Μια αναφορά στις εμβληματικές στιγμές της ιστορίας της εικονογραφίας.
Ένα ταξίδι στον ανεξάντλητο κόσμο της Βυζαντινής εικονογραφίας.

Ως το 1453 η Κωνσταντινούπολη ήταν το κύριο πολιτικό και καλλιτεχνικό κέντρο του βυζαντινού κόσμου. Μετά την άλωση, οι μεγάλοι καλλιτέχνες του κέντρου της αυτοκρατορίας μεταφέρονται πλέον σε ένα περιβάλλον διαφορετικό, πιο ασφαλές, αλλά
ανοιχτό, όπως είναι αυτό της βενετοκρατούμενης Κρήτης.
Έρχονται σε επαφή και παίρνουν στοιχεία από την τέχνη της αναγέννησης, τα οποία ενσωματώνουν με πάρα πολύ δημιουργικό τρόπο στη βυζαντινή ζωγραφική. Δανείζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό το κιαροσκούρο της αναγεννήσεως και έτσι φτιάχνουν ένα πραγματικά καταπληκτικό δημιούργημα, προϊόν αυτού του διαλόγου, τη λεγόμενη Κρητική σχολή, η
οποία ξεκινάει από τον 16ο αιώνα με βασικό εκπρόσωπο τον Θεοφάνη τον Κρήτα, ο οποίος
έρχεται στον Ελλαδικό χώρο, στο πρώτο τέταρτο του 16ου αι. για να ζωγραφίσει τον Άγιο Νικόλαο τον Αναπαυσά.
Η αγιογράφηση στον Άγιο Νικόλαο τον Αναπαυσά αποτελεί το παλαιότερο επώνυμο έργο του αρχηγέτη της Κρητικής Σχολής. Ο Θεοφάνης φέρνει μια καινούργια άποψη για τα πράγματα και διαμορφώνει αυτό το οποίο γνωρίζουμε ως Κρητική σχολή στον Ελλαδικό χώρο, η οποία θα διαρκέσει για αρκετό χρονικό διάστημα και θα οδηγήσει σε έναν σταδιακό
εκδυτικισμό της βυζαντινής ζωγραφικής, με την έννοια του ότι ζωγράφοι που ακολούθησαν αυτή την τεχνοτροπία, συνέχισαν να προσλαμβάνουν στοιχεία και να οδηγούνται προς μια πιο νατουραλιστική ζωγραφική.
Ο πρώτος που προσπάθησε να καταγράψει διεξοδικά και σε βάθος την παράδοση της εικονογραφίας, είναι ο Αγιορείτης μοναχός Διονύσιος ο εκ Φουρνά της Ευρυτανίας.
Η «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης» είναι πολύτιμη πηγή για την ιστορία, την τεχνολογία και την αισθητική της εικονογραφικής τέχνης. Έργο γραμμένο περίπου το 1728 με 1733, εκεί το χρονολογούν, οι ιστορικοί της τέχνης, από πληροφορίες τις οποίες έχουμε, και είναι ένας πλήρης οδηγός για έναν αγιογράφο.
Στις Καρυές, στην καρδιά του Αγίου Όρους, ο Παπαναστάσης, ζει στο κελί που έφτιαξε ο
Διονύσιος εκ Φουρνά με τα χέρια του, πριν από τρεις αιώνες. Η ζωγραφική που ο Παπαναστάσης δημιουργεί, μας δίνει μιαν άλλη θέαση του κόσμου του.
Ο Νικος Χονδρογιάννης, ιστορεί με το χρωστήρα του το παρεκκλήσι και τους εξωτερικούς χώρους του κελιού Μαρουδά. Μια αναφορά και υπενθύμιση, της διαδρομής που ακολούθησε η εικονογραφία, τα χρόνια πριν την επανάσταση, πριν την έλευση των Βαυαρών, και τη δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους. Μια σύνδεση με το δρόμο που περπάτησαν ο Παγώνης κι οι Χιοναδίτες ζωγράφοι, στις εκκλησίες του Πηλίου.
Ο Παγώνης έρχεται στο Πήλιο από την Ήπειρο περίπου το 1800 και εγκαθίσταται στη Δράκεια. Είναι ένας από τους πολλούς τεχνίτες που ήρθαν από τα χωριά της Ηπείρου για να βρουν δουλειά. Η ζωγραφική του Παγώνη είναι μια τομή για τη μεταβυζαντινή ζωγραφική του Πηλίου, γιατί εισάγει σε μεγάλη έκταση στοιχεία του καιρού του.

Συμμετέχουν (με σειρά εμφάνισης)
Δημήτρης Χατζηαποστόλου
Γιώργος Κόρδης
Παρασκευή Παπαδημητρίου
π. Σταμάτης Σκλήρης
Δημοσθένης Αβραμίδης
π. Αναστάσιος
Νίκος Χονδρογιάννης
π. Λουκάς Ξενοφωντινός
Μαρία Νάνου