Ακούγοντας κανείς το 2ο κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του John Williams αυτό που αντιλαμβάνεται είναι το μεγάλο εύρος μουσικών συμπυκνώσεων και αποκρυσταλλώσεων που περικλείουν ένα πλούτο ανασχηματισμένων
εκφράσεων και στιλιστικών ιδιαιτεροτήτων από διαφορετικές περιόδους της παγκόσμιας μουσικής έκφρασης κινούμενες μέσα σε μια χωροχρονική πολλαπλότητα. Περιλαμβάνει αποτυπώματα από μνήμες τριακοσίων χρόνων ρεπερτορίου. Από τον Βιβάλντι μέχρι τον Μέντελσον, τον Τσαϊκόφσκι μέχρι τον Μπεργκ, τη Σοφία Γκουμπαϊντούλινα και τον Αντρέ Πρεβέν. Η ενσωμάτωση τους σε μια νέα πολύ ενδιαφέρουσα μορφική μεταστοιχείωση στη δομή ενός κοντσέρτου για βιολί και ορχήστρα σηματοδοτεί αυτή την υπάρχουσα ακόμα δύναμη της μουσικής συνθετικής δυνατότητας και αναδιάρθρωσης της μουσικής μνήμης προς νέους ηχητικούς κόσμους που τείνει να προσφέρει ένα αντίδωρο αναπνοής ανάμεσα στο σήμερα και τον μεταμορφωνόμενο ιστορικό χρόνο. Το έργο αναπτύσσεται μέσα από τέσσερα μέρη τα οποία συμπεριλαμβάνουν το καθένα από αυτά μια δική τους εσωτερική διάρθρωση εσωκλείοντας πολύ ιδιαίτερους χώρους. Αυτών των μνημονικών ανακλήσεων που λειτουργούν σαν άγνωστοι κώδικες ανίχνευσης του παρελθόντος ενώ χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές και μάλιστα από τον αρχαιότατο χρόνο υπερβαίνοντας το όριο εντροπίας της πρωταρχικής πηγής και αυξάνοντας έτσι τις διαστάσεις της πρόσληψης και της πληροφορίας.
Τα μέρη του έργου είναι:
Ι.Πρόλογος, II. Κύκλοι, III. Δάκτυλοι, IV. Eπίλογος
I. Στον «Πρόλογο» είναι εμφανής η αυτοσχεδιαστική διάθεση που παραπέμπει σε τύπους ελεύθερης δόμησης όπως σε καλά ενορχηστρωμένες, σκληρές φιγούρες που παραçπέμπουν στον τύπο μουσικής διασκευής Equinox. Η συχνή χρήση arpeggio, η πολυρυθμία και οι αποτελεσματικές δυναμικές σκιάσεις και οι αντιθετικές εναλλαγές μεταξύ γαλήνιων και δυναμικών μερών προσθέτουν μια ιδιαίτερη ελκυστικότητα και πυροδότηση του ενδιαφέροντος ενώ περιλαμβάνεται χώρος για διαλεκτικούς αυτοσχεδιασμούς μεταξύ του σολιστικού οργάνου και της ορχήστρας.
II. Στους «Κύκλους» πρωταγωνιστεί το βιολί με μια αργή σχεδόν υπνωτιστική παρουσία του στις υψηλότερες συχνότητες με μια γοερή ανάκληση σειράς ηχητικών εικόνων που ανακυκλώνονται και διασχηματίζονται στρατηγικά μέσα από συνεχείς ανασυντάξεις μικρών μουσικών φράσεων στην ίδια την εσωτερική τους διάταξη με μικρές δυναμικές εκπλήξεις και ξεσπάσματα στην συνδιάλεξη τους με την ορχήστρα.
III. Στους «Δακτύλους» η ρυθμοποίηση είναι έντονα εμφανής και οι συχνές εναλλαγές με την ορχήστρα σύντομων μοτιβικών σχηματισμών ή φράσεων επαυξάνουν την εντύπωση μιας εγρήγορσης που δημιουργεί μια γενικότερη αίσθηση επίσπευσης του χρόνου με τεχνικές όμως άξαφνης ανάκλησης του, επιβράδυνσης του, ή επιμήκυνσης του δημιουργώντας παλινδρομικές κινήσεις ενός ασυντόνιστου εκκρεμούς. Στο βαρυτικό του πεδίο ασκούνται μυστηριώδεις δυνάμεις που σκιαγραφούν τα περιγράμματα ενός αινιγματικού ηχητικού λαβυρίνθου.
