«Η «Μηχανή του Χρόνου» είναι μια εκπομπή που δημιουργεί ντοκιμαντέρ για ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Επίσης παρουσιάζει αφιερώματα σε καλλιτέχνες και δημοσιογραφικές έρευνες για κοινωνικά ζητήματα που στο παρελθόν απασχόλησαν έντονα την ελληνική κοινωνία.

Η εκπομπή είναι ένα όχημα για συναρπαστικά ταξίδια στο παρελθόν που διαμόρφωσε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου. Οι συντελεστές συγκεντρώνουν στοιχεία, προσωπικές μαρτυρίες και ξεχασμένα ντοκουμέντα για τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους των θεμάτων.

Στον τοίχο του γραφείου του ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ένα σκίτσο εφημερίδας εξαιρετικά επικριτικό για τη χούντα. Όποιος το έβλεπε πίστευε ότι ήταν ανεκτικός.
Η αλήθεια ήταν ότι το σκίτσο είχε λογοκριθεί και δεν δημοσιεύθηκε ποτέ.
Ο Παπαδόπουλος το είχε σε κοινή θέα για να ξεγελάει τους ανταποκριτές ξένων εφημερίδων ότι στην Ελλάδα υπάρχει ελευθερία του Τύπου.
Τα κόλπα της χούντας αλλά και η στυγνή λογοκρισία είναι το θέμα της «Μηχανής του Χρόνου» που επανέρχεται στα χρόνια που όλα τα σκίαζε η φοβέρα.
Αιχμή του δόρατος για την ιδεολογική καθοδήγηση ήταν ο Γεώργιος Γεωργαλάς που είχε τη θέση του «υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργω».
Με εκπομπές στη χουντική τηλεόραση πέρναγε απευθείας τη γραμμή της χούντας, ωραιοποιούσε την πραγματικότητα και διαστρέβλωνε την αλήθεια.
Η εκπομπή ανακάλυψε σπάνιο οπτικό υλικό με τον θεωρητικό της χούντας επί τω έργω σε ομιλίες και περιοδείες.
Ο «σοβιετολόγος» των συνταγματαρχών και πρώην στέλεχος του ΚΚΕ μετεξελίχθηκε σε έναν από τους χειροτέρους διώκτες της αριστερής ιδεολογίας.
Η λογοκρισία κυριάρχησε και στην τέχνη. Οι λογοκριτές μάλιστα φρόντιζαν ακόμη και στους δίσκους των 45 στροφών να μπαίνουν αληθινά τσιρότα πάνω στο βινύλιο, έτσι ώστε να μην μπορεί να παίξει ο δίσκος στο πικ απ της ελληνικής ραδιοφωνίας. Η μηχανή του χρόνου βρήκε πολλούς τέτοιους δίσκους και παρουσιάζει τις ιστορίες των κομμένων τραγουδιών.
Οι τότε νέοι της εποχής θυμούνται το ξύλο σε κινηματογραφικές αίθουσες προκειμένου να μην δουν επικίνδυνες αμερικανικές ταινίες, όπως το έργο "Φράουλες κι Αίμα" και φυσικά ούτε λόγος για τη ροκ μουσική, που στο μυαλό των χουντικών ήταν το ίδιο επικίνδυνη με τον κομμουνισμό!