Ο Μπερντ Αλόϊς Τσίμερμαν ήταν ένας κορυφαίος γερμανός μουσικός δημιουργός και παιδαγωγός ένα παιδί θαύμα για την εποχή του που γεννήθηκε σε ένα καθολικό χωριό κοντά στην Κολωνία γύρω στα 1918.

Σπούδασε μουσική παιδαγωγική, μουσικολογία και σύνθεση στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Οι σπουδές του διακόπτονται με τη κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την επιστράτευση ενώ ο ίδιος βιώνει αλλεπάλληλες τραγικές καταστάσεις και τραυματισμούς. Με το τέλος του πολέμου συμμετέχει γύρω στα 1948 στη σημαντική μουσική πλατφόρμα ειρήνης και παγκόσμιας συμφιλίωσης που πραγματοποιήθηκε στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας και θητεύει κοντά στον Ρενέ Λάϊμποβιτς και τον Βόλφγκανγκ Φόρτνερ. Ο Τσίμερμαν έχει συνθέσει πολλά σημαντικά έργα. Από τους 40 τίτλους έργων που έχουμε στη διάθεσή μας μαζί με άλλα τεκμήρια και ντοκουμέντα γνωρίζουμε ότι ήταν ένας βαθύς γνώστης του γερμανικού μουσικού εξπρεσιονισμού. Είχε εμβαθύνει επίσης και στη φιλοσοφική σκέψη των μουσουργών της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης με τις διαφορετικές πτυχές και κατευθύνσεις της. Ο ίδιος ανέπτυξε μια δική του μουσική φιλοσοφική θεώρηση που σχετίζεται με το σφαιρικό σχήμα του χρόνου, στην οποία όλα τα γεγονότα ενώ απέχουν εξίσου από ένα ιδεατό κέντρο, δύνανται να είναι εξίσου παρόντα, ενεργά και αλληλοσυσχετιζόμενα.

Αυτή η φιλοσοφική διερεύνηση μέσα από τη μουσική τον οδηγεί στην διαμόρφωση μιας πλουραλιστικής και πολύπτυχης τεχνικής σύνθεσης, στην οποία ενσωματώνει διαφορετικές εντάσεις ετερογενών μουσικών εκφράσεων όπως ένα πολύμορφο πρωτότυπο κολάζ. Ο Τσίμερμαν εργάστηκε για πολλά χρόνια στη γερμανική Ραδιοφωνία και επίσης συνέθεσε μια σειρά από μουσικά ακροάματα. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Μπέρντ Αλόις Τσίμερμαν στον τομέα της Όπερας είναι «Οι Στρατιώτες». Μια κωμική όπερα με τραγικά στοιχεία σε τέσσερεις πράξεις που αντλεί τον κεντρικό πυρήνα της ιστορίας της από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Μίχαελ Ράινχολντ Λέντς γύρω στα 1776 στο οποίο ο συγγραφέας σκιαγραφεί αναμνήσεις από τις στρατιωτικές εμπειρίες της εποχής του και την αναγκαστική προσαρμογή σε ανείπωτες συνθήκες. Η πρώτη ανάθεση από την όπερα της Κολωνίας προς τον Τσίμερμαν το 1957 ήταν η κινητήριος δύναμη για την υλοποίηση της όπερας αρκετά χρόνια αργότερα. Κατά πολλούς μελετητές το έργο θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πνευματικές καταθέσεις στη γερμανική μουσική ιστορία μετά τον Βόϊτσεκ του Αλμπαν Μπέργκ. Ο Τσίμερμαν συνέθεσε και επαναθεώρησε την όπερα αυτή αρκετές φορές μέσα στο χρονικό διάστημα από το 1957 έως και το 1964, ενώ αργότερα έγιναν κάποιες ακόμα βελτιώσεις.



Τελικά η πρεμιέρα του έργου έγινε τον Φεβρουάριο του 1965 υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Μίχαελ Γκίλεν στην όπερα της Κολωνίας και το έργο αφιερώθηκε στον αρχιμουσικό Χανς Ρόμπαουρλ. Έκτοτε λόγω της πολυπλοκότητας του έργου υπήρξαν λιγοστές αλλά φιλότιμες προσπάθειες ερμηνευτικής επαναπροσέγγισης και σκηνοθετικής ανάδειξης της όπερας αυτής στον διεθνή αλλά και ευρωπαϊκό χώρο. Ο Τσίμερμαν θεωρούσε ότι η απανθρωπιά και η βαρβαρότητα είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητες από τις ιστορικές και πολιτιστικές συνθήκες. Όπως αυτές εμφανίστηκαν στο παρελθόν είναι πολύ πιθανόν και επικίνδυνο να επαναλαμβάνονται ασταμάτητα και στο μέλλον.


Η διαπίστωση αυτή από μόνη της αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή μας λόγω και των πρόσφατων απρόσμενων και ξαφνικών παγκόσμιων πολεμικών βίαιων γεγονότων. Η όπερα αυτή μας προτρέπει προς μια δική μας προσπάθεια κατανόησης και εμβάθυνσης του φαινομένου αυτού, της αέναα επανερχόμενης ανθρώπινης αυτοκαταστροφικότητας. Μας προσφέρει εναύσματα αιτιών, αφορμών και σκληρών στιγμιοτύπων της πραγματικότητας για να αντιληφθούμε τις παγιδεύσεις και τα όρια της αστικής ζωής μέσα από μια φαντασιακή αντιπαράθεση με την πιθανή επιστροφή της στρατιωτικής αυθαιρεσίας και δύναμης και τη σχετικότητα του χρόνου και των συμβάντων. Η νέα αυτή ερμηνεία πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Σάλτσμπουργκ τον Αύγουστο του 2012 σε σκηνοθεσία Αλβις Χερμάνις με τη συνδρομή της Φιλαρμονικής της Βιέννης υπό την στοχαστική διεισδυτική μουσική διεύθυνση του Ινγκο Μέτσμάχερ.



Μια προσεγμένη παραγωγή που μέσα από την σκηνοθετική επεξεργασία χρησιμοποιεί ειδικότερα ως μοντέλο την περίοδο του Α΄παγκοσμίου πολέμου και ταυτόχρονα, την φιλοσοφική υπέρβαση του χρόνου που νοηματοδοτούσε ο Τσίμερμαν συνυφαίνοντας τον αόρατα αιωρούμενο κίνδυνο μιας πιθανής ανθρώπινης εκμηδένισης.