IV. Στον «επίλογο» σε τελετουργική αργή κίνηση σαν φαντασιακοί βηματισμοί αναπτύσσονται μουσικές ιδέες μιας μυστηριακής αναπόλησης που ο μελωδικός της κόσμος οδηγεί σε μια ενδιάμεση κορύφωση ενός συναισθηματικού πλημμυρίσματος που αργά και σταδιακά ξανασβήνει και μετατρέπεται σε γαλήνια ηρεμία.

Το κοντσέρτο για βιολί Νο. 2 του John Williams είναι αποτέλεσμα πολλών ετών συνεργασίας και φιλίας μεταξύ του John Williams και της Anne-Sophie Mutter. Στο Tanglewood ήδη το καλοκαίρι του 2017, η επιφανής βιολονίστρια είχε δώσει την παγκόσμια πρεμιέρα ενός νέου έργου που είχε ζητήσει και συνέθεσε γι' αυτήν ο John Williams με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, το έργο "Markings" για βιολί και ορχήστρα. Ερμηνεύοντας το νέο κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του John Williams με ένα μαγικό τρόπο κυριαρχώντας πάνω στις τεχνικές δυσκολίες κυρίως αυτών των συχνών, μέσα στο έργο, απαιτητικών στιλιστικών μεταμορφώσεων η Anne Sophie Mutter εμπλουτίζει την ήδη αξιοσημείωτη, στιλιστικά σειρά παραγγελιών της από συνθέτες όπως οι Witold Lutosławski, Wolfgang Rihm, Krzysztof Penderecki, Henri Dutilleux και Sebastian Currie. Ο ίδιος ο John Williams γράφει στις σημειώσεις του προγράμματος: "Το να συνθέτω προγραμματικές σημειώσεις για ένα έργο μου ήταν πάντα πρόκληση για μένα. Αυτές οι περιγραφές μοιάζουν πάντα να προσπαθούν να απαντήσουν στην ερώτηση "Τι είναι η μουσική;" Και ενώ η μουσική έχει πολλούς σκοπούς και λειτουργίες, πάντα πίστευα ότι, τελικά, θα έπρεπε να είναι ελεύθερη να ερμηνεύεται μέσα από το πρίσμα της προσωπικής ιστορίας κάθε ακροατή, προηγούμενες εμπειρίες και του γενικότερου πολιτιστικού υπόβαθρου. Ο βυθισμένος καθεδρικός ναός ενός άντρα μπορεί να είναι σαν την ομίχλη μιας γυναίκας την αυγή. Επομένως, το νόημα πρέπει να βρίσκεται, ας με συγχωρέσετε για αυτή τη δική μου τελική εκτίμηση, στο «αυτί του ακραοατή-θεατή». Σκέφτηκα ότι αυτό το κομμάτι αφορούσε την Anne-Sophie Mutter και το ίδιο το βιολί – αυτό το αξεπέραστο προϊόν τέχνης και τεχνικής . Με τόση υπέροχη μουσική ήδη γραμμένη για το όργανο αυτό, πολλά από αυτά μάλιστα πρόσφατα για την Anne-Sophie, αναρωτήθηκα τι περαιτέρω συνεισφορά θα μπορούσα να κάνω. Τελικά άντλησα την έμπνευση και την ενέργειά μου απευθείας από αυτή τη μεγάλη καλλιτέχνιδα». Στην ίδια συναυλία παρουσιάζονται και το έργο του John Williams για βιολί και Ορχηστρα «Μέσα από τα αστέρια» σε ανανεωμένη εκδοχή μαζί με τα έργα των Τζέσι Μοντγκόμερι «Αστρική Λάμψη», Ααρών Κόπλαντ «Ήσυχη πόλη» και Ιγκόρ Στραβίνσκυ Σουίτα από «Το πουλί της φωτιάς» στην εκδοχή του 1919 υπό τη διεύθυνση του Αντρις Νέλσον.