Η Ίνα Ταράντου συνεχίζει τα ταξίδια της σε όλη την Ελλάδα και βλέπει τη ζωή αλλιώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.

“Η ζωή́ δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά́ από́ τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα”.

Η γαλήνια Κύθνος, η εντυπωσιακή Μήλος με τα σπάνια τοπία και τις γεύσεις της, η Σέριφος με την αφοπλιστική της απλότητα, η καταπράσινη Κεφαλονιά και η Ιθάκη, το κινηματογραφικό Μεσολόγγι και η απόκρημνη Κάρπαθος είναι μερικές μόνο από τις στάσεις σε αυτό το νέο μεγάλο ταξίδι. Ο Νίκος Αλιάγας, ο Ηλίας Μαμαλάκης και ο Βασίλης Ζούλιας είναι μερικοί από τους ανθρώπους που μας έδειξαν τους αγαπημένους τους προορισμούς, αφού μας άνοιξαν την καρδιά τους.

Ιστορίες ανθρώπων που η καθημερινότητά τους δείχνει αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Άνθρωποι που επέλεξαν να μείνουν για πάντα, να ξαναγυρίσουν για πάντα ή πάντα να επιστρέφουν στον τόπο τους. Μέσα από́ τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή́, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας.

Η κάθε ιστορία μάς δείχνει, με τη δική της ομορφιά, μια ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.

Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη Ζωή αλλιώς, όπου κι αν βρεθούμε. Με πυξίδα τον άνθρωπο, μέσα από την εκπομπή, θα καταγράφουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας, θα ζήσουμε μαζί τη ζωή σαν να είναι μια Ζωή αλλιώς. Θα γευτούμε, θα ακούσουμε, θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε. Και θα μάθουμε όλα αυτά, που μόνο όταν μοιράζεσαι μπορείς να τα μάθεις.

Γιατί η ζωή είναι πιο ωραία όταν τολμάς να τη ζεις αλλιώς!

Λένε ότι ο άνθρωπος είναι το δημιούργημα του τόπου που πρωτο-άνοιξε τα μάτια του. Πολλές φορές έχουμε ακούσει για τη «σκληρότητα» αλλά και τη δύναμη της Ηπειρώτισσας γυναίκας. Ίσως όχι και άδικα μιας και η κάθε μέρα της γυναίκας στο Ζαγόρι, μαρτυρούσε ένα συνεχές σιωπηλό, μαρτυρικό αγώνα, που υπέμενε με στωικότητα, δύναμη και θάρρος. Μιας γυναίκας που η σκληρή της μοίρα άρχιζε πριν ακόμα γεννηθεί. Γιατί οι γιοί εδώ ήταν χέρια, οι γυναίκες όμως ήταν μόνο στόματα. Και έτσι όταν το κορίτσι γεννιόταν εισέπραττε την απογοήτευση του περίγυρου. Και όμως η γυναίκα είναι αυτή που επωμίστηκε όλους τους δύσκολους ρόλους.

Αυτές τις μοναδικές γυναίκες συναντήσαμε και εμείς στο ταξίδι μας σε αυτόν τον μαγικό, όμορφο, σκληρό τόπο.

Μας καλωσορίζουν στο Καπέσοβο και στο Μεγάλο Πάπιγκο οι αδελφές Παπαγεωργίου, η Γιάννα και η Έλλη, για να μας μεταδώσουν με την πρώτη κιόλας επαφή μας αυτή τη μοναδική αγάπη που έχουν για τον τόπο τους. Από τότε που ήταν στο σχολείο στα Γιάννενα είχαν ένα μοναδικό δέσιμο με τον τόπο καταγωγής του μπαμπά τους και έτσι μόλις τελείωσαν το σχολείο αποφάσισαν να ανοίξουν μόνες του στο Καπέσοβο ένα μαγαζάκι για να προσφέρουν στον κόσμο ότι παράγουν οι ίδιες και η οικογένειά τους από τα υλικά του τόπου. Και κάπως έτσι, το Καπέσοβο με τη «Στέρνα» του, μπαίνει δυναμικά στις επιλογές των ταξιδιωτών. Μας μιλάνε για τις ομορφιές του τόπου τους, την ποιότητα ζωής που έχουν και την σπουδαία αξία που έχει στη ζωή τους να σέβονται τους κόπους των άλλων ανθρώπων.

Το ταξίδι μας στις γυναίκες του Ζαγορίου συνεχίζει στη Βίτσα, όπου συναντάμε την Μαρία, συντροφιά με την ανιψιά της Αναστασία. Η Μαρία αποφάσισε να αφήσει τη ζωή της στην Αθήνα, για να ζήσει στον τόπο καταγωγής της, σε μια προσπάθειά της να μεταλαμπαδεύσει στους ανθρώπους που επισκέπτονται τον τόπο της, τη μοναδική φιλοξενία και την παράδοση συνδυασμένα με τις νέες τάσεις της εποχής που είναι η επαφή με τη φύση. Τρώμε την ωραιότερη παραδοσιακή πίττα που έχουμε δοκιμάσει ποτέ και αναπνέουμε καθαρό αέρα, ατενίζοντας βουνοκορφές και κάνοντας γιόγκα.

Μας συγκινεί, όμως, πολύ και η κυρία Γεωργία, που όνειρό της είναι να πάει να δει «τι είναι αυτό το Παρίσι»! Γέννημα θρέμμα στα Άνω Πεδινά, μας μιλάει για τη δύσκολη καθημερινότητα της γυναίκας κτηνοτρόφου. Μας μεταφέρει την αγάπη της για τον τόπο και τις πραγματικές δυσκολίες που έχει, πάντα με ένα χαμόγελο, και δε μας κρύβει την κατανόησή της στο να θέλουν οι νέες κοπέλες να δοκιμάσουν να ζήσουν σε άλλους τόπους που θα έχουν μια καλύτερη καθημερινότητα.

Το ταξίδι μας κλείνει στο χωριό Αρίστη. Ένα ακόμα υπέροχο, γραφικό χωριό, όπου μας υποδέχεται η Λιάνα. Η Λιάνα συνειδητά 30 χρόνια πριν αποφάσισε με την οικογένειά της να αφήσει την πολύβουη Αθήνα και να ξεκινήσει τη ζωή της στον τόπο καταγωγής της. Μας μεταφέρει νοητά με τις περιγραφές της στη ζωή των παλιών γυναικών του Ζαγορίου, τις δυσκολίες και τη φτώχεια που έπρεπε να διαχειριστούν, αλλά και το μεγάλωμα των παιδιών καθώς ο άνδρας συχνά έλειπε από το σπίτι, ταξιδεύοντας, για να φέρει χρήματα στην οικογένεια.

Και στο πρόσωπο της κυρίας Αλεξάνδρας, που κρατάει ακόμα τον παραδοσιακό καφενέ της οικογένειάς της και ας είναι πάνω από 90 ετών, καθρεπτίσαμε όλες αυτές τις εικόνες που έχουμε δει, τις ιστορίες και τα κείμενα που έχουμε διαβάσει για τις γυναίκες του Ζαγορίου. Γιατί τελικά δεν γίνεται να μιλάς για το Ζαγόρι και να μη βλέπεις πίσω από ό,τι όμορφο, σημαντικό, και γενναίο υπάρχει εδώ, το πρόσωπο της γυναίκας. Της γυναίκας που η σκληρή της μοίρα άρχιζε πριν ακόμα γεννηθεί!