Δράμα, παραγωγής 2017.

Υπόθεση: Με φόντο μια χώρα διαλυμένη και φοβισμένη, κάπου στο κοντινό μέλλον, παρακολουθούμε τη ζωή και τις ιστορίες μιας σειράς ετερόκλητων ανθρώπων: μιας πρώην περφόρμερ του δρόμου που δουλεύει στην γκαρνταρόμπα ενός σκυλάδικου, ενός οκτάχρονου κοριτσιού που περιφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους, μιας ομάδας περιθωριακών που προσπαθούν να αντισταθούν, ενός ντραγκ/σόουμαν που απαγγέλλει Καρούζο, ενός θρυλικού πιανίστα, του αρχηγού μιας ακαθόριστης σκοτεινής εξουσίας, αγροτών που προσπαθούν να προστατέψουν τα χωράφια τους από τους μεταλλαγμένους σπόρους, αλλά και μελών μιας ιδιότυπης λέσχης που ανησυχούν «μην ξυπνήσουν αναρχικά αντανακλαστικά», υποστηρίζοντας την ίδια ώρα πως «Κανείς δεν σηκώνει κεφάλι γιατί δεν έχει»!

Λαθρέμποροι και αρχαιοκάπηλοι, κλεφτρόνια, περιθωριακοί και φτωχοδιάβολοι, «ένα μάτσο σαλεμένοι» που επιμένουν να μην «πεθάνουν από μαρασμό», ήρωες και αντιήρωες, άλλοι κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους κι άλλοι εγκλωβισμένοι σ’ έναν άκρατο εγωισμό, αρχίζουν να αλλάζουν, όταν οι συγκρούσεις πυκνώνουν και γίνονται αφόρητες. Η αφύπνιση για τον καθένα ξεχωριστά γίνεται ντόμινο.

Η ταινία εξερευνά την έννοια της κοινότητας και το νόημα της ουτοπίας. Μιας ουτοπίας όμως καθόλου ρομαντικής, καθώς, όπως ακούγεται στο φινάλε: «ο ουτοπιστής είναι σκληρός σαν ατσάλι. Ο απόλυτος υλιστής. Ο ουτοπιστής δίνει φωνή σ’ αυτούς που δεν έχουν».