Ντοκιμαντέρ, παραγωγής Ελλάδας 2016.

Η ταινία του Δομήνικου Ιγνατιάδη, που έκανε την πρεμιέρα της στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και κέρδισε το Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου είναι η ιστορία έξι ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, για την απεξάρτησή τους από την ηρωίνη.

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για τις ουσίες και τους κατασκευασμένους μύθους που συνοδεύουν την τοξικομανία, μέσα από προσωπικές ιστορίες πρώην χρηστών που έδωσαν νικηφόρες μάχες απέναντι στον εθισμό.

Ο Δομήνικος, πρώην χρήστης ουσιών, περιπλανώμενος σε μια Αθήνα που καταρρέει, με ένα ποδήλατο και μία κάμερα go-pro, συναντά ανθρώπους που κάνουν το ίδιο μ’ εκείνον: προσπαθούν να μείνουν καθαροί από ουσίες.

Η χαρά του πιώματος, η κατάρρευση, η αποδοχή του προβλήματος, η ανάρρωση. «Καθαροί» πια, μαρτυρούν την πορεία τους προς την αυτογνωσία και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψής τους για τη ζωή.

Σημείωμα σκηνοθέτη:

«Έμφυτη; Επίκτητη; Ποιος ξέρει, τρέχα γύρευε. Μια αίσθηση, πάντως, του εαυτού μου ως ξένου από τα πράγματα, που δεν με άφηνε να κάνω βήμα. Σαν χρυσόμυγα σε κόκκινη κλωστή, όφειλα να γυρνάω γύρω-γύρω από μια τεράστια απορία. Ο κόμπος άρχισε να λύνεται όταν βρέθηκα με μια κάμερα στα χέρια, μια go-pro. Ένιωσα σαν να βρήκα ένα μέλος μου που είχα χάσει χωρίς να το καταλάβω. Αποκατάσταση. Αυτό μου έδωσε η κάμερα. Έναν τρόπο να φιλτράρω την εμπειρία μου για να μπορέσω να την αξιοποιήσω. Αντί να κάνω μανούβρες υπεκφυγής. Μπορούσα να την αντιμετωπίσω μετωπικά. Με αυτό το εργαλείο αυτογνωσίας στα χέρια άρχισα να ξανακάνω τα ίδια ερωτήματα αλλιώς. Για τη χρήση ναρκωτικών. Για τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Για τα επώδυνα αντίο και τους παρατεταμένους αποχωρισμούς. Ο κύκλος άρχισε να διευρύνεται, να ανοίγει σε αντίστοιχες αφηγήσεις άλλων. Η αποκλειστικότητα που δεκδικούσα για τον εαυτό μου μαλάκωσε. Σταμάτησα να είμαι η ιστορία μου και άρχισα να γίνομαι ο αφηγητής της.» Δομήνικος Ιγνατιάδης