Κοινωνικό δράμα, παραγωγής 1979.

Ένα ζευγάρι συνταξιούχων, ο Λέων Σαχίνης (Σταύρος Ξενίδης) και η Ζαχαρούλα (Αλέκα Παΐζη), τα τελευταία είκοσι χρόνια περνούν τα καλοκαίρια τους στη γραφική λουτρόπολη του Καϊάφα. Φέτος δεν έχουν την κόρη τους Πελαγία που παντρεύτηκε και περνούν έναν δεύτερο «μήνα του μέλιτος». Εκεί συναντούν τους συνοδοιπόρους συνταξιούχους με τον καθένα τους να αναδεικνύει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Οι φίλοι τους στη λουτρόπολη βλέπουν τη ζωή, ο καθένας με διαφορετικό μάτι. Άλλοι θεωρούν ότι το μέλλον δεν τους επιφυλάσσει τίποτα σημαντικό και άλλοι αναζητούν τον έρωτα και προσπαθούν να ζήσουν κάθε στιγμή.

Την προσοχή του Λέοντα κερδίζει η νεαρή εργαζόμενη στο ξενοδοχείο των λουτρών, η Χριστίνα (Μπέτυ Λιβανού), η οποία όμως σχετίζεται ερωτικά με έναν άλλο εργαζόμενο, τον Διονύση (Λάζαρος Ανδρέου). Σε μια στιγμή τρέλας ο Λέων θα εκτελέσει μια αποτρόπαια πράξη: θα πνίξει τη Ζαχαρούλα και θα επιχειρήσει με τη συνδρομή του Διονύση να «θολώσει» τα νερά, δήθεν ότι η Ζαχαρούλα έφυγε και του έστειλε γράμμα. Το πτώμα της όμως θα ανακαλυφθεί και οι υποψίες θα πέσουν στον Λέοντα.

Η παρέα των συνταξιούχων όμως δεν θα χάσει το κέφι της. Με αφορμή το θάνατο ενός μέλους της παρέας θα οργανωθεί γιορτή προς τιμήν του και θα πάνε όλοι βόλτα με το πλοιάριο. Όλοι εκτός του Λέοντα που θα επιστρέψει στο ξενοδοχείο και μαζί στην πραγματικότητα. Η ταινία τελειώνει εκεί ακριβώς από όπου ξεκίνησε. Όλα ήταν ένα όνειρο, ένα ταξίδι, ίσως ένα δεύτερο, περίεργο ταξίδι του μέλιτος…

Ο κόσμος της τρίτης ηλικίας και της ανθρώπινης μοναξιάς πρωταγωνιστεί στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου. Απόμαχοι της ζωής που διασταυρώνονται κάθε χρόνο στις ιαματικές λουτροπόλεις, αναζητώντας, πέρα από τη θεραπευτική αγωγή, την αποκατάσταση μιας επικοινωνίας που θα αμβλύνει το άγχος του επερχόμενου θανάτου.

«Το φιλμ γυρίστηκε σαν μια ταινία φαντασίας», σημειώνει ο σκηνοθέτης. «Μια εξερεύνηση σε έναν κόσμο που’ ναι ο πιο σιωπηλός, ο πιο βίαιος, όπου χρειάζονται όλο και λιγότερα και λείπουν όλα. Όπου τα ψέματα γίνονται πολύτιμα και οι παλιοί φίλοι αραιώνουν. Όταν τα παιδιά είναι μακριά και «δύσκολες» χρονιές πλησιάζουν. Θα μπορούσε να είναι ένα φιλμ-διαμαρτυρία. Είναι μια ταινία-έρευνα πάνω στον έρωτα, στο φόβο, το θάνατο».

Η ταινία απέσπασε τέσσερα βραβεία στο 20ό Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1979): 1) Γ΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας 2) Α΄ γυναικείου ρόλου (Μπέτυ Λιβανού) 3) Α΄ ανδρικού ρόλου (Σταύρος Ξενίδης) και 4) Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη (Γιώργος Πανουσόπουλος).