματική, ηθογραφική σειρά εποχής, βασισμένη στο ομότιτλο παιδικό μυθιστόρημα του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής 1995.

Στο Κοχύλι, ένα παραθαλάσσιο χωριό του Αμβρακικού Κόλπου, στη δεκαετία του ’30, ο οκτάχρονος Πέτρος και η επτάχρονη Ανθούλα ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους -τη φύση, τα ζώα, τα πουλιά- και ζουν με τη φαντασία τους εκπληκτικές περιπέτειες μέσα σε μια φύση οργιαστικής ομορφιάς.

Μια μέρα συναντούν τον συνομήλικό τους Πάνο, που πάσχει από φυματίωση και οι δικοί του τον έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του, σε μια απομονωμένη καλύβα. Του φέρονται με καλοσύνη και τρυφερότητα και δεν πτοούνται μπροστά σε φοβίες και προκαταλήψεις. Η συμπεριφορά τους είναι ευεργετική για τον καινούργιο τους φίλο, ο οποίος παίρνει κουράγιο για ζωή.

Επεισόδιο 1ο. Η ιστορία μάς μεταφέρει στη δεκαετία του ’30, στο Κοχύλι, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Κεντρικής Ελλάδας, στο βάθος του Αμβρακικού Κόλπου.
Η ζωή ήταν δύσκολη τότε. Η φτώχεια ήταν πολλή και η ελονοσία και η φυματίωση θέριζαν. Ο πιο πολύς κόσμος κρατιόταν στο σκοτάδι. Και το σκοτάδι φέρνει τη δεισιδαιμονία και το φόβο.
Σ’ αυτή την εποχή και σ’ αυτούς τους τόπους, ζει και μεγαλώνει, μακριά από τον πολιτισμό, ο μικρός Πέτρος, ο οκτάχρονος γιος του τελωνοφύλακα του Κοχυλιού. Παράξενο παιδί. Ξύπνιο, επιτήδειο κι ονειροπαρμένο. Σκαλίζει με τα χέρια του φιγούρες από χαρτόνι για τον περίεργο θίασο Σκιών, τον Καραγκιόζη του, ή πάει στο Φάρο όπου είναι το καράβι του. Και μ’ αυτό ταξιδεύει, με τη φαντασία του, στις μεγάλες θάλασσες και στους απέραντους ωκεανούς, και γνωρίζει τις παράξενες μυθικές χώρες που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου.
- Παλαβό είναι το παιδί μας, λέει η μάνα του.
- Ευλογημένο από το θεό, λέει ο πατέρας.
Και μια μέρα τούτος ο μικρός ταξιδευτής του ονείρου, σ’ ένα του ταξίδι για τις Αζόρες συναντά μια μικρή ναυαγό. Την Ανθούλα, την εφτάχρονη κόρη του καινούργιου τελώνη του Κοχυλιού. Τη σώζει και την ανεβάζει στο καράβι του.
Τα δυο παιδιά γνωρίζονται και ανάμεσά τους αναπτύσσεται μια μεγάλη φιλία. Ο Πέτρος, που βουτάει από το κατάστρωμα του βαποριού στη θάλασσα και μαζεύει δεκάρες που ρίχνουν οι επιβάτες παίζοντας, ανακοινώνει στην Ανθούλα τα μελλοντικά του σχέδια, που για να πετύχουν χρειάζεται, βέβαια, κάποιο κεφάλαιο.
Μια μικρή εγκαταλελειμμένη καλύβα είναι το στρατηγείο του Πέτρου και της Ανθούλας. Κι από κει ξεκινούν τα μεγάλα ταξίδια τους για το όνειρο, με στόχο κάποτε να τα πραγματοποιήσουν κι αληθινά.

