Μεγάλα ονόματα της διεθνούς λογοτεχνίας μάς ξεναγούν στη ζωή τους, στην πόλη και στην Τέχνη τους.
Συγκεκριμένα, θα συναντήσουμε τον συγγραφέα Έντμουντ Κίλι στο Πρίνστον, στο πανεπιστήμιο που επί 40 χρόνια διηύθυνε το Τμήμα Ελληνικής Λογοτεχνίας. Ο Κίλι είναι ο συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, ο οποίος μετατόπισε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας από την αρχαιότητα στη σύγχρονη Ελλάδα.
Στη Νέα Υόρκη, ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και η Μικέλα Χαρτουλάρη συναντούν τον Τζόναθαν Φράνζεν στο σπίτι του. Ο τιμημένος με το σπουδαιότερο λογοτεχνικό βραβείο της Αμερικής, το National Book Award, Τζόναθαν Φράνζεν μιλάει για τη βασικότερη πηγή έμπνευσης του, την οικογένεια.
Στο Λονδίνο οι «Κεραίες της εποχής μας» συνάντησαν τη Χίλαρι Μαντέλ. Η Μαντέλ, βραβευμένη με δύο βραβεία Man Booker για το «Γουλφ Χολ» (2009) και τα «Γεράκια» (2012), μας μιλά για τα βιώματα της, τα πρόσωπα που επιλέγει στα διηγήματά της και τον τρόπο που εξιστορεί τα γεγονότα.
Στο Παρίσι η εκπομπή φτιάχνει το πορτρέτο του Πιέρ Ασουλίν. Κοσμοπολίτης και άνθρωπος των βιβλίων και της λογοτεχνίας, διευθυντής για πολλά χρόνια σε μεγάλα λογοτεχνικά περιοδικά και βιογράφος μεταξύ άλλων των Σιμενόν, Γκολιμάρ, Ερζέ κ.ά.
Στο Βερολίνο βρίσκουμε τον Άρη Φιορέτο, συγγραφέα ελληνικής καταγωγής που γεννήθηκε στο Γκέτεμποργκ και ζει μεταξύ Στοκχόλμης και Βερολίνου. Ο Άρης Φιορέτος λέει -θέλοντας να δείξει το σύμπαν της λογοτεχνίας του- «ότι έχει σπονδυλική στήλη Έλληνα, νευρικό σύστημα Αυστριακό και γλώσσα Σουηδική».
Στη Νέα Υόρκη πάλι, ο ιρλανδικής καταγωγής συγγραφέας Κόλουμ ΜακΚαν μάς εξηγεί πώς στα 21 του χρόνια αποφάσισε να γυρίσει με ποδήλατο για 18 μήνες τις ΗΠΑ, μας μιλάει για το μυθιστορήματά του «Ο Χορευτής», εμπνευσμένο από τον Νουρέγιεφ και το «Ζόλι», το οποίο έχει μεταφραστεί σε 25 γλώσσες.

Ο Ουμπέρτο Έκο είναι ο σταρ των Ιταλών διανοουμένων και καταφέρνει να είναι εμπορικός χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Οι μελέτες του ανοίγουν δρόμους, συνδυάζοντας την πρωτοτυπία με τη σχολαστική έρευνα και τα μπεστ σελερ του είναι μυθιστορήματα ιδεών με φιλοσοφικό βάθος. Γνωρίζοντάς τον όμως από κοντά, ανακαλύπτει κανείς και κάτι ακόμη: ότι είναι από τους λίγους «μεγάλους» που διαθέτουν μια ακαταμάχητη παιδικότητα!
Η εκπομπή παρουσιάζει τον Ουμπέρτο Έκο, έτσι όπως τον γνωρίζουν ελάχιστοι.
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και η Μικέλα Χαρτουλάρη τον επισκέφθηκαν στο εξοχικό του -ένα οικοτροφείο Ιησουητών του 17ου αιώνα σ’ ένα μεσαιωνικό χωριό κοντά στο Σαν Μαρίνο- και παρακολούθησαν την καθημερινότητά του επί δύο ημέρες.
Έκαναν... δίαιτα μαζί του, τον ακολούθησαν στο καφέ μπαρ του χωριού Μόντε Τσερινιόνε, εξερεύνησαν όλες τις καταπακτές και τα κρυφά περάσματα του σπιτιού του και έμαθαν την ιστορία των παράξενων θησαυρών που έχει συγκεντρώσει εκεί, όπως ένα ξύλινο πόδι πειρατή ή μία μαριονέτα με το πρόσωπο του πάπα Βοϊτίλα!
Και φυσικά, συζήτησαν μαζί του για τα πάντα. Για τα μυθιστορήματά του, αλλά και για τα ηλεκτρονικά βιβλία. Για τις θρησκευτικές διαμάχες κατά το Μεσαίωνα που αποτελούν το ντεκόρ στο μπεστ σέλερ του «Το όνομα του Ρόδου», αλλά και για τις θεωρίες συνωμοσίας που χειραγωγούσαν τις μάζες κατά τον 18ο, τον 19ο και τον 20ό αιώνα, θέμα που αποτελεί τη βάση του μυθιστορήματός του «Το κοιμητήριο της Πράγας». Συζήτησαν για τα κόμικς που έχει μελετήσει και αγαπά, καθώς και για το ρόλο του συγγραφέα στη σημερινή εποχή. Για τους συγγραφείς που τον σημάδεψαν και για το μυστικό της επιτυχίας των «δύσκολων» βιβλίων του.
«Όλα μου τα βιβλία είναι μυθιστορήματα ιδεών!» εξηγεί. «Υπάρχουν, βλέπετε, αυτοί που δεν τα καταφέρνουν στον έρωτα, οπότε έχουν ανάγκη να βάλουν σεξ στα βιβλία τους. Και οι άλλοι που κάνουν σεξ χωρίς πρόβλημα και δεν χρειάζονται να το βάλουν στα βιβλία τους, οπότε βάζουν ιδέες. Στα μυθιστορήματά μου λοιπόν, το ερωτικό παιχνίδι γίνεται ανάμεσα στις ιδέες. Ακόμη και στον 18ο αιώνα να ζούσα, δεν θα έγραφα τις “Επικίνδυνες σχέσεις” αλλά τον “Καντίντ”»!

Ο Ουμπέρτο Έκο αναδείχθηκε ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο ειδικευμένος στο Μεσαίωνα και στη σημειολογία και πέρασε στη λογοτεχνία στα 48 του. «Ξέρετε», λέει αφοπλιστικά, «δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους τους θεωρητικούς που λαχταρούν μια ζωή να γράψουν κάτι λογοτεχνικό. Εγώ αντιλαμβανόμουν τον εαυτό μου ως πιο προχωρημένο από τους λογοτέχνες, επειδή ακριβώς έγραφα θεωρητικά δοκίμια. Κι όταν στα 48 μου έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα -κι έπειτα τα υπόλοιπα- δεν άλλαξα. Εξακολουθώ να αισθάνομαι όπως ένας αθλητής ποδηλάτης, ο οποίος κάπου-κάπου οδηγεί αυτοκίνητο».