Mια μεγάλης σημασίας ιστορική συναυλία παρουσιάζει σε Α΄προβολή, η Βουλή Τηλεόραση με την ορχήστρα Δυτικο ανατολικών ανθολογήσεων – West Eastern Divan Orchestra σε σύμπραξη με την Χορωδία της Κρατικής Όπερας του Βερολίνου που πραγματοποιήθηκε στη Φιλαρμονική του Βερολίνου καλοκαίρι του 2006 υπό τη διεύθυνση του Daniel Barenboim.

Η ορχήστρα με νέους από το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Ιορδανία και την Ισπανία δημιουργήθηκε στη Βαϊμάρη το 1999. Έκτοτε είχαν πραγματοποιηθεί συναυλίες στο Βερολίνο, τη Σεβίλλη και το Ραμπάτ, και το καλοκαίρι του 2005 ακόμη και στη Ραμάλα – ένα καυτό σημείο συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Αποκορύφωμα της περιοδείας του καλοκαιριού του 2006 ήταν η συναυλία στη Φιλαρμονική του Βερολίνου με έργα Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, και Ριχάρδου Βάγκνερ με τη συμμετοχή κορυφαίων ερμηνευτών όπως οι Anglika Denoke and Burkhardt Fritz , Waltraud Meier and René Pape

Η συναυλία ανοίγει με την Εισαγωγή Λεονώρα 3 από την όπερα του Μετόβεν Φιντέλιο. Αποτελεί την τρίτη προσπάθεια του συνθέτη να τελειοποιήσει το εναρκτήριο μέρος. Η όπερα διαπνέεται από το έντονο κρίσιμο πολιτικό κλίμα της εποχής. Από τα σημειωματάρια που κρατούσε ο Μπετόβεν γνωρίζουμε ότι ήδη από το 1804 εργαζόταν πάνω σε αυτή την όπερα.

Τα γαλλικά επαναστατικά στρατεύματα είχαν κατακλύσει την Ευρώπη. Το γερμανικό λιμπρέττο είναι του Γιόζεφ Ζόνλάιτνερ και βασίζεται στην ιστορία του Ζάν Νικολά Μπουιγύ. Τελικά την ολοκλήρωσε το καλοκαίρι του 1805. Η όπερα Fidelio αποκτούσε σε κάθε νέο περιπετειώδες ανέβασμά της λόγω κυρίως των τεταμένων πολιτικών συνθηκών κατά τη διάρκεια της ζωής του Μπετόβεν αλλά και τις συγκρούσεις του με τους ιμπρεσσάριους μια νέα εισαγωγή.

Η πρεμιέρα του 1805 άνοιξε με την εισαγωγή Leonore Overture No. 2. Για την παραγωγή του 1806, παρουσιάστηκε μια αναθεώρηση της εισαγωγής με τον τίτλο Leonore Overture No. 3.

Αυτή η εκδοχή προσομοιάζει με ένα μεγάλο συμφωνικό έργο που αντανακλά και συμπυκνώνει ένα μεγαλο εύρος της συγκλονιστικής δραματικής διάστασης της όπερας. Αν και γενικά θεωρείται η πιο εκτενής από τις συνολικά τέσσερις οβερτούρες που έχει συνθέσει ο Μπετόβεν, δεν προτιμάται στις μέρες μας να παρουσιάζεται ως επίσημη εισαγωγική εκδοχή της όπερας.

Συνήθως ερμηνεύεται ανεξάρτητα σε συναυλιακά αφιερώματα στον Μπετόβεν.

Το δεύτερο μέρος της καλοκαιρινής συναυλίας του 2006 της West Eastern Divan Orchestra συνεχίζεται με την χορική 9η συμφωνία του Μπετόβεν σε Ρε ελάσσονα με τα μέρη

1. Allegro ma non troppo, un poco maestoso

2. Molto vivace - Presto

3. Adagio molto e cantabile - Andante Moderato

4. Presto [Allegro Assai — Presto — Allegro Assai — Andante Maestoso — Allegro Energico, Sempre Ben Marcato — Allegro Ma Non Tanto — Prestissimo]

Μία συμφωνία με χορωδιακή υποστήριξη όπου η χορωδία κάνει την παρουσία της στο τελευταίο μέρος της Συμφωνίας ενσωματώνοντας στο έργο ακριβώς 18 χρόνια μετά τον θάνατό του ποιητή Φρήντριχ Σίλλερ, το ποίημα του “Ωδή στη Χαρά” στο οποίο επικαλείται τη συμφιλίωση των Εθνών. Ένα έργο σύμβολο για τον αγώνα της πορείας της ανθρωπότητας από το σκοτάδι στο φώς και τις προσπάθειες υπέρβασης των δυσκολιών που την ανακόπτουν .

Στο τελευταίο μέρος της Συναυλίας παρουσιάζεται το έργο Πρελούδιο και Ερωτοθάνατος Prelude and Liebestod του Ριχάρδου Βάγκνερ. Πρόκειται μια συναυλιακή συνδυαστική εκδοχή της άριας από την 3η πράξη της όπερας Τριστάνος και Ιζόλδη «Μαλακά και σιγανά» "Mild und Leise" και της εισαγωγής της όπερας. Η διασκευή ήταν του ίδιου του Βάγκνερ και εκτελέστηκε για πρώτη φορά το 1862, αρκετά χρόνια πριν από την πρεμιέρα της πλήρους όπερας το 1865. Ο «ερωτοθάνατος» Liebestod μπορεί να αποδοθεί είτε σε καθαρή ορχηστρική εκδοχή, είτε σε συνδυασμό με μία υψίφωνο που τραγουδά το όραμα της Ιζόλδης για την ανάσταση του Τριστάνου. Εδώ σε αυτή την συναυλία ερμηνεύει η Waltraud Meier.