Ένα συναρπαστικό ρεσιτάλ πιάνου υψηλών προδιαγραφών μεταδίδεται σε αποκλειστικότητα από τη Βουλή Τηλεόραση στη Κυριακάτικη πρωϊνή Συναυλία 18 Ιουνίου 2025 στις 09.00 π.μ. με επιλεγμένα έργα κορυφαίων μουσικών δημιουργών. Ερμηνευτής στο πιάνο ο Seong-Jin Cho [Σεόνγκ Τζεν Τσο] ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας το 2015, όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Chopin της Βαρσοβίας ‒ίσως τον σπουδαιότερο διαγωνισμό πιάνου παγκοσμίως. Με έδρα το Βερολίνο, ο περιζήτητος Νοτιοκορεάτης πιανίστας σε όλο τον κόσμο, συμμετέχει σε συναυλίες με φημισμένες ορχήστρες (Φιλαρμονική Βερολίνου, Συμφωνική Λονδίνου, Ορχήστρα του Παρισιού, Φιλαρμονική Νέας Υόρκης, Ορχήστρα Φιλαδέλφειας κ.ά.) και συνεργάζεται τακτικά με μαέστρους διεθνούς κύρους (Myung-Whun Chung, Gustavo Dudamel, Andris Nelsons, Yannick Nézet-Séguin, Gianandrea Noseda, Sir Simon Rattle, Santtu-Matias Rouvali, Esa-Pekka Salonen και Lahav Shani).
Το συγκεκριμένο ρεσιτάλ συμπεριλαμβάνει έργα των συνθετών
Γιοχάννες Μπράμς, ΄Άλμπαν Μπέργκ και Φρανς Σούμπερτ.

1. Η έναρξη του ρεσιτάλ με το Intermezzo Aρ.6 του Γιοχάνες Μπραμς σε μι ύφεση ελάσσονα από τα «Κομμάτια για πιάνο αρ. έργου 118 » αντανακλά όπως αναφέρει ο ερμηνευτής στη μικρή εναρκτήρια αναφορά του την τραγικότητα και αβεβαιότητα της εποχής που συνετέθη το έργο του Μπραμς στο Bad Ischl της Αυστρίας τo 1893.
Το συγκεκριμένο έργο που ανήκει στις ύστατες δημιουργίες του Μπράμς είναι αφιερωμένο στην Κλάρα Σούμαν σε μια εποχή όπου η ανθρωπότητα συγκλονίζονταν από τον «Πανικό» του 1893 και την αμφισβήτηση κάθε αξίας. Ταυτόχρονα ο Μπράμς εκείνη την εποχή περνά σε μια βαθιά στοχαστική μελαγχολία όπου ατένιζε το επέκεινα σαν ένας τραγικός ήρωας που αγναντεύει..το αβέβαιο μέλλον.- Το κομμάτι σε μι ύφεση ελάσσονα είναι το τελευταίο των έξι κομματιών και η σύνθεση των συναισθημάτων συγκαθορίζεται από μια μυστηριώδη μίξη αινιγματικών μουσικών φράσεων που παρουσιάζονται προοδευτικά και με παραλλαγές μέσα σε διαφορετικές δρομολογήσεις των ταχυτήτων τους με αρμονικές μεταπτώσεις και επαναφορές, καταιγιστικά αρπέτζιο και αγωνιστικότητα. Η μελωδία από το Ημέρες Οργής του χριστιανικού Ρέκβιεμ που κάνει αρχικά την εμφάνισή της στο δεξί χέρι του πιάνου υποδηλώνει γενικώς αυτή την εσωτερική αγωνιώδη κατάσταση η οποία προοδευτικά μεγενθύνεται και ενώ στο τέλος μια γαλήνια επισύναψη από συγχορδίες συμπυκνώνει την ψυχολογική προδιάθεση του έργου.
Ο Σεόνγκ Τζεν Τσο αναδεικνύει σε μια πολυδιάστατη διεισδυτική ερμηνεία αυτή την σκιερή ονειρική κατάσταση του Μπράμς μπροστά σε μια μεταβλητότητα και τις δυνάμεις των αλλαγών της εποχής του μεταφέροντας μας μια αυθεντική εικόνα της εσωτερικής μουσικής ενόρασης του. Μια σπάνια ερμηνεία που πράγματι χρειαζόμαστε στις δύσκολες μέρες μας.

