Ο Αντώνης Κοκοβίκος, διευθυντικό στέλεχος κάποιου υπουργείου, ζούσε επί δέκα και πλέον χρόνια με μια φτωχή και αγράμματη γυναίκα, την Ελένη. Αυταρχικός και σατράπης καθώς ήταν, της συμπεριφερόταν σαν να είναι σκλάβα, αποφεύγοντας να τη γνωρίσει ακόμα και στους φίλους του. Εκείνη υπέμενε αγόγγυστα τα πάνδεινα, φροντίζοντας, αγαπώντας και υπακούοντας τον Αντωνάκη της. Στην κηδεία κάποιου φίλου του, ο Αντώνης υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να συστήσει την Ελένη στους φίλους του. Οι σύζυγοι των τελευταίων εκτιμούν αμέσως τα προσόντα της Ελένης. Όλοι τώρα πιέζουν τον Αντώνη να παντρευτεί το χρυσό κορίτσι, πράγμα που γίνεται. Αμέσως μετά το γάμο, ο Αντώνης διαπιστώνει ότι τώρα η Ελένη έχει απαιτήσεις. Δεν είναι πια αυτή που ήταν, πράγμα που τον εξοργίζει πολύ και τον κάνει να επιθυμεί τη διάλυση του γάμου. Η Ελένη ζητάει μεν διαζύγιο αλλά αρνείται να δεχτεί την πλουσιοπάροχη διατροφή που της επιδικάζουν τα δικαστήρια. Μετά από αρκετά χρόνια, οι δύο πρώην σύζυγοι ξανασυναντιούνται στο παλιό τους σπίτι, το οποίο τώρα κατεδαφίζεται προκειμένου να δοθεί αντιπαροχή για ανέγερση πολυκατοικίας. Οι αναμνήσεις τούς κατακλύζουν αναπάντεχα κι αποφασίζουν να δώσουν στη σχέση τους μια δεύτερη ευκαιρία.

Βραβείο Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Σικάγου 1965
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου 1965