Επεισόδιο 2ο. Στο σπίτι του, ο Πέτρος, αυτό το παράξενο ξύπνιο κι ονειροπαρμένο παιδί, ρωτάει τον πατέρα του για τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στον τελώνη και τον τελωνοφύλακα, γιατί αυτός είναι γιος τελωνοφύλακα, ενώ η Ανθούλα, η καινούργια του φίλη, είναι κόρη τελώνη.
Ο πατέρας λέει πως στη ζωή δεν έχουν σημασία τα γαλόνια και οι βαθμοί, αλλά η καλοσύνη του ανθρώπου. Μονάχα που οι καλοί καμιά φορά δυστυχάνε. Να, όπως ο αδελφός του, και θείος του Πέτρου, ο Παντελής που θα τον φιλοξενήσουν για λίγες μέρες στο Κοχύλι, ήταν κάποτε βαριά άρρωστος, φυματικός. Μα τώρα, δόξα σοι ο Θεός, γίνηκε καλά.
Τόσο καλά που ξανασκέπτεται να ξαναπιάσει την πρώτη του δουλειά. Ν’ ανοίξει το εμποροραφείο του.
Ο Παντελής είναι ένας τριανταπεντάρης πληθωρικός κι όμορφος άντρας, που η παλιά αρρώστια δεν άφησε κανένα σημάδι απάνω του. Ζωντανός, δραστήριος, αισιόδοξος, επισκέπτεται τώρα στα Γιάννενα το σπίτι του Κότσινα, χοντρέμπορου υφασμάτων για να κάνει τις παραγγελιές του.
Εκεί συναντά τη Μαρία, μια όμορφη παραδουλεύτρα, που τον υποδέχεται πολύ εχθρικά και του λέει να έρθει μια άλλη φορά, γιατί ο αφέντης της, αυτή τη στιγμή λείπει. Όταν ο Παντελής φεύγει, η Μαρία κατεβαίνει στο υπόγειο του σπιτιού. Εκεί σκεπασμένος με μια μπατανία κείτεται ο δεκάχρονος γιος της. Ο Πάνος. Είναι άρρωστος. Από φυματίωση.
Όμως η ζωή στο Κοχύλι συνεχίζεται.
Τα καράβια πηγαίνουν κι έρχονται. Ο Πέτρος και η Ανθούλα συναντιούνται στο «στρατηγείο» τους και η φιγούρα της Γοργόνας ετοιμάζεται. Η Ανθούλα εκμυστηρεύεται στον Πέτρο πως κάποτε ήταν παντρεμένη με τον Ναπολέοντα, έναν αρκούδο από βελούδι, που πνίγηκε και της άφησε δύο παιδιά. Τον Νίνο και την Ντόλι, δύο αρκουδάκια από σατέν. Ο Πέτρος όμως είναι μεγαλόψυχος. Αδιαφορεί για το αμαρτωλό παρελθόν της αγαπημένης του φίλης και τη συγχωρεί. Δέχεται να υιοθετήσει τα δύο παιδιά της κι έτσι με τακτοποιημένα τα οικογενειακά τους ξεκινούν μαζί τα μεγάλα τους ταξίδια στο όνειρο και τη χίμαιρα της παιδικής τους φαντασίας.
Και μια μέρα, στο μόλο, την ώρα που η «Ανδρομέδα» είναι έτοιμη να σαλπάρει κι ο κόσμος περιμένει τη σειρά του στις βάρκες για να επιβιβαστεί, η κίνηση κόβεται απότομα κι όλος ο κόσμος γυρίζει τα μάτια προς το δρόμο με δέος.
Είναι μια μαυροφορεμένη γυναίκα που οδεύει προς το μόλο, έχοντας στην αγκαλιά της, τυλιγμένο σε μια μπατανία, το άρρωστο παιδί της, τον Πάνο, να το πάει στην Αθήνα μπας και γιατρευτεί.
Άλλοι τη συμπονούν κι άλλοι την καταριούνται και την αποδιώχνουν. Είναι το «μόλεμα» και φοβούνται μην κολλήσουν.
Τα δύο παιδιά, ο Πέτρος κι η Ανθούλα παρακολουθούν συγκινημένα τη σκηνή. Οι βαρκάρηδες δεν θέλουν να τον πάρουν στη βάρκα τους, μα ο τελώνης παίρνει το παιδί αγκαλιά και το επιβιβάζει.
Τα παιδιά στις κατοπινές μέρες μαθαίνουν για τον μικρό και την αγιάτρευτη αρρώστια του. Μα όταν ύστερα από λίγο καιρό πηγαίνουν, όπως ήταν η συνήθειά τους στο «στρατηγείο» τους βλέπουν την καλυβούλα τους πιασμένη από έναν άλλον.
Είναι ο μικρός φυματικός εκεί που η μάνα του τον άφησε να πεθάνει έρημος, μακριά από τον κόσμο.