Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

Όταν γεννιόμαστε δεν είμαστε ένας. Είμαστε πολλοί. Κουβαλάμε μέσα μας τις ζωές των γονιών μας. Εκείνες που ζήσανε, εκείνες που λαχτάρησαν να ζήσουν, εκείνες που ποτέ δεν έζησαν, εκείνες που φοβήθηκαν. Στα κύτταρά μας κυκλοφορούν οι ιστορίες που θα μας αφηγηθούν κι εκείνες που θα μας αποσιωπήσουν. Η Αννα Τσάτσου βρέθηκε στην πολιτική πριν καν γεννηθεί. Είναι κόρη του καθηγητή και επανειλημμένα υπουργού Δημήτρη Τσάτσου, εγγονή του καθηγητή και επίσης επανειλημμένα υπουργού, Θεμιστοκλή Τσάτσου, εγγονή του υπουργού των βουνών και στη συνέχεια πρωθυπουργού Ηλία Τσιριμώκου, ανηψιά του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστάκη Τσάτσου, σύζυγος του εκλειπόντος καθηγήτη Γιώργου Παπαδημητρίου στενότατου συνεργάτη του Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, Λένε ότι το ατομικό είναι πολιτικό. Η Αννα Τσάτσου, αντίθετα, από παιδάκι παλεύει να μετουσιώσει το πολιτικό σε προσωπικό. Η δημόσια σφαίρα να αποκτήσει, στα μάτια της, την αλήθεια ενός βλέμματος, τη διαθεσιμότητα μιας αγκαλιάς. Μέσα από τους σημαντικούς άλλους που σημάδεψαν τη ζωή της, μέσα από τις διαφορετικές τους προσωπικότητες και τις αντιθετικές πολιτικές τους πορείες, πάσχισε να δημιουργήσει ένα δικό της εαυτό. Μια διαδικασία που δεν σταματά ποτέ. Ένα ιερό χρέος, να γεννάς τον εαυτό σου. Τώρα που οι πρωταγωνιστές έχουν όλοι εκλείψει η Αννα αφήνει μια παρακαταθήκη στο γιο της: ‘’Oι ρίζες είναι τότε μόνον έντιμες όταν υποχωρούν μπροστά στη συνείδηση.’’ Ισως αυτό να είναι και ένας ορισμός της ελευθερίας.