«…κι έκαναν τον φόβο του θανάτου, οίστρο της ζωής» (Εμπειρίκος)

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς απώλεια, χωρίς τους μικρούς και μεγάλους θανάτους που σημαδεύουν την ιστορία της ζωής μας. Να χάνεις ένα γονιό, ένα παιδί, μια πατρίδα, μια δουλειά, να χάνεις την υγεία σου, την πίστη σε μια ιδέα, να χάνεις το μυαλό, τη νιότη σου, να χάνεις έναν μεγάλο έρωτα και να μένεις μισός. Απώλειες και πένθη καθορίζουν αυτό που είμαστε.

Η εκπομπή αναφέρεται στη μαγική δύναμη της απώλειας.

Μέσα από μια σε βάθος συνέντευξη που λειτουργεί ως κατάθεση ψυχής, η ιστορία του κάθε ανθρώπου σαν ένα εικαστικό φιλμ φέρνει στο προσκήνιο τη δύναμη υπέρβασης και ανθεκτικότητας. Μέσα μας υπάρχει μια ορμή, μια δύναμη που μας παροτρύνει να μεταμορφώνουμε την οδύνη σε δημιουργία. Κάτι που γνώριζαν καλά οι Έλληνες, όπως μας θυμίζει ο Εμπειρίκος «..κι έκαναν τον φόβο του θανάτου, οίστρο της ζωής».

Η επεξεργασία της απώλειας έχει τη δυνατότητα σαν τη μεγάλη τέχνη να αφυπνίζει. Να θρυμματίζει την παγωμένη μέσα μας θάλασσα. Σκοπός της εκπομπής είναι να αναδείξει αυτή την πλευρά. Μέσα από εμβληματικές ιστορίες επώνυμων και ανώνυμων ανθρώπων να φανερώσει «Το Μαγικό των Ανθρώπων».

Ο τίτλος της εκπομπής είναι εμπνευσμένος από το αριστούργημα του Τόμας Μαν, «Το Μαγικό Βουνό». Όταν ο νεαρός Χανς Κάστορπ βρίσκεται στο σανατόριο κοντά αλλάζει η ζωή του όλη. Περιστοιχισμένος από την απώλεια και το φόβο του θανάτου, ζει μια μαγική διαδικασία ενηλικίωσης κατά τη διάρκεια της οποίας γνωρίζει τον έρωτα, τη φιλοσοφία, τη φιλία. Κερδίζει το αγαθό της ζωής.

-Όλα ξεκινούν από ένα πένθος.

Οι ταινίες της Πέννυς Παναγιωτοπούλου έχουν κεντρικό θέμα την απώλεια, όλα τα πρόσωπα που η Φωτεινή Τσαλίκογλου πλάθει μέσα στα μυθιστορήματά της παλεύουν να βγουν αλλιώς δυνατά μέσα από την αναμέτρηση με τη φθορά, το θάνατο και την απώλεια.

Η εκπομπή, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας, στοχεύει να φανερώσει ότι η απώλεια δεν γεννά μόνο θλίψη, θυμό, νοσταλγία και παραίτηση αλλά ανοίγει και έναν άλλο δρόμο, δρόμο ομιλίας, δημιουργίας, ζωής.

Με πένθος εισαγόμαστε στη ζωή, με πένθος τελειώνουμε τη ζωή και ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα αναζητούμε τρόπους να αντλούμε δύναμη από αναπόφευκτα τραύματα και απώλειες.

«Οι άνθρωποι δεν ψεύδονται στον πόνο» λέει η Έμιλι Ντίκινσον. Υπάρχει μια τρομαχτική αληθινότητα στην οδύνη. Οι ιστορίες που ξεδιπλώνονται στο «Μαγικό των Ανθρώπων» μας παροτρύνουν να συλλογιστούμε «Είμαστε φθαρτοί, Ας ζήσουμε».

Aύγουστος Κορτώ.
‘’Ζούμε στον πάτο μιας Κόλασης όπου κάθε στιγμή είναι κι ένα θαύμα’’(Σιοράν)

Μια εκ βαθέων συνάντηση με τον συγγραφέα Αύγουστο Κορτώ. Στην οθόνη σπαράγματα μιας ζωής σημαδεμένης από την αυτοχειρία της μητέρας. Μιας γυναίκας που βρέθηκε αντιμέτωπη με την οδύνη της ψυχικής διαταραχής και οδηγήθηκε σε ένα τραγικό τέλος.΄΄Η ζωή μου αρχίζει από το τέλος –το δικό της και το δικό μου’’ λέει γιαυτό τον θάνατο ο Αύγουστος Κορτώ. Το Μαγικό των Ανθρώπων ευχαριστεί τον Αύγουστο Κορτώ, κατά κόσμο Πέτρο Χατζόπουλο, για όσες σκέψεις και συναισθήματα μοιράσθηκε μαζί μας. Φόρος τιμής σε ένα γιο και μια μητέρα που πρόλαβαν πριν χωρίσουν να αγαπηθούν πολύ. Γιατί στο τέλος η αγάπη, έστω και ως μνήμη, βρίσκει τον τρόπο να μετουσιώνει το σκοτάδι σε ένα είδος φως. Η γραφή έχει να κάνει με αυτό το φως. Οι λέξεις ανασταίνουν απουσίες. Κάτι παρόμοιο ίσως συμβαίνει όταν αφηγείσαι τη ζωή σου σε μια διαθέσιμη να σε αφουγκραστεί οθόνη. Μιλάς, σωπαίνεις, απευθύνεσαι, θυμάσαι, ανακαλείς, απορείς. Και η νύχτα γίνεται κάτι σαν μέρα.