Ο φιλελληνισμός είναι ένα διεθνές κίνημα της δυτικής κοινής γνώμης, το κύριο πρόταγμα του οποίου είναι η αναβίωση, η αναγέννηση της Ελλάδας, των αρχαίων ελληνικών, δημοκρατικών και πατριωτικών αξιών επί ελληνικού εδάφους. Είναι μια κοινή γνώμη όπου πιέζει τις πολιτικές εξουσίες. Είναι ένα κίνημα της κοινής γνώμης που πιέζει τις πολιτικές εξουσίες, εντατικοποιείται τον καιρό της Επανάστασης, τα χρόνια του αγώνα και οδηγεί στη στρατιωτική παρέμβαση υπέρ των ελληνικών δικαίων, των ξένων στην Ελλάδα. Στην κεντρική φάση του φιλελληνισμού, στα χρόνια της Επανάστασης, έχουμε μία πρώτη, άμεση αντίδραση της κοινής γνώμης, που εκδηλώνεται με τη δραστηριοποίηση των κομιτάτων, σε όλες τις χώρες της τις χώρες τις ευρωπαϊκές και ταυτόχρονα, με την κάθοδο των φιλελλήνων εθελοντών, που δυστυχώς αποδεκατίζονται σύντομα στη μάχη του Πέτα.
Η φιλελληνική συμμετοχή κάμπτεται με τον καιρό των εμφυλίων, για να ενταχθεί εκ νέου με την έλευση του Βύρωνα, τον θάνατό του στο Μεσολόγγι λίγο νωρίτερα, τις πολιορκίες στο Μεσολόγγι και κυρίως με την παρέμβαση Ιμπραήμ, που κατέσφαξε και κατέκαψε την Πελοπόννησο. Έτσι, γύρω στα 1826, έχουμε μια δεύτερη ακμή, μια δεύτερη έξαρση του φιλελληνισμού, η οποία θα οδηγήσει στο Ναβαρίνο.
Σύμβουλος επεισοδίου: Γεώργιος Τόλιας, διευθυντής Ερευνών ΕΙΕ
Ομιλητές: Γεώργιος Τόλιας, Άννα Καρακατσούλη, αναπληρώτρια καθηγήτρια ΤΘΣ ΕΚΠΑ, Θοδωρής Κουτσογιάννης, έφορος έργων Τέχνης της Βουλής των Ελλήνων, Αλεξάνδρα Σφοίνη, κύρια ερευνήτρια ΕΙΕ, Κωνσταντίνος Βελέντζας, πρόεδρος Εταιρείας Ελληνισμού και Φιλελληνισμού.