Μια εκπομπή που παρουσιάζει προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής ζωής, με αναδρομές στο χώρο και τον χρόνο και μουσουργούς που συνδέονται με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πνεύμα

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, σε μορφή διαλόγου, του Κωνσταντίνου Κακαβελάκη με τον συνθέτη και καθηγητή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μιχάλη Λαπιδάκη στην εκπομπή Μουσικές Μορφές .

Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το κρίσιμο ζήτημα των εξελίξεων της λόγιας μουσικής δημιουργίας από την μεταπολίτευση μέχρι τις ημέρες μας. Πιο συγκεκριμένα: 1. Η καθοριστική συνάντηση με τον καθηγητή και συνθέτη Θόδωρο Αντωνίου στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, η μετεκπαίδευση στο Northwestern University κοντά στο Σικάγο και η επιστροφή στην Ελλάδα. 2. Η δύσκολη απόφαση του Λαπιδάκη σχετικά με την απομάκρυνση των επιθυμιών διαμόρφω­σης κάποιου συγκεκριμένου ύφους ή η ακολούθηση κάποιας συγκεκριμένης σχολής και η επε­ξήγησή της. 3. Η ενδελεχής μελέτη των απόψεων γύρω από τις διαφορές που διέπουν τις μουσι­κές μετουσιώσεις και αποτυπώσεις μεταξύ μοντέρνου και μεταμοντέρνου στη μουσική και η νέα αφομοίωση από διαφορετικές μουσικές τεχνοτροπίες, όπως σειραϊσμός, δωδεκαφθογγισμός ή φασματική μουσική, σε συσχετισμό μάλιστα με τις απόψεις του Λυοτάρ. Ο Λυοτάρ είχε διατυ­πώσει την άποψη ότι η διαστρέβλωση και η αποτυχία του προγράμματος του Διαφωτισμού οφεί­λεται κυρίως στην ικανότητα του υποκειμένου να σκέπτεται και να οργανώνει το αντικείμενο με βάση αποκλειστικά τα λογικά και υπολογιστικά σχήματα της διάνοιας και είχε επισημάνει το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων (Ζήτημα που αφορά και τη μουσική).

Ένα από τα βασικά εξωμουσικά εκπαιδευτικά εργαλεία του Λαπιδάκη είναι ο εμπλουτισμός της σκέψης των μαθητών του με λογοτεχνικά έργα, όπως για παράδειγμα τα δοκίμια του Μίλαν Κούντερα «Οι προδομένες διαθήκες» και η «Άγνοια» όπου εμφανίζονται και αντιπαρατίθενται ο Σένμπεργκ, ο Στραβίνσκι, ο Αντόρνο, ακόμα και ο Κάφκα με τους περίεργους φίλους τους, ο Ερνέστ Ανσερμέ και ο Μαξ Μπρόντ, ο Χέμινγουεϊ με τον βιογράφο του, ο Γιάνατσεκ με το μι­κρό έθνος του, ο Ραμπελαί με τους κληρονόμους του. Επίσης, σημαντικό ρόλο φαίνεται να δια­δραματίζει η ιστορική εξέλιξη και ο ρόλος του Ραδιοφώνου και η τρομακτική διαπίστωση του φαινομένου της παγκόσμιας συρρίκνωσης του ποσοστού ακρόασης της μεγάλης κλασικής μου­σικής δημιουργίας και της σύγχρονης μουσικής ως ένα αποδεικτικό μιας γενικότερης μεταστρο­φής του ανθρώπου σε μια νέα απροσδιόριστη κατάσταση των μουσικών προτιμήσεων και τάσε­ων, όπου πλέον ο όρος του είδους του «μουσικού κοινού» αναγκαστικά τίθεται προς μια νέα α­ξιολόγηση ως ψευδοπρόβλημα μιας επικίνδυνης αυτοπαγίδευσης, κυρίως για τους νέους δη­μιουργούς.

Αναφορικά με την προοπτική πραγμάτωσης και υποστήριξης νέων σύγχρονων μουσικών δημιουργιών στην Ελλάδα, ο Μιχάλης Λαπιδάκης επισημαίνει την σημασία μιας ουσιαστικής και όχι ανώδυνης προσέγγισης του «νέου» από την πλευρά των κρατικών μουσικών φορέων, όπου θα πρέπει να συμπεριληφθούν όλες του οι εκφάνσεις χωρίς αποκλεισμούς.