Το δεύτερο έργο στο ρεσιτάλ του Σεόνγκ Τζεν Τσο στη Meistersaal είναι η Σονάτα για πιάνο του Άλμπαν Μπέργκ αρ. έργου 1 που συνετέθη γύρω στο 1909 όπου η πρεμιέρα της είχε πραγματοποιηθεί το 1911 στη Βιέννη με ερμηνεύτρια στο πιάνο την Εlta Erndorff. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιότυπο και απαιτητικό τεχνικά έργο καθώς η γενικότερη άποψη της τονικής αστάθειας που προκύπτει ιστορικά από την κρίσιμη ψυχολογική κατάσταση του Μπέργκ εκείνη την εποχή καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου παρόλο τον κεντρικό τονικό κρυφό προσανατολισμό στην τονικότητα της Σι ύφεσης, είναι εμφανής, ενώ η χρήση της τεχνικής του χρωματικισμού και η χρήση από σκάλες με ολόκληρους τόνους δίδει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα στο έργο που αναζητά συνδέσμους με το γενικότερο κίνημα της χειραφέτησης της διαφωνίας στον καιρό του.
Τα χρωματικά στοιχεία συμπληρώνουν και δίδουν πολλαπλές διαστάσεις στις διατονικές κινήσεις όπου όμως χρειάζεται μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και δεξιότητα προκειμένου να κρατηθούν οι ισορροπίες μέσα στο ασαφές και σχεδόν απροσδιόριστο τονικό κέντρο.
Ο Σεόνγκ Τζεν Τσο ερμηνεύει το έργο με μεγάλη ακρίβεια δίδοντας του αυτές τις βιογραφικές προεκτάσεις που συνδέουν τις μουσικές αλληγορίες του συνθέτη με την ανάγκη του για ανακάλυψη νέων συγχορδιών που συναγωνίζονται τον Σκριάμπιν και τον Ντεμπυσσύ και το δραματικό στοιχείο μέσω αντιστικτικών εφαρμογών που υπαγορεύει την αρμονική σύσταση υπερβαίνει πολλές φορές τη σημασία της τονικότητας και της μορφής.

Το τρίτο έργο του Ρεσιτάλ είναι «Η Φαντασία του Οδοιπόρου» του Φραντς Σούμπερτ αρ. Έργου 16 (D.760)
Ένα έργο σε τέσσερα μέρη που συνετέθη το 1822 και βασίζεται σε ένα κεντρικό θέμα με τις παραλλαγές του όπου διαμορφώνονται σε μια ενιαία μορφή σονάτας. Το χαρούμενο διαυγές πρώτο μέρος σε ντο μείζονα σε μορφή σονάτας βρίσκεται σε κρυφή σχέση με το δεύτερο μέρος του έργου που αναπτύσσεται στη ντο δίεση ελάσσονα και υπενθυμίζει την αυθεντική τονικότητα του «Τραγουδιού του Οδοιπόρου» [Der Wanderer, D. 489,] πάνω σε ποίηση του Georg Lubeck (1766-1849). Οι παραλλαγές αυτού του δεύτερου μέρους οργανώνονται σε ένα σκέρτσο σε μορφή σονάτας και, τέλος, ένα φινάλε που ξεκινά ως φούγκα πριν διασπαστεί σε μια σειρά από δεξιοτεχνικά επεισόδια που προέρχονται από το κύριο θεματικό υλικό. Κάθε μέρος αντί να καταλήγει σε μια τελική καθοριστική πτώση αναδιπλώνεται προς το επόμενο μέρος μέσω μιας παραλλαγής πάνω στο ομώνυμο τραγούδι του συνθέτη .
Κάθε μέρος της Φαντασίας του Οδοιπόρου είναι γραμμένο με προγραμματικές συνδετικές μεταβάσεις, έτσι ώστε να ερμηνεύεται χωρίς διαλείμματα, δημιουργώντας την αίσθηση της πορείας ταξιδιού για τον ακροατή.
Η ερμηνεία του ΣεόνΤγκ Τζεν Τσο αναδεικνύει με εντυπωσιακό τρόπο αυτή τη λαχτάρα και την αίσθηση μοναξιάς και νοσταλγίας που εκφράζει ο Σούμπερτ επισημειώνοντας επίσης αυτή τη θριαμβική πορεία του ταξιδιού του Οδοιπόρου κύριας φιγούρας του κινήματος του Ρομαντισμού.

Επιμέλεια -Κωνσταντίνος Δ. Κακαβελάκης