Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Τα Τριζόνια είναι ένα νησί κρυμμένο στην καρδιά του Κορινθιακού κόλπου, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Ναύπακτο, αφού θεωρείται το θέρετρο της πόλης. Φθάνοντας εδώ ξεχνάς τον θόρυβο των αυτοκινήτων και το άγχος της καθημερινότητας. Οι λιγοστοί κάτοικοί του που δεν ξεπερνούν τους 40 το Χειμώνα, είναι χαμογελαστοί και φιλόξενοι, ζουν με αυτάρκεια και αλληλεγγύη. Από το καΐκι κιόλας που μας πηγαίνει στο νησί, συναντούμε τη Βασιλική, τη μικρότερη κάτοικο του νησιού, που πηγαινοέρχεται κάθε μέρα απέναντι στο σχολείο. Οι πόρτες των σπιτιών ανοιχτές, το ίδιο και οι καρδιές των κατοίκων. Η κυρία Αγγελική, δυνατή και πολυάσχολη, ανάβει τον ξυλόφουρνο και φτιάχνει πίτα. Η βόλτα συνεχίζεται σε όλο το νησί, με ιστορίες ανθρώπων, ιστορίες αγάπης, ιστορίες ζωής που ξεσκονίζονται και φορούν τα καλά τους και πάλι για λίγο. Αλλά κι απέναντι στη Ναύπακτο, οι άνθρωποι που συναντήσαμε έχουν ιστορίες ζωής δυνατές και αγαπησιάρικες. Ο Λευτέρης Μητσόπουλος, “ο άνθρωπος ορχήστρα” με το ιδιαίτερο χιούμορ και την αφοπλιστική του αμεσότητα, μας κάνει να γελάσουμε και να κλάψουμε με την ίδια ευκολία. Και ο κύριος Αρτινόπουλος, αρχιτέκτονας και ακούραστος σουρεαλιστής ζωγράφος έχει μια πηγαία, δυνατή και συγχρόνως γλυκιά αγάπη για τη ζωή, την ομορφιά και την τέχνη. Ασκείται καθημερινά και στα τρία, ενώ το μυστικό του είναι το πρωινό του ρόφημα: ένα ποτήρι γεμάτο χρώματα, για να πηγαίνει η ζωή καλύτερα!

Άνθρωποι όμορφοι, αυθεντικοί που ζούνε κάθε μέρα τη Ζωή τους Αλλιώς, γιατί μόνο έτσι γνωρίζουν!