Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος συναντά ανθρώπους που αγαπούν και αγωνίζονται για το καλό ελληνικό τραγούδι.
Ο αγαπημένος δημοσιογράφος, στιχουργός και συγγραφέας, φιλοξενεί σημαντικούς συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές, που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο χώρο της μουσικής.
Δημιουργοί του χθες και του σήμερα, με κοινό άξονα την αγάπη για το τραγούδι, αφηγούνται ιστορίες από το παρελθόν και συζητούν για την πορεία του ελληνικού τραγουδιού στις μέρες μας, παρακολουθώντας παράλληλα σπάνιο αρχειακό, αλλά και σύγχρονο υλικό που καταγράφει την πορεία τους.

Τον Μάνο Ελευθερίου, από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών στη χώρα μας, φιλοξενεί σ’ ένα δίωρο αφιέρωμα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ο αγαπημένος στιχουργός, ποιητής και συγγραφέας θυμάται τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σύρο, τον ερχομό στην Αθήνα, αλλά και το πώς άρχισε να γράφει στην εφηβεία του, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει...
Αναφέρεται στα ποιήματα που έγραψε όταν ήταν στρατιώτης, τη μεσολάβηση του Μανόλη Αναγνωστάκη για τη δημοσίευσή τους, αλλά και τη γνωριμία του με τον Χρήστο Λεοντή, με τον οποίο έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο «Ρημαγμένοι Κήποι».
Θ’ ακολουθήσουν μεγάλες συνεργασίες με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Δήμο Μούτση, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Γιάννη Σπανό, αλλά και με τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Σταύρο Κουγιουμτζή.
Δηλώνει ότι του αρέσει να παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις του ελληνικού τραγουδιού, ενώ δεν αντέχει στη ζωή του την «αρπαγή» και την απληστία...
Στη συνέχεια, ο σπουδαίος δημιουργός δηλώνει πως ό,τι έκανε και έγινε, το χρωστάει στην οικογένειά του και στους φίλους του, τονίζοντας ότι και ο ίδιος υπήρξε- κατά κάποιον τρόπο- «σκηνοθέτης» της ζωής του.
Αναφέρεται και πάλι στη μεγάλη του αγάπη, τη Σύρο, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της οποίας έχει χαρίσει τα περισσότερα βιβλία του, αλλά και το αρχείο της Ελένης Παπαδάκη. Με καμάρι αναφέρεται και στο ωραιότερο βιβλίο που έχει γράψει, το «Ενθύμιον Σύρου»...
Δηλώνει ότι τα τελευταία δέκα χρόνια δεν ασχολείται πολύ με το τραγούδι, αν και παρακολουθεί στενά την εξέλιξή του, υποστηρίζει ότι τα περισσότερα καινούργια τραγούδια που ακούει δεν είναι καλά, ωστόσο υπάρχουν «μοναχικοί καβαλάρηδες» που γράφουν καλά πράγματα, ενώ διαπιστώνει ότι και σήμερα γίνεται κοινωνικό τραγούδι, αφού «ακόμη και στα ερωτικά τραγούδια, υπάρχουν κοινωνικές αναφορές».