«Η ζωή μου ήταν μια παράφορη ζωή, όπου όλα γινόντουσαν συγχρόνως. Ο έρωτας, η δουλειά, οι αγάπες μου, τα όνειρά μου, ήταν όλα ένα μείγμα... Ανάκατα πράγματα, τα οποία έκανα με το ίδιο πάθος...».
Η Κάτια Δανδουλάκη, μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς του θεάτρου και της τηλεόρασης, μιλά στην Έλενα Κατρίτση για τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες της ζωής της.
Παραδέχεται ότι δεν έχει ακόμα αποχωριστεί τα αγαπημένα της πρόσωπα, που έφυγαν από τη ζωή: «Συζητάω μαζί τους καθημερινά, αλλά μέσα σε φως και αγκαλιά, όχι μέσα σε γκρίζα καταθλιπτική κατάσταση. Επειδή με ευλόγησαν με αγάπη, θέλω να με βλέπουν και να αισθάνονται ότι αυτή η αγάπη, αποδίδει... Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Ας έρθει, ό,τι ώρα θέλει. Φοβόμουν τον αποχωρισμό, τον ένιωσα και είμαι ελεύθερη πια. Δεν φοβάμαι τίποτα».
Μιλά με συγκίνηση, για το πώς βίωσε την αρρώστια της μητέρας της: «Δεν με αναγνώριζε. Μου μιλούσε κανονικά αλλά σαν να ήμουν ένα ξένο παιδί. Αυτόν τον “θάνατο”, τον έβλεπα μπροστά μου 12 χρόνια. Όταν έφυγε η μητέρα μου, είπα “τώρα είναι πια χωρίς ανάσα”, γιατί ήδη είχε φύγει... Η ψυχή μου έχει συσσωρεύσει πάρα πολύ πόνο και λύπη από αγάπες που φύγανε, αλλά την ίδια στιγμή, η ζωή μού χάρισε απλόχερα μεγάλες χαρές... Όλα ήταν στο πολύ, και οι λύπες και οι αγάπες και τα πάνω και τα κάτω, δεν είναι, λοιπόν, χαλάλι;»
Ο σύντροφος της ζωής της, Μάριος Πλωρίτης, με τον οποίο έζησε 32 χρόνια, συμπεριλάμβανε «όλες τις αγάπες του κόσμου, για μένα... Δεν αισθανόμουν ότι κάνω καμία θυσία, που ήμουν μαζί του. Ήθελα αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο κι ας τον έβλεπα δύο ώρες κάθε βράδυ. Ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη, δεν μου έλειπε τίποτα».
Η Κάτια Δανδουλάκη θυμάται τα παιδικά της χρόνια, τα πρώτα βήματα στο σινεμά, στην τηλεόραση και στο θέατρο και αφηγείται αστεία περιστατικά, που συνέβησαν πίσω από τις κάμερες...