Ακολουθούμε ανθρώπους που έχουν ξεχωρίσει στις προσωπικές τους διαδρομές, σταματάμε στους σταθμούς της ζωής τους και μοιραζόμαστε μαζί τους εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.
Πρόσωπα που θέλουμε να γνωρίσουμε, που θαυμάζουμε, που αγαπάμε, αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα σε ένα χώρο όπου τα σχέδια, τα χρώματα και οι υφές στους καμβάδες θυμίζουν εικόνες της καθημερινής ζωής.
Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος όταν μοιραζόμαστε, νοιαζόμαστε, αγωνιζόμαστε. Όταν δεν περπατάμε μοναχοί στις γειτονιές του κόσμου.
Προσωπικές ιστορίες με την υπογραφή των ανθρώπων που τις έζησαν.

Η Μαίρη Χρονοπούλου ήταν μία σταρ που σφράγισε με την παρουσία της τη χρυσή εποχή του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου. Τραγούδησε με το δικό της, μοναδικό τρόπο, αξεπέραστες επιτυχίες και βρέθηκε στο πλευρό των πιο αγαπημένων πρωταγωνιστών. Καθιερώθηκε μέσα από δραματικούς ρόλους, αλλά οι συμμετοχές της στα μιούζικαλ ήταν αυτές που «απογείωσαν» την καριέρα της.

Μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 συνεργάστηκε με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, πήρε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου για τη ερμηνεία της στην ταινία «Τα παιδιά της Χελιδόνας», του Κώστα Βρεττάκου, ενώ η ταινία «Προς την ελευθερία», του Χάρη Παπαδοπούλου, το 1996, ήταν η τελευταία που έκανε.

Θα δούμε με τη Μαίρη Χρονοπούλου, την πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο, η οποία ήταν βωβή, την αντίδραση του πρώτου της έρωτα όταν πήγε απρόσκλητη στον γάμο του, αλλά και στιγμιότυπα από τον ένα και μοναδικό γάμο που έκανε το 1975, με τον τότε δήμαρχο Σπάτων. Θυμάται εκείνες τις στιγμές και σχολιάζει τις απαντήσεις της μητέρας της όταν είχε ερωτηθεί, μεταξύ άλλων, για το εξώφυλλο στο «Playboy». Μιλώντας για εκείνη, η οποία έφυγε πρόσφατα από τη ζωή σε ηλικία 107 χρόνων, λέει: «Ήταν μια σκληρή γυναίκα» και συμπληρώνει ότι τη θεωρεί υπεύθυνη για το γεγονός ότι ο πατέρας της την εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν οκτώ χρόνων: «Ο χαμός του με ευνούχισε κυριολεκτικά, με τσάκισε, με διέλυσε. Έπαιζα με τον Παράβα τότε στο μιούζικαλ, “Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας”. Δεν πήγα με μαύρα. Πήγα με κόκκινο πουκάμισο και τζιν. Δεν έκλαιγα, αλλά όταν βγήκα ενώ χόρευα και τραγουδούσα, έφευγαν τα δάκρυα σαν βροχή και μούσκευαν τη σκηνή».

Το βράδυ που δολοφονήθηκε ο Κώστας Ταχτσής θυμάται ότι τον περίμενε στο σπίτι. Λίγο μετά την είδηση της δολοφονίας του, την οδήγησαν στη ΓΑΔΑ. Πρόσωπα, στιγμές και ώρες που δεν μπορεί να ξεχάσει. Στη ζωή της έχει ζήσει πολύ όμορφες και πάρα πολύ δύσκολες στιγμές: «Τερατωδώς δύσκολες στιγμές, αλλά έλεγα πάντοτε ότι ο Θεός μου έδωσε πολλά, πάρα πολλά στη ζωή μου. Έτσι έπρεπε να πληρώσω… και το πλήρωσα μια εικοσαετία πολύ σκληρά και πολύ βάρβαρα». Αυτό που αναζητούσε η Μαίρη Χρονοπούλου από την αρχή, ήταν να μην είναι επαναλαμβανόμενη η ζωή της. Να μη βαριέται και να κάνει συνεχώς διαφορετικά πράγματα. Και τελικά το πέτυχε, όπως λέει χαρακτηριστικά.