«Εισερχόμενος στην έκθεση του Άγγελου Παπαδημητρίου, ο θεατής έχει την αίσθηση πως βρίσκεται σε κάποιον από εκείνους τους ναούς που ανήκαν σε παλιούς πολιτισμούς, ξεχασμένους μέσα στην ζούγκλα για αιώνες» γράφει ο Χάρης Καμπουρίδης προλογίζοντας την έκθεση με τον τίτλο «Ηπατήθην» του Άγγελου Παπαδημητρίου.

O Άγγελος Παπαδημητρίου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Όχι απλά επειδή είναι εκτός από γλύπτης, ζωγράφος, τραγουδιστής, ηθοποιός περφόρμερ. Αλλά γιατί στα έργα του αναδεικνύεται το παιχνίδι ακυρώνοντας τον τεχνοκριτικό λόγο και ο θεατής παίζει μαζί τους χωρίς ενοχές.

Ένα άδολο σχόλιο στο κιτς ξεπροβάλλει και αυθόρμητα σχηματίζεται στο πρόσωπο μας ένα χαμόγελο. Κι αυτή είναι ικανότητά του που κάνει τον Άγελο Παπαδημητρίου να ξεχωρίζει. Ξέρει πως να ελκύει την οικειότητα των πραγμάτων γύρω του. Ξέρει πως να χαμογελά στην Τέχνη. Αυτό που κάνει σημαντικό τον Παπαδημητρίου είναι η ξεκάθαρη αίσθηση του πού βρίσκεται. Είναι ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης που έχει την ικάνοτητα να υπερίπταται πάνω από όλα τα ρεύματα στην τέχνη και να τα αναπλάθει, να τα σχολιάζει με την δική του προσωπική ματιά.

Ο σκηνοθέτης Ηλίας Δημητρίου επισκέπτεται με την κάμερα του «Παρασκηνίου» τον Άγγελο Παπαδημητρίου στο εργαστήρι του στην Αθήνα αλλά και στο σπίτι του στο Κιάτο λίγο πριν το εγκαταλείψει οριστικά. Το βασανιστικό ερώτημα που τον αποσχολεί είναι πως είναι δυνατόν να σκιαγραφηθεί μέσα σε 52 λεπτά το πορτρέτο αυτού του πολυτάλαντου καλλιτέχνη.

Τελικά αυτό που αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ είναι η αθωότητα ενός αληθινού δημιουργού.