Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Η φράση που μας καλωσορίζει στην ονειρεμένη λίμνη της Κερκίνης είναι αυτή του Γιάννη: «θέλω να θυμάμαι αυτή την αίσθηση, δεν θέλω να την ξεχάσω»! Η αίσθηση αυτή είναι η μαγεία και η ελευθερία που αισθανόταν κάθε φορά που βρισκόταν στην λίμνη. Και πράγματι δεν την ξέχασε, μιας και τα τελευταία 20 χρόνια ζει τελικά μόνιμα σε αυτόν τον μαγικό τόπο.

Σε αυτό τον τόπο όπου βουβάλια, άγρια πουλιά, άγνωστα ψάρια, άλογα φιλοξενούνται στις όχθες του. Στον τόπο που φιλοξενεί πολλά ήσυχα χωριουδάκια και υπέροχα παραλίμνια δάση. Η λίμνη της Κερκίνης δεν υπήρχε πάντα εδώ, στη σκιά του όρους Μπέλες. Δημιουργήθηκε από ανθρώπινο χέρι εξαιτίας του φράγματος που υψώθηκε στον Στρυμόνα τη δεκαετία του 1930. Έκτοτε πολλά έχουν αλλάξει στην περιοχή, εκτός από τη φυσική ομορφιά, που οι ντόπιοι φροντίζουν να διατηρούν ανέπαφη.

Την αγάπη για τον τόπο καταγωγής του, λοιπόν, μας μετέφερε ο Γιάννης και την ανάγκη του να ζήσει τελικά μόνιμα σε αυτόν τον τόπο και να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να τον «ομορφύνει» στα μάτια των φιλοξενούμενών του. Τα τελευταία 20 χρόνια με μεράκι προσπαθεί, και το πετυχαίνει, να αναδείξει ό,τι ομορφιά κρύβει το μαγικό τοπίο της λίμνης της Κερκίνης με τα ονειρεμένα πλούσια χρώματά του, ανάλογα με τις διαθέσεις του ήλιου.

Για τις ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα, αλλά και την τύχη που είχε μέσα στην ατυχία του να μείνει στον τόπο του, μας μίλησε και ο Νίκος. Ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που τον καθήλωσε για χρόνια τον ανάγκασε να μείνει στη γενέτειρά του, για να νιώθει σήμερα ευγνώμων. Κάθε μέρα του όσο κουραστική και να είναι του δίνει τη χαρά να απολαμβάνει τη φύση στα καλύτερά και δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να τον γεμίζει περισσότερο.

Αλλά και ο μπαρμπά Θωμάς, ο γλυκύτατος και γνωστός ψαράς της λίμνης, με τα ζεστά μπλε μάτια του μας συγκίνησε και μας γέμισε τρυφερότητα. Μέσα σε λίγα λεπτά πέρασε από μπροστά του η ζωή του όλη, με τη λίμνη «του» να είναι το αποκούμπι του, να είναι η γιατρειά του, η δύναμή του, η αγάπη του, πάντα βέβαια με πρώτη αγάπη αυτή της γυναίκας της ζωής του, την κυρά Μαρία.

Και ο Θοδωρής, ο «ιχνηλάτης» της παρέας, βρίσκει τη δική του ενέργεια στη φύση. Το δικό του μικρό σπίτι στο λιβάδι είναι γεμάτο αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία του στη φύση με τα ζώα, μιας είναι από κτηνοτροφική οικογένεια και μια μοναδική αίσθηση ελευθερία. Αυτή την ελευθερία νιώθει και όταν καλπάζει με τα άλογά του, που μαζί με την κόρη του είναι η ζωή του όλη!

Λίμνη Κερκίνη χωρίς νεροβούβαλα όμως δε γίνεται… και νεροβούβαλα χωρίς την οικογένεια Παπαδοπούλου δε γίνεται. Μια υπέροχη οικογένεια με την μαμά Ελένη, τον μπαμπά Βασίλη και τα παιδιά Σταύρο και Κλεάνθη. Μια βέρα κτηνοτροφική οικογένεια, όπου κανένα μέλος της δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ασχοληθεί με κάτι άλλο στη ζωή του, ότι θα είναι μακριά από τη φύση, τα ζώα και αυτόν τον μαγικό τόπο.

Δε μπορούσαμε να φανταστούμε ξεκινώντας το ταξίδι μας στη λίμνη της Κερκίνης ότι θα φεύγαμε από εκεί ψελλίζοντας τη φράση με την οποία μας καλωσόρισε ο Γιάννης: «θέλω να θυμάμαι αυτή την αίσθηση, δεν θέλω να την ξεχάσω». Αυτή την αίσθηση της ελευθερίας και της μαγείας που σε περιτριγυρίζει. Αυτή την αίσθηση ότι είσαι μέρος ενός μαγικού πίνακα, και ότι όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου βλέπεις ένα κάδρο χρωμάτων και παραστάσεων που σε παρασύρει. Αλλά πάνω από όλα αυτή την αίσθηση των ανθρώπων που λατρεύουν τον τόπο τους, τον σέβονται και τον αναδεικνύουν και είναι τόσο πηγαία χαρούμενοι που ζουν σε αυτό το μέρος!